Hier volgen de verslagen van de wandeldagen in Frankrijk deel II

De Alpen van Saint-Gingolph tot Col du Larche

Montreux (ZW) - Saint-Gingolph (FRA) 16,9 km

Vervolg van verslag gedeelteZwitserland 13 juli 2015

We bezoeken een supermarktje voor wat eten tijdens het lopen van morgen. Ik zie bij de kruising al meteen de eerste bakens van de officiële GR5 die we vanaf hier weer gaan volgen. Namelijk de rood/witte geverfde strepen langs de weg. Hier gaan we dus morgen naar boven de bergen/de Alpen in. Het hotel van vandaag bevindt zich 3 km van de route af. Dit voelt aan als verspilde moeite, zeker als we ook met onze bagage moeten lopen. Dus gaan we proberen om te liften. Na enkele auto’s weten we al een auto te laten stoppen. We moeten wel onze bagage en onszelf wat proppen in de auto om mee te kunnen, maar we zijn in “no time” bij het hotel. Aan de andere kant van de weg kunnen we naar beneden naan de waterkant van het meer lopen.Er is een grasveldje en we kunnen vanaf een steiger in het water plonsen.

Diner bij Saint-Gingolph

Op het einde van de middag liften we weer naar het dorp. Alweer stopt er snel een auto, dit keer een Nederlander die in Zwitserland werkt. We vinden een simpele maar leuke plek aan het water om te eten. Ook de eigenaars van het hotel zien we later hier aan een tafel schuiven. Angelique vraagt zich nu af of ze, in geval ze besluit toch de gehele Camino te gaan lopen, of dan ook het gedeelte met de boot meetelt. Een lift terug naar het hotel is natuurlijk weer geen probleem. Op de stijger onder het hotel nemen we nog een laatste wijntje.

 Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 07 augustus 2015

Dinsdag 14 juli 2015 12,0

Saint-Gingolph – Refuge de Bise 12,0 km

Angelique

We kunnen bij het hotel buiten op het terras ontbijten. Er staat een buffet klaar voor ons. Angelique vraagt of dit nu is wat ik wil voor een ontbijt. Voor onderweg neem ik nog wat extra’s mee van de buffettafel.  Onze water reservoirs vullen we ook weer aan. De warmte voelen we nu al weer als we het hotel verlaten. We gaan weer proberen te liften naar Saint-Gingolph. Er is nu wel veel auto verkeer, wat het lopen langs de weg  gevaarlijk maakt, toch lukt het ook deze keer weer zonder veel moeite een lift te vinden. Al snel staan we weer bij de kruising met het GR5 baken. We kijken tegen een steile berg aan waar wij naar boven moeten, we vinden het allemaal wel een beetje spannend. We beginnen hier op een hoogte van 300 meter en we moeten Col de Bise over met een hoogte van 1920 meter. Het wordt dus een zware dag! We beginnen gewoon maar langzaam stap voor stap. We volgen de eerste GR5 bordjes deze vakantie. We hebben er nu ook via het GR5-boekje, aanwijzingen bij op papier. Gelukkig zijn er veel bomen waardoor we veelal in de schaduw lopen. In het dorpje Novel  kunnen we een goed bak koffie krijgen. Het water kunnen we hier weer bijvullen. We zien al wat andere wandelaars voorbij lopen die blijkbaar de koffie niet nodig vinden. We gaan nu onze stokken (Leki’s) uitproberen. Voor het eerst ga ik ze gebruiken. Ik moet er even aan wennen. Mijn handen heb ik nu dus niet meer vrij. De stokken zitten in het begin mijn voeten wel eens in de weg. Er lopen wat andere wandelaars achter ons en we halen er wat in. Een aantal wandelaars lopen met hetzelfde GR5 boekje. Op wat stenen tussen een laag struikgewas nemen we wat te eten. Ik zit nog half op het smalle wandelpad en een groepje wandelaars die we net hebben ingehaald komen ons weer voorbij. Even later gaan wij ze weer voorbij. Wij zitten al helemaal onder het zweet. Als we even snel pauzeren, kunnen we onze shirt/blous op de struiken even drogen. Het watersysteem in mijn bagage met het slangetje komt nu van pas. Door de warmte en het vele zweten verliezen we veel vocht en geeft een continu dorst gevoel. In een groen dal met een schuurtje is een waterbron en het water smaakt daar lekkerder dan ooit. Af en toe zien we het meer van Genève nog even achter ons liggen, maar we raken steeds meer de bergen in. Op een twee-sprong net voor de Col de Bise komen we een wat oudere Franse man tegen. Angelique raakt in gesprek in het Frans. Het valt me op dat Angelique niet alleen zeer goed Frans spreekt, maar ook spreekt zoals de Fransen spreken. Het laatste stukje klimmen naar de Col is nog even doorzetten. We hebben uitzicht op Les Cornettes, 2 opvallende stompe bergtoppen.  Op de Col stoppen ook wat Nederlanders die bezig zijn met het beklimmen hiervan. 

We naderen Refuge de Bise

Wij gaan hier naar beneden. Het is een wat lastige afdaling. Ik moet nog steeds de juiste hoogte van de stokken weten te vinden en deze steeds weer aanpassen. Angelique haar stokken werken even helemaal niet en gaat moeizaam met 1 stok naar beneden. We zijn het nog niet helemaal gewend het afdalen. We zien onze refuge al liggen bij een aantal schuurtjes beneden in het dal. We lopen langs de eerste koeien. Bij een wat norse boerenvrouw kunnen we zelfgemaakte geitenkaas kopen en wat drinken. We spreken een aantal mensen die ook de GR5 lopen maar vanaf hier nog doorlopen naar Chapelle d’Abondance, nog eens 3 uur doorlopen. Wij vinden het genoeg voor vandaag en blijven hier. Er is een waterbron waar we ons zweet kunnen afspoelen. Verder op is een groot restaurant en het terras is aardig vol met dagjes mensen. Je kunt hier ook gewoon per auto komen, en dat is wel een beetje jammer voor het juiste Alpengevoel. We zoeken onze onbemande refuge. We vragen het nog eens na maar het blijkt toch echt het gebouwtje te zijn met de geiten en stront voor de deur. In de bijna lege slaapzaal zoeken we een eigen bed. Er komt  later nog een Canadees meisje bij. Bij aankomst (16.30.u.) duikt zij meteen haar bed in en komt daar niet meer uit die middag avond en nacht. Als we bezorgd om haar worden, zegt ze dat ze nog steeds last heeft van Jetlag. We zien later nog een oudere man op de slaapzaal verschijnen die steeds buiten in het gras zit te lezen. Wij wassen wat kleding en gaan daarna op het terras aan de wijn en kunnen bijkomen van de 1^ste Alpen etappe. Nu kunnen we zeggen: Het viel best mee! We kunnen lekker lezen op onze Book-Reader of IPhone. We zitten op hoogte hier maar s ’avonds blijft het warm genoeg en mijn winterjas hoeft nog niet aan. Voor het diner kunnen we nogmaals aanschuiven aan een tafel in het restaurant.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven : 11 augustus 2015

Refuge de Bise – Chapelle d’Abondance  5,5 km

Angelique

De refuge heeft geen douche naar wel een Frans toilet aan de buitenkant. Het is alleen jammer dat we daar pas in de morgen achter komen. We kunnen vandaag rustig aan doen, we hebben maar een korte etappe vandaag, dus we slapen wat uit. Het begint nu meer op vakantie te lijken. Na het ontbijt met veel jam beginnen we met de beklimming van de Pas de la Bosse. Angelique weet haar stokken te fixen en het gaat ons allemaal wat beter af als gister. We dalen iets af naar de Chalettes de Chevenne. Het lijkt onbewoond.  Les Cornettes zien we nog steeds achter ons liggen. Chappelle d’Abondance komt al snel in zicht verder beneden in het dal. We nemen nog even een extra pauze onder een boom.  Angelique heeft wat problemen met het slangetje van haar waterreservoir. Het tuitje zit los, waardoor ze veel water verliest. Zij heeft wel een waterfles om haar middel. Dit is een mooi reservevoorraad. Ik realiseer me dat ik eigenlijk geen druppel water meer heb als mij dit overkomt. Angelique had vandaag liever meer kilometers gelopen, want het voelt een beetje onbevredigend aan om er nu al te zijn. Pas in het dorp moeten we even het adres van het hotel nog achterhalen. Mijn telefoon is leeg, dus die kan me niet meer helpen aan het adres. Voor nood heb ik nog wel een papieren hotelbevestiging in mijn rugzak zitten. Angelique heeft nog wel wat batterij op haar telefoon, dus ze kan mij de informatie geven. We vragen naar dit adres aan de bewoners hier, maar het hotel komt hen niet bekend voor. Als we al langs de hoofdweg in het centrum lopen weten we het nog steeds niet. Eerst dan maar wat koffie in een restaurant. Mijn telefoon kan ik daar weer opladen. Ik kan de eigenaars later via mijn IPhone de naam, het adres en het telefoon nummer geven. Ik zie ze op internet zoeken met zijn tweeën. “It does exist, it does exist!” zeggen ze om ons gerust te stellen. Het telefoonnummer op mijn lijstje klopt gelukkig, ze krijgen iemand aan de lijn. We zijn even later in het hotel.

Relaxen in de Jacuzzi

De Engelse Eigenaresse verwelkomt ons hartelijk. Haar grote hond blokkeert wel af en toe de gang naar de kamer. We moeten nog even vragen of wij de Jacuzzi buiten ook mogen gebruiken, hij is een beetje verborgen onder een mat en bevindt zich op het balkon vlak bij onze kamer. Er is hier weer gewoon een douche en toilet aanwezig. Mijn korte broek, die ik nu alle wandeldagen aan heb, zit onder de opgedroogde witte zweetranden en is inmiddels aan een wasbeurt toe. In de grote achtertuin kunnen we lekker zitten in tuinstoelen en wat lezen. We doen nog wat inkopen voor morgen onderweg bij de “boulangerie” en kopen ook weer wat gedroogde worst. We nemen op het terras weer een wijntje of twee. Later die avond komen we op hetzelfde terras weer terug. Precies hier, zie je vanaf de rijweg het restaurant met op de achtergrond de 2 Cornettes, de 2 stompe bergtoppen. Vandaar dat het restaurant ook de naam “Les Cornettes” heet. Op de menukaart staan ze ook mooi afgebeeld. Toch weet de ober niet waar we het over hebben als we het over “Les Cornettes” hebben. We kunnen er wel goed eten. We kijken na het diner even binnen bij het mooie hotel/restaurant. Alles wat hier rondloopt/vliegt in de natuur hebben ze wel staan als opgezet dier. In ons eigen hotel maak ik nog een keer gebruik van de jacuzzi.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 13 augustus 2015

Chapelle d’Abondance  -  Refuge de Trebentaz  8,3 km

Angelique

Angelique heeft niet helemaal goed geslapen vannacht, maar we zitten tegen half negen weer fris aan de ontbijttafel. De eigenaresse bakt een paar eieren voor ons. De GR5 bordjes in het dorp hebben we gister al gezien, dus we weten precies waar we naar beneden naar de rivier moeten lopen vanaf de hoofdweg. De eigenaresse van het hotel komen we even later weer tegen als zij haar hond uitlaat. We moeten ergens het riviertje over, maar het lijkt of de GR5 bordjes  naar een brug wijzen die is afgesloten met prikkeldraad. Volgens ons dus onmogelijk voor wandelaars om hier de rivier over te steken. We lopen twijfelend door. We vragen een aantal mensen naar de GR5, maar die weten niet waar we het over hebben. Een heel stuk verder toch weer een GR5 bordje tot opluchting. We zien ook al meteen een aanwijzing naar onze overnachtingsplek voor vanavond: Refuge Trebentaz. Een stuk verder moeten we hiervoor de GR5 laten voor wat het is.We komen een boer met zijn zoon tegen, zij zijn bezig om een koe te vangen die in het struikgewas op de steile helling loopt. Beneden in het dal zien we nog steeds Chapelle d’Abondance liggen. Ook vandaag is het geen volle etappe. Angelique zegt dat ze zich wel met de trajectplanning wil gaan bemoeien voor volgend jaar. We zien voor ons hoog boven op de heuvel de Refuge al liggen. Nog één stevige klim en nog even flink zweten en we zijn er. We krijgen ons bed toebedeeld. Op de “dormitory” zijn we de enige slapers vanavond. We kunnen er zelfs warm douchen, dus het voelt al gauw aan als luxe. Er is een mooi terras met uitzicht op het dal. We nemen er eerst koffie met bosbessentaart.

Middagdutje bij Refuge Trebentaz

Tijdens de lunch zitten er andere toeristen die voor de middag even langskomen om dan weer terug keren naar het dal. Ook een jonge Franse militair komt zo in zijn eentje met bagage even langs de Refuge om wat te eten. Wij zijn blij dat later iedereen weer naar beneden gaat en wij hier met zijn tweeën achter blijven samen met de familie. De boer is later in de middag nog bezig met het pad verderop te verstevigen.  We geven aan dat we nog wat willen wandelen vanmiddag. Ze geven ons een tip waar dat het beste kan. Van de boer krijg ik nog even de opdracht mee om naar zijn schapen te gaan zoeken ergens op de heuvel boven de Refuge. Als het me lukt die ook te tellen. Verderop en langs de afgrond zie ik ver beneden mij de Refuge liggen. Als we terug komen is er heerlijk voor ons gekookt. We krijgen een stevige maaltijd voorgeschoteld aardappelen en worst voorgeschoteld. Het voelt prettig hier en we krijgen alle aandacht die we willen. Angelique kan in haar beste Frans alle onderwerpen bespreken die ze maar willen. We stellen ons voor hoe het moet zijn om zoals deze mensen een half jaar op deze plek te zitten. Het ademt één en al rust uit deze plek. Op het terras zitten we nog steeds met een wijntje als onder in het dal de lichtjes van de huizen langzaam aan gaan. Er moet zuinig gedaan worden met elektriciteit hier boven op de berg. Zo zitten er bijvoorbeeld op de wc timers op de lichtknoppen geplaatst. Je hoort deze echt tikken en het is zo weer donker in het toilet. In de slaapzaal komt nu ook de meegenomen zaklantaarn van pas.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 14 augustus 2015

Refuge de Trebentaz (FRA)  -Refuge de Chesery (ZWI) 22,8 km

Angelique

Het ontbijt wordt door de familie weer met liefde voor ons klaar gezet. Ik zie iemand de Col aflopen. Het blijkt de dochter die s ’morgens vroeg nog even is wezen joggen. Het pad vanaf de Col naar de Refuge ziet er steil uit en lijkt mij slecht voor de knieën. Niet veel later lopen wij daar ook alweer te zwoegen om naar boven te komen. Op de bergkam zien we de andere kant van de vallei voor ons. Er lopen weer koeien met bellen rond. Het blijft een leuk Alpengeluid zo s ‘morgens vroeg. We lopen wat boerderijtjes voorbij. Een boer is bezig met het vee. Op het pad is niet helemaal duidelijk waar precies de GR5 loopt, maar af en toe komen we toch een wit/rood gestreept baken tegen. Het is hier ook behoorlijk drassig en onze bergschoenen komen onder de modder te zitten. We twijfelen een paar keer of we wel goed zijn, maar we blijven de markeringen tegen komen. We denken dat we alleen te wandelen in dit gebied totdat van de heuvel opeens een hardloper uit het bos komt draven. We nemen even pauze en bij gebrek aan een bankje gaan we op de grond zitten.  Boven op een heuvel zien we een Chalet staan waar we zeker van koffie zijn. We moeten eerst nog langs modderige stukken met houten loopplankjes. We gaan er ook lunchen. We komen hier uit een Frans gezin een vader met grijze baard en dochter tegen. Zij lopen ook de GR5.

Refuge de Chesery

Na de lunch lopen we verder de heuvel langs een richting skigebied. Af en toe zien we mensen ook in de stoeltjeslift zitten om naar boven te gaan. Het geluid komt mij bekend voor en doet me denken aan mijn wintersportvakantie lang geleden. We lopen verder naar Col de Chesery Zwitserland weer in. Het weer is een beetje aan het betrekken. Het blijft verder wel droog maar we horen het boven ons een beetje rommelen. Angelique is angstig voor onweer en ik kan merken dat ze niet helemaal op haar gemak loopt. Na de Col zien we onze Refuge liggen met Zwitserse vlaggen, vlak bij Lac Verde. Het water is inderdaad groen. We moeten de kamer delen met 2 Engelse broers die ook de GR5 lopen. We zien de Franse vader met dochter hier ook een biertje drinken. We drinken een biertje mee. Ze hebben de tent mee en hoeven zich dus niet te houden aan van te voren bepaalde afstanden per dag, zoals bij ons het geval is. Ze kijken wel waar ze uitkomen die dag. Dit lijkt mij ook wel wat, gewoon lopen totdat je het genoeg vindt. Later die dag trekken ze nog een stukje verder om een goede plaats te vinden voor de tent. We maken nog een kleine wandeling naar een klein meertje iets naar beneden. Angelique gaat daarna nog wat lezen op het terras. Ik ga ook nog even om het Lac Verde lopen. Een wat merkwaardige Duitser is er aan het zwemmen en even later doe ik hetzelfde.  Het water is niet eens echt koud. De eigenaresse vindt deze Duitser ook maar een vreemde snuiter, die rare vragen stelt aan haar personeel. Tijdens het gesprek met de 2 Engelsen tijdens het avondeten komen we er achter dat we elkaar een aantal dagen zullen tegenkomen in dezelfde Refuges. Ook een Franse GR5 loper alleen kom ik hier voor het eerst tegen. Hij heeft wel wat andere overnachtingsplekken geboekt, maar loopt wel min of meer gelijk op met mij. Hij heeft nog veel informatie over trekking in de Alpen.  We eten hier voor het eerst Polenta. Dit is een lokaal gerecht uit de Noordelijke Alpen. Het is gemaakt van griesmeel van mais. Vanavond eten we het met stoofvlees, maar soms wordt een worst erbij geserveerd. Na het eten kan ik weer heerlijk douchen met heet water en drinken we nog een wijntje buiten op het terras. Dit keer moet nu wel de winterjas aan. We zitten hier bijna op 2000 meter en dat beginnen we nu wel te voelen als de zon weg is s ’avonds. Ik trek mijn winterjas maar eens aan, dan wordt deze ook eens gebruikt deze vakantie. Echt donker wordt het pas tegen tien uur. Aan het meer zijn een aantal Zwitsers met auto’s aangekomen en houden een barbecue en maken een kampvuurtje.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven: 14 augustus 2015

Refuge de Chesery (ZWI) – Samoëns (FRA) 20, 3 km

Angelique

We hebben de keuze om tussen 5 en 8 uur s ‘morgens te ontbijten. Er is onweer voorspeld en omdat Angelique wat problemen heeft hiermee stel ik voor om zo vroeg mogelijk te starten. Uiteindelijk zitten wij dan om zes uur aan de ontbijttafel. De radio staat s ‘morgens al aan en het weerbericht in het Frans kunnen we meeluisteren, en ik enigszins verstaan. Volgens de eigenaar van de Refuge is het lokaal onweer en het is nog helemaal niet zeker of dat dan ook hier is. De schapenherder komt ook al binnen voor koffie en wijst er ons later op dat er steenbokken op de kliffen lopen. We mogen zijn verrekijker gebruiken. Er staat later nog iemand op, maar de rest van de wandelaars slapen nog als wij even na half zeven aan onze wandeltocht beginnen.  Langs Lac Verde klimmen we naar de Porte L’Hiver. Daar zijn we niet helemaal zeker of we naar links naar beneden of rechts omhoog moeten ondanks de borden. Col de Cou en Col de Coux staat er op borden, of ze hetzelfde zijn? We zijn zeker niet goed uitgeslapen want we nemen de verkeerde kant naar rechts en omhoog. Een meisje wat van die kant komt lopen bevestigd later dat we op de goede weg zijn. De door haar beloofde weg links de berg af komt echter niet. Ik weet inmiddels bijna zeker dat we verkeerd zitten en veel te hoog lopen. Beneden in het dal daar hadden we moeten zijn. Angelique weet een goede oplossing door bij de skilift boven op de berg naar beneden te lopen via de groene skipiste. Al slalommend weten we onze steile weg naar beneden te vinden.

Lac Verde bij refuge de Chesery

We komen snel beneden uit bij een boerderijtje waar de koeien uit lopen na het melken bij de boer. De boer zelf is er niet zo blij mee dat we op zijn land hier naar beneden komen. Wel kan hij aangeven dat de GR5 daar gewoon verderop loopt. Angelique wil het nog even navragen bij een restaurant, weer even terug op de route. Daar aangekomen blijken de deuren nog dicht te zijn, maar door een man die hier met zijn auto wegrijdt worden we de goede kant opgestuurd. Nu beginnen juist de eerste spatjes regen te vallen. Als het opeens harder dreigt te gaan vallen, pakt Angelique snel haar regenjas uit de rugzak. Ik loop snel naar een huis met erf even verderop aan de weg. De deur heeft een voorportaal en ik kan er schuilen voor de regen. Later zie ik Angelique ook verschijnen. De voordeur is verder niet vergrendeld en er blijkt niemand thuis. Maar om nu in iemands huis te gaan zitten terwijl deze even weg is, dat wordt ons iets te spannend. We gaan onder 2 kleine afdakjes wat eten. Al na 10 minuten stopt het met regenen en gaan we al weer verder. We houden onze regenpakken aan. Angelique heeft anders alleen een regenjas. Bij Lapisa is een restaurant en Refuge, waar we koffie kunnen krijgen. Het is er al behoorlijk donker door het weinige licht dat er brandt. Als we net binnen zijn begint het weer te regenen. Niet veel later hard te regenen. Het onweer is losgebarsten. Angelique is er niet zo blij mee. Morgenochtend vroeg moet ze met de bus en trein naar Genève, dus het einddoel Samoëns moet wel gehaald worden vandaag. Door het verkeerd lopen vanmorgen, het twijfelen over de route en nu de regen zijn we  achter op schema. Volgens Angelique blijft het verder de hele dag zo met het weer. Misschien is liften naar Genève een optie? We zitten immers nu nog steeds in Zwitserland. Het blijft flink door regenen en we nemen nog maar een koffie. We zitten hier nog wel even. Dan lijkt het toch wat op te klaren. Ik zeg dat Angelique maar moet beslissen wat ze gaat doen op het moment we naar buiten gaan. Wordt het liften of verder lopen? Als het buiten er toch wat beter uit ziet dan gedacht, besluit ze gewoon met mij mee te gaan lopen richting Col de Coux. Het is nu lekker fris buiten. Er hangen wat wolken laag in de bergen en de mist komt van uit het dal omhoog. Na de Col dalen we langzaam weer af en het wordt duidelijk beter weer met al af en toe blauw in de lucht. We komen wat wandelaars tegen, die van de andere kant komen.  Zij zijn zichtbaar vermoeid en klimmen juist omhoog. Op een mooi open plek is een restaurant met terras. Daar gaan we lunchen in de zon. We komen er wel achter dat we een stukje te ver zijn doorgelopen en dus eigenlijk niet op de route zijn. We lopen het stukje na de lunch weer terug en vinden al gauw weer de GR5 aanwijzingen. Even verder ziet Angelique ver naar links in het bos nieuwe aanwijsborden staan en daar hadden we dus moeten lopen, we zijn iets te ver naar rechts afgeweken. Dus bijna al weer een verkeerde kant op gelopen vandaag. We zien veel koeien en paarden los lopen bij een boerderij met veel grasvelden. Langzaam dalen we nog steeds af richting Samoëns. Er staan al aanwijsborden waarop het plaatsje staat aangegeven. Het is nog even 2 uur lopen doorlopen. Er komen nog wat keuzes die je kunt maken, maar we houden de GR5 aan die eigenlijk langer is. Angelique heeft niet helemaal haar dag en ik zeg dat ze misschien moet gaan liften als we weer op asfalt lopen. De eerste auto die voorbij komt stopt dan ook meteen. Ik kan mee met de auto, maar ga toch echt het laatste stuk naar Samoëns gewoon lopen. Door veel bos kom ik bij de eerste huizen van het stadje. Ik ben de aanwijzingen van de GR5 al een tijdje kwijt geraakt dus ik loop nu op goed gevoel. Ik kom langs een gezellig straat met terrassen en winkels en uiteindelijk verderop het hotel. Angelique is op het balkon aan het lezen als ik een uurtje later na haar aankom. De lift met de auto heeft haar tot bij de deur van het hotel gebracht. Ze gaat nog even naar de Tourist-Office voor informatie over de bus vertrektijden van morgenochtend. Bij het hotel is een mooi buitenzwembad waar we gebruik van kunnen maken. Ik zoek een paar ligstoelen en een parasol voor het juiste vakantiegevoel. Vanuit het zwembad kijken we uit op de hoge bergen waar wij daarnet zijn uitgewandeld. Dan gaan we wat drinken in het stadje. We moeten immers vieren dat Angelique haar Alpentraject vandaag met succes heeft afgesloten. Het ging vandaag niet helemaal vanzelf, maar toch we zijn er. Ze zegt dat ik haar eigenlijk wel een complimentje zou mogen geven voor haar prestatie. Ik geef haar natuurlijk helemaal gelijk. Het is natuurlijk een Topprestatie om hier met bagage aan te komen lopen vanuit Nyon. Er zijn hier veel toeristen. We komen de wandelaars vader met grijze baard en dochter ook weer tegen. Ik loop later ook de 2 Engelse broers weer tegen het lijf. Tijdens het eten moeten we live muziek aanhoren van de overkant van de straat. Na het eten ga ik nog even een rondje alleen lopen en kijken of ik de GR5 weer terug kan vinden in het stadje, het spoor was ik namelijk bijster. Beneden bij de rivier zie ik inderdaad weer de GR5 aanwijzingen.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven: 18 augustus 2015

Samoëns - Refuge Moëde de Antenne 21,2 km

Ik kan deze morgen wat langer blijven liggen als Angelique vroeg opstaat om haar bus te halen. Om zes uur is zij al vertrokken. Ik wens haar succes met het openbaar vervoer bus en trein op weg naar Genève Luchthaven. Zij wenst mij succes met het vervolg van de tocht. Dan sta ik er opeens weer alleen voor. In het hotel maak ik gebruik van het ontbijt buffet.  Ik kan mij behoorlijk uitleven en ik zorg er voor dat ik voldaan het hotel verlaat. Ik maak nog even een praatje met de receptionist die ook in de keuken werkt. Volgens hem wacht mij een prachtige wandeling vandaag. Ik loop snel naar de rivier en begin aan het volgende deel van mijn vakantie. De rivier volg ik vele kilometers, ik bezoek nog even een klein kapelletje, dat op de bergrand staat. Ik moet een steile wand door middel van aantal stalen trappetjes beklimmen. Beneden in het dal zie ik een aantal rubber bootjes met jongelui de wilde rivier afvaren. Ik loop aan de bosrand steeds naast een diepe afgrond. De 2 Engelse broers komen van achter langzaam dichterbij. We lopen een tijdje samen. Bij een mooie waterval wil ik koffie, zij gaan door. Een jong Frans stel die ik al een paar keer ben tegen gekomen zie ik daar ook weer. Alle GR5 lopers zijn meteen familie als we elkaar tegen komen. Het is gemakkelijk vragen foto’s van elkaar te nemen. Ik moet veel klimmen vandaag en ik zweet weer behoorlijk wat af. Ik kom voortdurend wat wandelaars tegen. Bij een kleinere waterval ga ik even zitten en eet wat. Vier Duitsers vragen waar ik heen ga. Ze kunnen enthousiast beamen dat het voor mij een geweldige wandeling wordt vanmiddag. Het duurt wel lang voordat ik dan eindelijk Collet de Anterne bereik. Het is goed dat ik nu met een waterzak loop met drink-slangetje. Ik heb steeds na 10 seconden te hebben gedronken al weer dorst. Ik blijf voortdurend stijgen en verwacht dan ook wat koeler weer op hoogte, maar het blijft voorlopig snikkend heet. Uiteindelijk kom in een mooie vallei. Ik kijk tegen een enorme rotswand aan, die er blauw afsteekt aan het eind van de vallei. Een bruggetje helpt me een grote snelstromende rivier over te steken. Ik loop door naar Chalets de Antenne. Ik kan er heerlijk soep eten. Er hangt hier een hele relaxte sfeer. Een aantal jonge wandelaars is al aangekomen op hun eindbestemming hier, ik moet nog even verder.

Lac de Anterne

Ik stijg nog even verder. Een wandelaar die me tegemoet loopt, kijkt mij aan met zijn vinger op zijn mond, ik moet stil zijn en niet bewegen. Ik zie even later 2 Mormotten op het pad lopen. Het zijn de eerste die ik zie in de Alpen. Ik kan ze later als ik alleen ben tot een halve meter benaderen. Ik zie bij Lac de Anterne (2063m) iemand zwemmen. Ik wil ook gaan zwemmen en loop naar dezelfde plek. De Fransman wijst me de beste plek aan bij het kleine strandje. Zwemmen doe je natuurlijk hier in je adamskostuum. Ik heb het hele meer alleen. Het water is blauw. De rotswand steekt er dramatisch donker tegen af. Ik loop het water in en merk dat het heel snel dieper wordt en kan op 50cm van de waterrand al niet meer staan. Opgefrist loop ik het laatste stukje omhoog naar Col de Anterne (2257m) en zie vervolgens iets naar beneden de refuge Moëde de Anterne (2002m) liggen. Dit is mijn einddoel voor vandaag. Voor het inchecken kan ik in de kleine bar een biertje drinken. Na afloop van een echte hike smaakt een biertje op zijn best. Ik eet samen met alle gasten aan 1 grote tafel, vier borden blijven onbezet. Deze mensen zijn nog onderweg. Het is nu wel buiten aan het onweren. Ik zit aan de eettafel weer naast de 2 Engelse broers en de Franse GR5 man die alleen loopt. We kunnen de ervaringen van vandaag weer met elkaar delen. Na het eten maak ik nog een wandeling op aanraden van de receptioniste van de refuge. Het Lac Laouchet ligt hier op 20 minuten lopen afstand. Het dreigt wel te gaan regenen maar uiteindelijk blijft het droog. Ik neem nog weer eens een duik in het water. Een hond, die bij de refuge hoort, achtervolgt mij helemaal tot het meer. Maar als zijn baas hem later toefluit van ver, is hij opeens vertrokken. Ik wil nog een biertje bestellen, maar alles blijkt al dicht te zijn in de refuge zo om half tien s ’avonds.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 19 augustus 2015

Refuge Moëde de Anterne  - Les Houches 18,0 km

De ontbijttafel is gisteravond al klaar gezet, net zoals mijn lunchpakketje. Er is nog weinig leven zo tegen 7 uur in vroege morgen bij de refuge maar om acht uur ben ik al vertrokken. Alleen het ouder Engels stel is me al voor op de route. Ik loop langzaam naar beneden. Ik steek de brug over de wilde rivier open. Dan weer omhoog richting Col du Brévent. Ik kom een oude verlaten nederzetting tegen. Alleen de stenen muren staan nog van een aantal gebouwen. Ik kom de eerste echte sneeuw tegen. Het lijkt meer op een bonk ijs van dichtbij. Ik klim door een woest gesteente door naar 2367 m van Col de du Brévent. Er komt een groep Japanse en Franse toeristen mij tegemoet. Je kunt hier blijkbaar van de andere kant gemakkelijk met de skilift komen. Ik zie dan eindelijk de Mont Blanc voor me. Wel verdwijnt soms het zicht door bewolking en mist wat af en toe overdrijft. De 2 Engelse broers, het ouder Engels stel en de Franse GR5 alleen loper kom ik daar allemaal weer tegen. Ik weet even niet zo snel welke kant ik hier op moet, dus ik kan ze het gelijk even vragen. We moeten dus nog even doorklimmen op rotsachtig gebied. Op het steilste stuk is er zelfs een stalen trap met touwen neer gezet om omhoog te klimmen. Ik loop door naar de skilift van Chamonix.

Bij de Mont Blanc

Je kunt er ook buiten zitten met uitzicht op de stad hier beneden aan de voet van de berg. Het restaurant is blijkbaar niet echt voor wandelaars (te duur?). Ik ben de enige die gaat zitten voor koffie en wat eten. Een Zwitsers stel vraagt met veel interesse waar ik dan wel vertrokken ben vanmorgen en hoeveel dagen ik al onderweg ben. Dan is het heel lang afdalen naar Les Houches (900m). Ik loop lang op de bergrand. Een aantal mensen loopt hier rond de Mont Blanc. Een vermoeide Frans/Algerijnse wandelaar is bezig aan zijn tiende en laatste dag alleen rond de berg. Ik blijf de hele tijd zicht houden op de Mont Blanc. Ik ga nog even koffie drinken halverwege de afdaling. Ik kom de Franse GR5 alleen loper weer tegen. Hoeveelste keer al? Ik wordt gestoken door een wesp in de holte van mijn knie, met een pijnlijke bult als gevolg. Ik kom steeds lager en ook weer in bosrijk gebied. Er zijn veel verschillende wandelroutes nu naar Les Houches en het is moeilijk om op de GR5 te blijven. Telkens wordt een keuze geboden. Uiteindelijk komen ze allemaal beneden in het dal uit. Ik loop achterlangs een Christus beeld en een Dierenpark. Ik loop langs de eerste huizen van les Houches. Er wordt nog wat aan de weg gewerkt en dus het is wat moeilijk lopen. Bij het treinstation zie ik al een groot anwijsbord staan van het hotel: Les Campanules. Ik moet weer even terug en het bos in. Het staat mooi vrij in het bos en vanaf de tuin is er fraai zicht op de Mont Blanc. Ik check mijn telefoon of Carlos en Marco inmiddels al in de trein zitten vanaf Lyon. Er staan nog geen berichten op mijn mobile. Ik ga douchen. Dan text Carlos door of ik het hotel adres door kan geven. Ze blijken het alle 2 niet meer te hebben. Al mijn goede voorbereidingen ten spijt! Ik text door dat het de berg op is vanaf het station. Maar ja, welke berg? Dan belt Marco om te vragen hoe ze er moeten komen. Niet veel later komen ze zwetend en ge-stressed binnen wandelen, terwijl ik juist rustig in de tuin ze op zit te wachten. We drinken er maar snel een fles wijn of 2 op om te vieren dat ze hier zijn aangekomen. We gaan in de het stadje nog naar een sportwinkel op zoek naar een waterzak voor Carlos. We eten wat op het terras. Het tafeltje naast ons ziet gelukkig het geld en credit cards van Carlos op de grond liggen. Aan de verhalen te horen hebben Carlos en Marco een nogal heftig weekend gehad in Lyon. Met veel drank.  Ik hoop maar dat het de fitheid niet heeft aangetast. We nemen een Irish Coffee op een ander terras. In de tuin van het hotel nemen we ook nog weer een fles wijn. We proberen de fles wijn wel een beetje te verbergen voor de barkeepster. Carlos is een beetje hyper van het hele Alpen-gedoe en maakt bijna ruzie bij de receptie over 10 eieren die hij meegenomen heeft voor de keuken. Deze wil hij speciaal voor hem klaar gemaakt hebben bij het ontbijt, zodat hij zich aan zijn streng dieet kan houden. Ik zeg dat het beter is dat hij dat dieet even kan laten voor wat het is. De komende dagen in de bergen moeten we eten wat de pot schaft. Tegen middernacht proberen we te gaan slapen. Carlos is nog lang met van alles en nog wat bezig en kan niet echt in slaap komen.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 20 augustus 2015

Les Houches – Refuge du Truc 16,8 km

Carlos & Marco

We kunnen s ‘morgens in de tuin ontbijten. De 10 eieren van Carlos zijn niet helemaal goed doorgekomen. Hij moet zelf zijn ei koken in de eiermachine. Het eitje valt weer in de eiermachine als Carlos deze eruit wil halen. We zorgen er in ieder geval voor dat we genoeg gegeten hebben voordat we op pad gaan vandaag. Bij de receptie vinden we nog het plastic zakje van Carlos met geld en zijn credit cards, waarschijnlijk is deze gisteravond door een voorbijganger in de tuin gevonden. Ik heb inmiddels de wandelstokken van Angelique aan Carlos gegeven.  In het dorp gaan we nog even langs de supermarkt voor wat Franse droge worst en stokbrood. Carlos koopt maar geen 10 eieren meer voor op de berg. We lopen door het dorp naar de skiliften toe. Daar gaat het pad eerst nu met trappen omhoog. We zien een jonge Vlaming met veel bagage ook de trappen nemen. Hij doet een rondje Mont Blanc dan alleen en met de tent. Een Israëlisch meisje komen we ook tegen. Zij loopt juist terug over de weg. Wij lopen later ook terug als we ontdekken dat we de aanwijsbordjes niet meer zien. We lopen dus al meteen stukje verkeerd. We moeten scherp blijven vandaag, want we hebben al meteen een bordje over het hoofd gezien. Dan begint het behoorlijk steil te worden en het eerste zweet hebben we te pakken. Carlos is behoorlijk enthousiast bezig in dit mooie landschap. Maar al gauw wordt het zwaar. Ik zeg dat hij misschien ietsje te snel gaat, maar wil dat nog niet van me aannemen. Hij wil het liefst eigenlijk elke 5 minuten pauzeren. Ik zeg dat als we dat doen we echt vandaag niet op de eindbestemming gaan aankomen. Marco zegt dat we voorzichtig met Carlos moeten doen, anders gaat het helemaal niet lukken. We halen een oudere man in. Hij loopt ver achter het meisje waar mee hij samen naar boven loopt. Hij ziet Carlos wat problemen hebben met het klimmen en zegt dat het vooral neerkomt om rustig te beginnen en je eigen tempo blijven lopen. We stoppen een aantal keren. De waterzak van Carlos werkt niet echt en hij krijgt een waterfles van Marco mee. Ik moet voortdurend achterom kijken of Carlos nog steeds aanhaakt. Het is vandaag ook behoorlijk heet en we lopen op een onprettig steile route. Als we bij Col de Voza (1653m)zijn, pauzeren we wat langer. Er is een toeristisch treinstationnetje waar veel toeristen gebruik van maken om de Mont Blanc van dichtbij te zien. We kunnen in de schaduw even bijkomen en water bijvullen. De Belg en Israëlische zien we ook weer verschijnen. We nemen koffie, maar voor Marco is het nog niet gelukt om koffie verkeerd te bestellen zoals in Nederland.

Op naar Col de Tricot

Na de pauze is het pad minder steil. Het lijkt of alle aanvangsproblemen van Carlos & Marco zijn opgelost. Wel blijven we zweten. Via mijn zonnebril komt het zout van mijn zweet in mijn ogen. We lopen in de richting van de gletsjer de Bionnassay. We maken nu wel heel veel foto’s. We steken een wilde rivier over met een Nepalese hangbrug, die ook lekker heen en weer zwiept. We lopen onder bomen door waar veel Franse wandelaars lunchen. Wij lopen nog door en beginnen aan de beklimming van Col de Tricot (2120m). Later lopen we op steile open grasvelden. Op de Col is het moeilijk lunchen doordat de schapen aan ons materiaal zitten te trekken. Onze wandelstokken komen vies onder het slijm en voedsel is al helemaal niet veilig. We gaan maar gauw door en dalen af. Het is een vervelend stuk voor onze knieën, en we hebben onze stokken hier echt nodig. Marco is al ver vooruit. We zijn blij als we bij Refuge de Miage (1559m) aankomen in het dal. Er heerst hier een relaxte sfeer en er is soep te krijgen. We klimmen na een lange stop weer door richting Mont Truc. Deze laten we nog even rechts liggen om meteen door te lopen naar Refuge de Truc. Er is een mooi terras met mooi uitzicht naar het dal voor ons. We moeten even met wat tuinmeubels slepen en niet veel later zijn we toe aan de borrel. We krijgen wel de mededeling dat er buiten het avondeten geen alcohol wordt verkocht. Het wordt een Cider met tóch alcohol. Er blijkt een tekort aan water te zijn. Daarom mogen we onze kleren niet wassen. Er zijn trouwens ook geen douches. We kunnen ons wel wat opfrissen bij de kranen. Carlos vraagt waar we dan wel slapen vanavond. Ik wijs hem de “Dormitory” aan met zo’n 30 slaapplaatsen. We slapen er met 15 man vanavond. Carlos had iets anders verwacht en moet dit even verwerken. “Onze Belg” zoals we hem nu al noemen, komt later ook aangewandeld en zet zijn tentje op. Hij kan rustig alleen slapen in ieder geval. Carlos en ik beklimmen nog even de top van Mont de Truc. Het is maar 10 minuten lopen. Terug bij de Refuge bespreek ik het traject voor morgen even, zodat ze weten wat ze te wachten staat. Met alle landkaartjes en beschrijvingen van de route begint het op een ‘toerist-office’ te lijken. Het avondeten is vanavond simpele macaroni met nadruk op simpel. Er komt nog een Duitser binnen wandelen die met grote wandelkaarten loopt en met veel verhalen over wandelen komt. Hij geeft ons de tip dat we overmorgen de hoge route moeten nemen i.p.v. de lage. We krijgen van hem dan nog wel een glas wijn. We kunnen buiten onder het afdakje s ‘avonds schuilen voor het onweer.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 21 augustus 2015

Refuge du Truc – Refuge de la Croix du Bonhomme 19,2 km

Carlos & Marco

We hebben een wat onrustige nacht achter de rug. Carlos beweert zelfs helemaal niet te hebben geslapen. Voortdurend liepen er mensen heen en weer door het gangpad. De slaapzaal is behoorlijk benauwd. Gelukkig is de buitendeur open blijven staan voor wat frisse lucht. Het ontbijt is weer veel stokbrood met jam. We krijgen een lunchpakketje mee voor onderweg. We beginnen met een lange maar gemakkelijke afdaling naar Contamines-Montjoie (1160m), wat eigenlijk 2 dorpen zijn. We steken de rivier over en lopen door het centrum naar de kerk. We vinden er een terras. Het is eigenlijk nog te vroeg om al eten te bestellen. Het ontbijt was niet echt vullend en we hebben al weer stevige trek. De man achter de counter wil ons wel bedienen. We moeten dan wel even geduld hebben. We zien ook al weer wat paragliders hoog om de berg zweven. Carlos ziet even tijd om een zonnecap te kopen, om aan de hitte te ontkomen op zijn bijna kaal hoofd.Wij komen helemaal tot rust met een bak koffie. Marco ziet nog steeds geen koffie verkeerd verschijnen op tafel. Het blijft moeilijk de juiste koffie bestellen hier in Frankrijk. We lopen langs de rivier verder weer langzaam omhoog. We komen langs” Eglise de Notre-Dame-de-la-Gorge”. De Canyon met hard stromend wit/blauw water, zien we later verderop beter als we naar beneden klauteren. De waterdamp maakt het hier behoorlijk fris. Vanaf een bruggetje weer verder omhoog, zien we de smalle Canyon nog eens onder ons doorlopen. We komen bij een vallei met ligstoelen met mooi uitzicht. We lopen maar even door. Bij Refuge de Balme (1706m) stoppen we weer voor koffie. Daarna stijgen we weer verder en komen door landschap dat moet lijken op de Dolomieten. Ik krijg van Carlos steeds weer voorstellen om nu ook in de Dolomieten te gaan wandelen.

Col de Bonhomme

Het begint heel licht wat te regenen. We zien het Israëlische meisje van gister ook weer zitten langs het pad. Wij gaan even later ook zitten in het gras voor onze lunch. We zitten gezellig ver uit elkaar. Ons lunchpakketje is altijd weer een verrassing wat er in zit. Een stokbroodje met vlees en kaas. Een appel. Wat chocola en wat chips dit keer. We zien het bij de berg verderop onweren, maar het komt nog niet echt onze kant op. Met zijn drieën communiceren we een soort mengelmoes van Engels en Nederlands. Marco kijkt goed waar de GR5 borden staan. Als ik het even niet weet waar de route gaat, hoor ik hem roepen: “Overthere, daar, daar, daar!”. Op de Col du Bonhomme (2329m)zien we ook onze Belg weer zitten bij een houten huisje. Door een grijs stenig maanlandschap lopen we verder en bereiken ook Col de la Croix du Bonhomme (2479m). Volgens Carlos is Croix geen kruis, maar ik wijs er daar toch echt eentje aan. Iets naar beneden vinden we Refuge de la Croix du Bonhomme. We moeten ons melden bij de bar. Er slapen maar liefst 130 mensen hier vanavond, dus het is voor ons ongekend druk voor een refuge. Niet veel later begint het hard te regenen en is het goed dat we binnen zijn. Onze Belg heeft zijn tentje hier ook opgezet op een vlak veldje iets naar beneden. Ik zie ook de Franse man, het Engelse ouder stel en de 2 Engelse broers hier weer rondlopen. Ze zijn allemaal hier. Behalve het Israëlische meisje. Zij loopt vanavond door naar het dal. We kunnen weer aan de wijn. Er zijn veel mensen die hun telefoon hier willen opladen. Dus het is even opletten wanneer een stopcontact vrijkomt. Ik laat nog even zien wat de route is voor morgen. Ik spreek een Zwitsers stel dat de route voor morgen nog moet bedenken. Er zijn veel Japanse toeristen allemaal op leeftijd. Hoe die hier zijn gekomen? Ik loop met Carlos een stukje van de Crètes de GÎtes. Bij goed weer gaan we morgenochtend deze route volgen. Er zijn veel afgronden. Soms links van ons, soms rechts van ons en af en toe aan beide kanten tegelijk. Volgens Carlos kunnen we bij nat weer beter de andere lagere route door het dal nemen. Als ik nog verder wil lopen wil hij al weer terug naar veiliger oord. Terug in de refuge staat er nog steeds een rij voor de douche. Eerst nog maar weer wat drinken. We zien vanuit het dal, de bewolking opkomen en langzaam verdwijnt het zicht op de Crètes. We willen wijn gaan drinken, maar komen er even niet uit van welke kleur. Uiteindelijk beslist Carlos voor ons dat het witte wijn wordt. Marco is er misschien wel mee eens, maar vraagt waarom Carlos dat moet beslissen. Hij heeft het over Carlos als hij zegt: "It's all about ME ME ME ME!"  Het avondeten is in 2 shiften. We zitten in de 2^e groep. Er is niet veel licht, dus het is moeilijk te zien wat we precies eten. Het is wel lekker en het heet Polenta. Onze Belg heeft zijn zelf gekookte maaltijd bij zijn tent al lang op. Hij wil nu een beetje warm worden in de refuge. Hij komt bij ons aan tafel zitten en kijkt jaloers naar ons avondmaal. Als we buiten willen zitten moet de winterjas weer eens aan. Bij ons stapelbed bevindt zich een klein raam en we krijgen wat frisse lucht binnen. We horen het lange tijd buiten regenen.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 21 augustus 2015

Refuge de la Croix du Bonhomme  -Refuge de Balme 18,0 km

Carlos & Marco

Na alweer een nacht slecht geslapen te hebben, begint Carlos nu echt op te breken. Hij is vannacht lange tijd van de slaapzaal geweest. Hij moest zich even afzonderen en ook afreageren om misschien wat tot rust te komen. Na het ontbijt vertrekt hij met een slecht humeur aan de volgende etappe. Ik zeg Marco dat ik van plan ben om een video te maken voor de wandelgroep en misschien leuke beelden nu kan maken van Carlos. Dat is volgens hem niet echt een goed idee. Dan maar mezelf meer in beeld. Ik kan er wel filmen:  hoe steil de afgronden zijn , hoe mooi het uitzicht en hoe apart het lichtinval is op de Crètes de Gîtes. We lopen op ruim 2500 meter hoogte. Het hoogste punt van deze vakantie. Tevens hoogste punt van de Camino tot zover voor mij. We lopen bijna 4 kilometer over deze smalle rand op de kam van de berg.

Op de Crètes de Gîtes

Carlos loopt iets achterop en twijfelt af en toe hoe hij het pad precies moet nemen. Ik brul nog toe dat hij iets terug moet en dan rechts naar beneden kruipen. Op een uitkijkpunt nemen we nog wat foto’s van elkaar. Ook de selfie kan niet ontbreken natuurlijk. We zien verderop het azuur blauwe Lac de Roselend al liggen. Op het einde van de Crètes wachten we even op Carlos. Hij heeft niet veel naar beneden gekeken, maar is dan ook zonder veel problemen beneden gekomen. Door gezonde spanning heeft hij niet veel foto’s kunnen maken. We lopen vervolgens een groen dal naar beneden. Nu zien ook Marco en Carlos hun eerste Marmotten van de Alpen. Carlos noemt ze echter Bevers. Een boer zien we zijn koeien melken met zijn mobiel melkmachine. We zien het witte tentje met onze koffie al ver vooruit in het dal liggen bij de asfaltweg. We kunnen er inderdaad koffie krijgen. Marco krijgt dan wel weer niet zijn gewenste koffie verkeerd. We hebben ook al weer trek. De kok is er nog wel niet, maar 2 jonge medewerkers willen ons ook wel aan gebakken eieren helpen.  Het wordt een zelf bedacht gerecht en hetzelfde geldt voor de prijs ervan. We verbieden Carlos om nog een grotere tip achter te laten. In het toilet staat dat er geen gerechten van het huis in de wc mogen worden door gespoeld. De door de Duitse wandelaar aanbevolen hoge route laten we maar voor wat hij is en we blijven verder de GR5 volgen. Deze loopt nu in de richting van het azuurblauwe Lac de Roselend. Ik hoor Marc nog eens wat aanwijzingen geven: "Overthere, daar, daar, daar!" We zien verderop al wandelaars de heuvel op klimmen naar het uitzichtpunt van het meer. Onderaan de heuvel kunnen we onze bagage achterlaten en later lopen wij ook op die heuvel naar boven. Op de top van de heuvel vragen we een wandelaar of hij een foto wil maken van ons drieën, maar hij vergeet zijn hand aan de bovenkant van de camera weg te halen. Er liggen wat koeien op het pad die weinig zin hebben om op te staan. We lopen langere tijd bijna op dezelfde hoogte en steken een paar wild stromende beekjes over. Onze schoenen zijn gelukkig allemaal waterdicht. Waar het water de heuvel af komt stromen van grootte hoogte is er een ondiepe grote plas met helder water ontstaan. Daar kunnen we ons even opfrissen. Marco en Carlos geven aan dat ze niet veel water meer hebben. Ik weet dat het vanaf hier nog een behoorlijk stuk klimmen is en het misschien verstandig is om ergens een fles water uit een stromend beekje te vullen voor nood voor op de berg straks. Marco zegt dat het hier waarschijnlijk niet de beste plek daarvoor is. Carlos wil helemaal nergens iets uit een beekje halen. Dus gaan de heren op rantsoen het komende traject. Ik verzwijg even dat ik voorlopig nog genoeg water bij me heb, voor als echt de nood uitbreekt. We moeten nu veel omhoog klauteren. De bewolking die aan de bovenkant van de berg al de hele dag zichtbaar is lopen we langzaam tegemoet. Het zicht wordt minder en we krijgen een spookachtig zicht op grote rotsblokken. Ik kan een oudere Franse vrouw van minstens 70 jaar, die van de andere kant komt, naar de weg vragen. We zoeken naar Col de Bresson. Daar kiezen we er eerst voor om naar Refuge de Bresset te lopen. Dit is niet op de route, maar onze watervoorraad is zo laag dat we eerst naar de dichtstbijzijnde waterpunt willen lopen. Op het pad er na toe, stap ik op een steen die van het pad afbrokkelt. Een bloedende knie tot gevolg. Bij de Refuge kunnen we lekker koud water drinken. Alle werknemers lijken behoorlijk “stoned” te zijn en onder invloed van wiet. Onze behoefte aan eten/drinken komt moeilijk door. We hebben alle tijd dus het maakt ons niet zoveel uit allemaal. Ik kan er nog even zwemmen in het meer achter de Refuge. Aan de andere kant van het meer ligt nog wat sneeuw, maar ondanks dat het smeltwater moet zijn, is het water best uit te houden. Carlos maakt een foto van het toilet hier en laat mij deze zien. Alle uitwerpselen vallen meters naar beneden en geeft mij zo nog even aan dat we beter geen drinkwater kunnen tappen uit de rivier hier. Een Engelsman die hier overnacht, moet om ons lachen als ik de rekening al betaald heb en Carlos vervolgens naar de rekening vraagt. “We liked it and we want to pay again!” Er volgt nog een laatste afdaling naar Refuge de Balme. Marco loopt vooruit en kan daar alvast mijn verkeerde boeking rechtzetten. Ik heb een ander Refuge de Balme geboekt blijkbaar. We krijgen uiteindelijk de verlangde privé kamer voor ons drieën alleen. Misschien kan Carlos nu wel eens een keer goed slapen. We hebben nog tijd genoeg voor wijn in de tuin. Ik kan het laatste wandel traject voor morgen nog eens doornemen met Marco. De Franse GR5 wandelaar alleen kom ik hier ook weer tegen. De afgelopen 6 dagen hebben we bijna dezelfde route gelopen. Tijdens het avond eten probeert Carlos zich te onttrekken van het serveren van eten aan andere wandelaars aan de eettafel. Het lukt me uiteindelijk toch dat hij in actie komt. Voor hem alweer een hele overwinning op zichzelf tijdens deze vakantie. Na het eten gaan we weer even naar buiten om te zien hoe langzaam de zonnestralen uit het dal verdwijnen.Ik hoor Marco weer eens het bekende "ME ME ME ME" roepen als hij het weer over Carlos heeft.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 24 augustus 2015

Refuge de Balme – Landry 16,0 km

Carlos & Marco

We worden al ruim voor het ontbijt wakker en we kunnen dus  rustig de tijd nemen om te douchen, onze rugzak te fatsoeneren en nog een eens buiten te aanschouwen hoe het zonlicht in het dal tevoorschijn komt. Na het ontbijt vertrekken we voor onze laatste etappe deze vakantie.  Het is een korte vandaag, slechts 4 uur. We staan nog net onder bij de Refuge als Carlos zich realiseert dat zijn IPhone nog aan het laden is. Hij komt ook nog met een T-shirt terug wat nog in de kamer hing te drogen. Marco maakt nog even duidelijk dat de laatste die vertrekt altijd de kamer controleert of er nog bagage ligt. Er kijken nu 2 gezichten naar Carlos. Carlos kijkt een beetje weg en is al lang blij met het weer hebben van zijn IPhone. We dalen verder naar beneden.  Carlos is het vaker niet helemaal eens geweest met mij over het één en ander tijdens deze hele wandeltrip. Alle kleine irritaties leiden nu plotseling even tot een soort worstel-duw gevecht. Zo zijn we de irritaties al weer gauw kwijt. We volgen de bordjes naar Valezan (1100m) en komen weer in bossen terecht. In het dorp zwaaien de mensen ons tegemoet vanaf hun balkon als ze ons met de rugzakken de bergen zien uitkomen. Voor koffie worden we doorverwezen naar de “Auberge de Valezan” meer naar beneden. Ook vandaag weer niet de gewenste koffie verkeerd voor Marco. Door smalle straatjes van het dorp dalen we steeds meer af. We lopen langs boomgaarden en kleine kapelletjes. Er staan mooie grote huizen gebouwd met veel hout. Af en toe is het wat vervallen. Een jonge vent komt met ontbloot bovenlijf en meisje achterop zijn brommer ons tegemoet rijden.

Richting Valezan

We bevinden ons weer in de bewoonde wereld. Wegwerkers wijzen ons op de GR5 route als we wat twijfelen. We vervolgen de route onderaan de rivier iets te lang, want we gaan niet verder dan hier. Na een kleine klim en afdaling zijn we weer terug bij hetzelfde punt bij de rivier. We verlaten de GR5 dan maar voor wat deze is en lopen langs de rivier naar Landry. Dit is een beetje lang en saai stuk. We vinden het Station maar moeten nog wel lang wachten op een bus. We kunnen nog wel lunchen bij het Sportcentrum bij de rivier. Daarna nemen we de bus naar Chambéry. Als we net zijn ingestapt, komt een oudere Franse vrouw naar ons toe. Ze kan geen woord Engels, maar probeert ons iets duidelijk te maken. Ik begrijp uit haar woorden uiteindelijk dat ze iets zegt van “Camera, Camera”. Dan controleer ik even of mijn camera nog in mijn heuptas zit. Ik merk dat hij daar dus niet meer in zit. Dan begrijpt ze dat ik een camera mis en vervolgens pakt ze mijn camera uit haar tas vandaan. Die was blijkbaar ergens op de grond gevallen. Ik blijf maar “Merci beaucoup” tegen haar zeggen. Dan rijden we weg uit Landry. Ik ben benieuwd wanneer/of ik hier weer terug kom voor een vervolg van de GR5. In Chambéry nemen we de trein naar Lyon.  We doen er bijna 4 uur over. Carlos en Marco zijn al vorige week al in Lyon geweest. Ze menen beiden zeker te zijn van waar het tramhalte zich bevindt. Carlos aan de ene kant en Marco aan de andere kant van het treinstation. We moeten er nog even schuilen voor de regen bij de tramhalte, maar we bereiken al snel het hotel. Er komen wel wat klachten van Carlos/Marco over de hotelkamer. Carlos zegt geen airconditioning in 2015?, Marco moet genoegen nemen met een klein bed. Wie heeft dit hotel geboekt? Ik ben tevreden met het riante balkon met uitzicht op de spoorlijn, de ligging tussen de musea van Lyon in en het zwembad waar we nog even gebruik van kunnen maken. S’avonds gaan we in een straat met veel restaurants op een tafeltje buiten eten. Daarna verkennen Carlos en ik nog iets van het nachtleven. Heel veel is het niet. De komende 2 dagen kunnen we verder nog meer genieten van het eten op favoriete pleintje in het oude centrum. Marco heeft daar iets mindere herinneringen van over gehouden, door het duivenpoep incident. Ik bezoek nog een paar musea, die de moeite waard zijn. We doen nog meer nachtleven en drinken vooral veel wijn. Dan is het alweer naar huis.

Foto's wandelvakantie:  Lac Leman & Alps 2015

Geschreven 25 augustus 2015

Landry – Refuge de Rosuel 10,5 km

Angelique

Angelique en ik hebben al 2 nachten in Lyon doorgebracht. Op het mij bekende pleintje wilde ik gisteren weer lunchen bij Restaurant Bouchon Lyonnais Chez Louise net zoals vorig jaar met Carlos en Mark. Er valt dit keer geen duivenpoep in ons eten, maar we worden weer aller hartelijkst ontvangen op het terras door een aparte serveerster. Gisteravond ook wat wijn gedronken met wat tapas op het terras aan de weg langs de Saône. We drinken zo flink onze vakantie in. Ik hoor een eerste bericht van Angelique over wat pijn aan haar hiel.  We staan vroeg op in het hotel en ik hoor dat er iets met haar enkel is. Het zou volgens haar te wijten zijn aan schoenen die ze gebruikte met hardlopen. Misschien iets van “hielspoor”? Voor dat we aan onze looptocht willen beginnen, moeten we nog wel even 4 uur met trein, bus en trein richting Landry. We willen vanaf Gare de Lyon-Perache de trein nemen naar station Lyon Part Dieu, maar het treinverkeer loopt niet helemaal zoals gepland. De aanwezige conducteurs op het perron kunnen ons ook niet vertellen wanneer we een trein kunnen verwachten. We nemen dan maar een zekere taxi om op tijd te kunnen zijn voor de trein naarLa Tour du Pin. In de trein merken we dat de eerste regen uit de hemel komt vallen. Ik zie voor het eerst dat Angelique van de pijn, haar gezicht betrekt als ze op moet staan. De bus naar Chambery komt netjes voorrijden bij het station. Dit loopt allemaal volgens tijdsplan. Ook de trein naar Landry is keurig op tijd. Ik zie dat Angelique behoorlijk baalt van de pijn in haar voet. Ze wil naar een apotheek. Een vrouw in de trein zegt dat er geen Apotheek is in Landry en we beter door kunnen rijden naar Saint-Maurice. Uiteindelijk stappen we zelfs een station eerder uit  in Aime.

Op Station Aime in regenkleding

Het regent pijpenstelen. Ik blijf onder het afdakje van het station wachten. Angelique trekt haar regenkleding aan en gaat op zoek naar een Apotheek in het dorp. Ze komt terug met een hele box aan medicijnen. We eten wat verderop in een restaurant. Ik doe ook even mijn regenkleding aan. Het dessert doet ons weer beseffen dat we in een streek zitten met haute cuisine. Een” tarte” met een vanille puddinkje, echt heel erg lekker! Angelique had de regenkleding aangehouden, ik trek deze na het eten ook weer aan en we lopen weer door de regen naar het station. Door de bergschoenen is het best wel een beetje een gedoe om de regenkleding aan & uit te trekken. We stappen met de regenkleding nog aan, weer in de trein voor het laatste stukje naar Landry. Ik vraag maar even aan Angelique of ze hier nog een koffie wil. Ze geeft aan, geen koffie en ook niet al te veel stoppen onderweg. Het liefst wil ze doorgaan zonder steeds door de pijngrens  te moeten gaan, i.v.m. de problemen met haar hiel. Ik zeg dat liften misschien een optie is voor haar is. Zij doet immers geen Pelgrimage zoals mij. Een stukje overslaan is voor haar geen probleem. Ze zegt dat ik mij moet  gaan voorbereiden, dat ik mogelijk de rest van de week  tocht , misschien wel alleen verder zou moeten lopen! Later stopt er een auto die vraagt waar we heen moeten. De bestuurster gaat naar Rosuel, hetzelfde plaatsje als onze eindbestemming vandaag. Dan besluit Angelique om in de auto te stappen. Ik kan nog wat bagage aan haar meegeven.

Dan loop ik opeens alleen in de regen. Ik zweet van binnen in mijn regenkleding, want koud is het vandaag absoluut niet. Ik loop wat snel door dorpjes, en neem geen tijd voor een koffiestop. Het stopt dan uiteindelijk met regenen. De GR5wijzers staan niet overal duidelijk opgesteld. Als een wit geschilderde steen met wat roods, half verscholen staat in het gras, neem ik meteen aan dat het hier om een GR5 bewijzering gaat. Ik loop even later, toch nog even terug om het wat beter te checken. Het blijkt om iets heel anders te gaan. Aangekomen bij de refuge, is Angelique vertrokken voor een huisartsbezoek.. Ze komt later terug met het nieuws dat de dokter haar verder verboden heeft om nog door te lopen. Voor haar dus al het einde van haar wandeltocht. Bij het eten kan ze nog wat lachen om de wel heel doorzichtige soep, met weinig smaak. Ik maak kennis met wat GR5 lopers. Met een jonge Fransman: Jerome, die bij ons ook op de kamer slaapt, besluit ik morgen samen te gaan lopen.

Foto's wandelweek :  Parc Vanoise

Geschreven 01 september 2016

Refuge du Rosuel - Val d'Isere  23,0 km

 Angelique staat heel vroeg op uit bed en zegt dat ze niet heeft kunnen slapen van de pijn, ondanks de pijnstillers die ze geslikt heeft. Ik vraag me af of ze zo wel in staat is om alleen naar huis te gaan. Echt lopen kan ze niet meer. Haar wandelstokken gebruikt ze als krukken. Er zijn gelukkig wat Nederlanders aanwezig in de Refuge. Zij zijn met de auto en maken vandaag hier een rondwandeling. Ze kan haar meeste bagage aan hen afgeven. Zij nemen dat dan met de auto voor haar mee naar Nederland. Ook kan ze zelfs een lift krijgen naar Landry, maar mogelijk krijgt ze van de verzekering een taxi vergoed. Dus dat hoeft niet van haar. Ze wil nog eens na gaan bellen, waarvoor ze nu precies voor verzekerd is. Van de Refuge beheerder krijgt ze nog eens echte loopkrukken mee. Het voelt vreemd om van haar afscheid te nemen en ik dus gewoon verder ga met mijn tocht. Een enigszins schuldgevoel hierover overheerst in mijn hoofd bijna de gehele dag. Met de Franse Jerôme begin aan de volgende etappe van mijn tocht. “Veel plezier” zegt Angelique nog, dit voelt niet helemaal OK. Wij zien in het dal de zon verschijnen en de wolken trekken langzaam op. Ik wil een foto nemen en vergeet dat het hele lange gras langs een riviertje nog erg nat is. Ik zie deze vakantie de eerste Marmot en hoor hem ook duidelijk fluiten.

Kijken naar de Marmotten

Als we verderop even uit de wind willen gaan zitten, verschijnt er eerst één, later twee Marmotten, die nieuwsgierig over de heuvelrug naar ons gluren. We komen bij refuge de Palet aan waar wij koffie willen drinken. Ik herken er een Zwitser van de laatste overnachting. Hij nuttigt zijn meegenomen lunch, en neemt daardoor niet plaats op het terras. Ik ga met Jerôme wel gewoon aan één van de tafels met stoelen zitten. Een groepje Franse wandelaars heeft het beter geregeld dan ons, die krijgen meteen hele bakken met lasagne en salades voorgeschoteld. Ik bestel koffie en eet stiekem wat van mijn karige lunch box, die ik meegekregen heb vanuit refuge Rosuel. Er speelt een kat met onze beide rugzakken. Ik wil eigenlijk niet dat hij met zijn scherpe klauwen hierin zitten wroeten, dus duw hem elke keer weer weg. We lopen weer verder en klimmen over Col du la Palet. Er volgt een lange afdaling naar het meer van Tignes. Jerôme blijft meestal rustig een eind achter mij lopen. In Tignes nemen we weer een koffie direct aan het meer. Ik bestel iets bij de koffie, maar als ik het zie aankomen op een bord, heb ik al meteen spijt. Het is veel te veel IJS. Het lijkt warm, maar het is niet warmer dan 14 C, zie ik op het informatiebord. We lopen weer de heuvel op, ik weer iets voorop. We gaan richting Val d’Isere. Ook de Zwitser van de refuge haakt bij ons aan. We lopen met een boog om het stadje heen, voordat we het centrum uiteindelijk inlopen. Jerôme heeft een camping op het oog, en de Zwitser een hotel een stuk verderop. Ik heb een hotel in Le Fornet, zo’n 2 km hier vandaan geboekt. Voordat we afscheid van elkaar nemen, gaan we nog wat drinken op het terras. Jerômeis vrij stil, maar de Zwitser is fervent wandelaar en heeft veel spannende wandel verhalen te vertellen. Met de Zwitser kan ik een gratis pendel busje nemen naar La Fornet. In het busje vraag ik een bewoonster waar de ingang is voor Col de Four is. Ik wil precies weten waar ik morgenochtend moet beginnen aan mijn etappe. Ze probeert het uit te leggen, maar de chauffeur zegt dat hij mij morgen wel precies daar afzet als ik de eerste bus om 08.15.u. neem vanaf Le Fornet. De Zwitser moet hierna nog verder liften of lopen… Voor mijzelf is het hotel wel heel erg groot en aan de dure kant, maar ik kan er wel van genieten. Voor het avondeten moet ik wel op en neer naar Val d’Isere. Het pendelbusje gaat niet meer, dus dat zijn nog wat extra kilometertjes vandaag. Op de televisie in het hotel kijk ik nog heel laat de Olympische Spelen van Rio de Janeiro.

Foto's wandelvakantie : Parc Vanoise

Geschreven: