Hier volgen de verslagen van de wandeldagen gelopen in Andorra

Refuge de Malniu (SP) > Refuge de L’Illa 14,8 km (AND)

GR11

Als ik arriveer boven op de pas, ben ik ook meteen in Andorra. Ik kom bij het bord wat zegt: “Andorra <> España”2517m. Verderop is een groot meer. Het blijkt een stuwmeer te zijn. Als ik bij het meer aankom zie ik achter de betonnen wand van de stuwdam, het dak van de refuge boven de wand uitsteken.

Het is slechts 2 maanden open, dus alles ziet er nog splinter nieuw uit. Ik weet niet precies waar de ingang is. Ik loop per ongeluk eerst onderlangs en moet dan weer omhoog klimmen om naar binnen te kunnen. Na het inchecken ga ik op het grote balkon een wijntje drinken. Het uitzicht is super. Het balkon kijkt uit op het dal onder aan de refuge, met rondom dramatische bergtoppen. Een sportieve wandelaarster uit Barcelona, maar nu wonende in Andorra, is bezig met de GR7. Deze loopt helemaal rondom de landsgrenzen van het land. Ook de hoogste top van Andorra, Pico Comapedrosa hoort erbij. Het klinkt allemaal best wel spannend. Laat ik mij verleiden het ook te doen? Ze is geïnteresseerd in mijn verhaal van de “Never Ending Camino”. Het jonge Duitse wandelstel van vanmorgen zie ik niet in de refuge verschijnen. Hebben ze te veel bagage meegenomen? De vrouw, die ik vanmiddag tegenkwam en dacht dat zij de boerin van hier was, blijkt een fanatieke Amerikaanse wandelaarster te zijn. Zij had vanmiddag nog energie genoeg om een rondje te maken. Ik moet niet te gauw iets aannemen, besef ik. De werkelijkheid is vaak anders. De refuge lijkt meer een 5-star hotel. We krijgen een 5 gangen menu. De bietensoep is wel heel erg lekker. De eigenaresse van de refuge vertelt bij elke gang wat er precies in zit. De refuge is nog maar net open, en het enthousiasme straalt er van af. Ook het personeel is heel vriendelijk. Het maakt het allemaal tot een bijzondere plek. Ook bijzonder maar minder prettig vannacht, is de Zweedse man die naast mij ligt op het andere stapelbed. Als hij ademhaalt, klinkt er een vreselijk gesnurk. Het is echt niet om aan te horen. Na ruim een uur geprobeerd in slaap te komen, ga ik in het donker wanhopig op zoek naar mijn oordoppen. Die moeten ergens nog onaangetast in mijn bagage zitten. Met mijn zaklantaarn zoek ik tussen mijn spullen. De Catalaanse die boven mij ligt in het stapelbed, heeft door waar ik mee bezig ben. Ze is zelf nog aan het lezen. De oordoppen in mijn oren, dempen het gesnurk gelukkig. Ik hoor bijna niets meer. Ik kan rustig gaan slapen.

Foto's wandelvakantie: Andorra '17

Geschreven : 3 november 2017

Refuge de L’Illa > Ordino 27,5 km

GR11

De refuge waar ik vannacht geslapen heb, is zoals eerder gezegd, splinternieuw. Het ziet er allemaal erg strak uit met het nieuwe blanke hout. Maar dat voorkomt niet dat de slaapvertrekken behoorlijk stinken na een nacht vol ronkende slapende wandelaars. Dus eigenlijk ruikt hij hetzelfde als een gewone oude Refuge. Vanaf 7 uur s ’morgens wordt het ontbijt op ons verzoek al geserveerd. We komen niets te kort. Bij de counter kan je gebakken ei bestellen. Als je iets extra wil, geen probleem, het wordt geregeld. We kunnen blijven vragen naar extra jam of een croissant. Een lunch-box meenemen is hier ook geen probleem. Het blijft dus toch lijken op een 5-star hotel. Ik vertrek met een goed gevulde maag aan mijn volgende etappe. Ik loop de heuvel af en verder weer een heuvel omhoog. Ik zie een tent staan bij het grote meer. Even later hoor ik een luide schreeuw door het dal gaan. Ik kijk nog eens naar de tent. Ik zie 2 mensen bij de tent staan die naar mij zwaaien. Het zijn de 2 Duisters, het jonge wandelstel van gisteren.  Ze roepen naar me, maar ik kan het niet verstaan. Ik loop even naar ze toe. Ik zeg dat ik ze gemist heb bij het avondeten. Zij hebben zelf gekookt en dus helemaal geen gebruik gemaakt van de mooie faciliteiten van de refuge. Respect, respect voor de Duisters! We wensen elkaar veel succes en plezier bij de wandeling van vandaag. Net als mij hebben ze niet helemaal voor ogen hoe ver het gaat worden vandaag. Een vader met 3 kinderen lopen voor mij. Ook de jongste heeft al een echte rugzak. Hij maakt wel ruzie met de oudste broer. In het Spaans hoor ik dat hij zegt at hij het heus wel kan allemaal. Ik herken een oude situatie van heel lang geleden. Mijzelf met 2 oudere broers. De vader maant het tweetal tot rust, het is hier te struikel-gevaarlijk om ruzie te maken, met al die stenen op het pad met diepe afgronden. Als ik ze later voorbij ben, geef ik pas gas. Ik heb veel energie vandaag en zet echt een versnelling in. Ik loop een refuge op een heuvel voorbij. Zo s ‘morgens vroeg zijn wat jongens van de refuge buiten aan het werk en er zitten drie meiden rustig te praten en koffie te drinken op een bankje verderop. Ik denk niet dat het een lange etappe gaat worden vandaag voor deze meiden. Het is nog te vroeg voor koffie voor mij. I

k loop lange tijd, langs een snel stromende rivier. Hij lijkt steeds groter en wilder te worden. Ik kom al borden tegen met Encamp. Misschien het eindstation voor mij vandaag. De wandelpaden worden steeds gecultiveerder met o.a. hekken aan de heuvelrand en kleine bruggen. Ik loop zelfs een wandeltunnel door onder een rotswand. Bij een meer zie ik op de heuvel een restaurant staan. Via een trap kom ik er boven. Alle tafels zijn leeg, maar wel allemaal gereserveerd. Ik vraag of ik even snel koffie kan krijgen. Ik wordt verwezen naar een plek in de schaduw zonder uitzicht, en naast de rook van een soort barbecue.  Enigszins geërgerd verlaat ik, zonder koffie te hebben genuttigd, het restaurant. Ik loop de trap weer naar beneden, en vind bij een ander restaurant beneden, wel een plek in de zon. Ik kan pas echt lekker ontspannen zitten als ik al besteld heb. De ober zegt dat ik relaxed moet zijn en dat hij mij zo komt helpen. Ik heb iets te veel haast vandaag, ik ben het met de ober eens. Er klinkt muziek uit het café. Het helpt mij te ontspannen. Na de koffie moet ik even zoeken naar de ingang van het pad naar beneden. Het is wat verscholen achter struiken. Ik loop er 2x voorbij, ondanks de duidelijke aanwijsborden hier. Ik kom beneden 2 oudere Fransen tegen die vragen hoe ver het nog is naar ”Le Lac”. Ik kan ze blij maken. Via vele achtertuintjes kom ik uiteindelijk helemaal beneden aan in Encamp. In de stad zijn er vele terrassen, die vol zitten met toeristen. Ik wandel ze allemaal voorbij. Ik loop ook nog even door de roze buurt van de stad. Het stelt niet veel voor allemaal. Ik vind het nog te vroeg om er vandaag mee te stoppen, dus ik loop nog even stevig door. Via een oude leistenen pad klim ik snel weer omhoog. Ik zie al gauw de stad nu juist onder mij liggen. Op een plek waar net 2 jonge wandelaars met zware rugzakken gaan staan voor het vervolg van hun tocht, besluit ik om daar op diezelfde plek, te gaan stoppen voor mijn lunch. Een salade een broodje, yoghurt, appel en een sapje. Het zit allemaal in het verrassingspakket. De 2 jonge wandelaars zie ik weer als ik verderop een autoweg kruis. Ze zijn er fris water aan het tappen bij een waterbron. Ik heb nog genoeg drinken bij me en loop door. Ik bevind me later in een dicht sprookjesachtig bos. Ik kom lange tijd niemand tegen. Ik wacht op het verschijnen van de eerste boskabouters. Op een open veld tussen de bomen is er door het lange gras een duidelijk wandelspoor. Het brengt mij uiteindelijk boven het stadje Ordino. De GR11 gaat verder door het bos, maar ik wil naar beneden naar het stadje. Er staat hier een man in het bos bij speciale roosters alleen te barbecueën. Het lijkt me wat eenzaam. Maar hij is net zo alleen als ik! Over een aantal bruggetjes kom ik dan in Ordino. Het voelt aan als “genoeg” voor vandaag. Ik vind gemakkelijk mijn hotel. Ik wordt goed geholpen door de medewerkers. Het is een mooie kamer, maar ik mis de wandelaars om mij heen. Ook voel ik het gemis van mijn wandelmaatje John nu. Ik loop later het ski-stadje nog even door. Op aanraden van het hotel personeel, ga ik eten bij het Nou restaurant. Ik bestel mijn eten voor buiten, maar ik zit later toch weer gewoon binnen. Als het zonnetje weg is in september, merk je de hoogte van ruim 1200 meter. Het koelt te veel af. Ik kan s’ avonds op mijn hotelkamer weer lekker lezen in mijn Iphone boek.

Foto's wandelvakantie: Andorra '17

Geschreven : 8 november 2017

Ordino (AND) > Refuge de Vallferrera (SPA) 26,4 km

GR11

Ik arriveer als eerste hotelgast beneden bij de ontbijtruimte tegen de klok van 7 uur s’morgens. Ik zie er alleen wat lege tafels staan. Ik denk dan ook dat ik te vroeg ben. Ik ga zitten en wacht op de medewerkster die ik al rond heb zien lopen. Maar de tafel waaraan ik nu zit, is voor het avondeten bedoeld. Ik kijk nog even beter. Pas nu zie ik dat er achter een wand er zich een buffet bevind en al vol staat met eten. Ik heb voor niets 10 minuten zitten te wachten. Bij het ontbijt zelf, kom ik niets te kort. Bij de receptie vraag ik of er op de autoweg naar Arinsal geen tunnels zijn, die voor wandelaars niet te gebruiken zijn. Ik wil vandaag de route iets afsnijden. Volgens haar is het allemaal geen probleem, dus ik kan de autoborden volgen. Zo hoef ik het eerste stuk niet te klimmen naar de bossen boven Ordino. Ik blijf bijna op dezelfde hoogte met de autoweg. Ik passeer Wintersportplaatsen als La Massana en Erts. De 12 kilometer naar Arinsal zijn snel afgelegd. Ik kom in het stadje een wandelaar tegen met een grote rugzak. Het is een wat oudere donkere Spanjaard en doet ook de GR11. Hij is ook naar de GR route aan het zoeken in dit stadje. Hij wil meteen door, maar ik wil eerst wat koffie drinken op een leuk terras langs de rivier. In een lekker zonnetje neem ik nog een lekker broodje. En dan nog maar een koffie. Het stadje loop ik verder door en ik moet nog langs een smal voetgangers pad een verkeerstunnel door. Niet te diep ademhalen, want echt fris ruikt het niet met al die auto’s hier. Dan kan ik de GR11 weer volgen met alleen de natuur. Ik wandel het Vall de Comapedrosa Nationaal Park binnen. Overal staan de bordjes dan ook weer duidelijk aangegeven. Het is flink doorklimmen vandaag. Ik haal de oudere donkere Spanjaard weer in. Hij zegt dat hij een tent en eten mee heeft voor een aantal dagen. Morgen wordt er slecht weer verwacht, dus hij moet op alles voorbereid zijn. Met prachtig weer, kom ik al om half één bij de Refuge de Comapedrosa aan. In de zon is het lekker uit de wind. De Nepal-vlaggetjes hangen in de buitentuin, wat een echte Pelgrimsgevoel geeft. Ik heb hier een slaapplaats gereserveerd voor vanavond. In de eetruimte eet ik warme soep. Hier binnen is het behoorlijk fris. Je kan voelen dat we hier op hoogte zitten. De refuge bevindt zich op 2265 meter hoogte. Na de soep zoek ik de zon weer op. Ik vraag aan de eigenaar van de refuge hoe ver het nog is naar de volgende Refuge de Vallferrera. Hij geeft aan dat het in 4 of 5 uur moet lukken voor een fitte wandelaar.

Ik moet over een hoge pas, dus misschien is vandaag een betere keuze dan morgen. Ik kan mijn reservering nog kosteloos annuleren en ga niet veel later weer op pad. Ik ga op weg op zoek naar de grens van Andorra met Spanje. Ik moet hiervoor weer veel klimmen. Ik zie weer een aantal Marmotten en hoor ze ook weer fluiten door het dal. Ik vraag nog even voor de zekerheid aan een aantal Franse wandelaars of ik goed zit. Hij het blijft eenvoudig. Blijf die rood/witte bakens volgens. Ik zie ze even later ook weer gewoon. Ik passeer de donkere oudere Spanjaard ook weer eens. Nog steeds heeft hij goede moed. Ik kom een Franse wandelaar tegen die de Franse GR10 al gedaan geeft en nu bezig is met de Spaanse variant.Ik klim nog hoger en passeer een rood meertje tussen rotsblokken. Bij de grens twijfel ik heel lang welke kant ik hier op moet. Er staat een bord, maar mij is niet duidelijk welke kant deze heen wijst. Drastisch naar beneden zou kunnen. Als je die keuze neemt is terug keren bijna geen optie meer. Of nog hoger de bergkam op? Een wandelaar gaat juist die kant op, ik zie hem verdwijnen achter de hoogste pas iets verderop. Ik moet juist nu hier niet verkeerd lopen. Het is al einde middag. Met behulp van mijn kaartje ben ik dan toch overtuigd, ik moet drastisch naar beneden, Spanje in. Ik neem eerst nog even iets te eten, om voldoende energie te hebben aan dit avontuur.

Geschreven 13 november 2017

Foto's wandelvakantie: Andorra '17

Vervolg zie :   Spanje 2