Hier volgen de verslagen van de wandeldagen gelopen in Belgie.

Gonsveld (NL) – Dalhem (B) 16,5 km

Als een man op een tractor voorbij komt, groet hij me in het Frans. Ik kijk nog eens op de kaart en kom er achter dat ik inderdaad net op Belgisch grond loop. De grens loopt net evenwijdig aan de spoorlijn. Later loop ik onder deze spoorlijn door en bevind me inderdaad nu Wallonië waar Frans de voertaal is. Verderop loop ik naar het dorp Voeren. Dit klinkt erg Nederlands. Ik hoor er 2 vrouwen in het dorp dan ook weer gewoon Nederlands (Vlaams) praten. Dit is het stukje Vlaanderen wat in Wallonië ligt. Een soort eiland dus. De taal grens is hier dus heel scherp getrokken. Ik loop langs een oud klooster. Ik zie weer een aantal kruisbeelden staan op een kruispunt van wegen. Daarna kom ik weer in Frans taalgebied. Het eerste dorp is nu Bernau. Ik kom een stromend riviertje tegen en trek daarna een natuur reservaat in. Met oude boshutten die niet meer gebruikt worden. Daarna steek ik een weiland met lang gras over. Ik loop langs een slingerend riviertje de Berwijn. Deze loopt naar Dalhem. Voor het dorp komt een driesprong. Ik sta op het punt waar de GR5 uit België en Nederland verder naar de Ardennen loopt. Het Pelgrimspad loopt terug naar Visé. Ik begin dus aan mijn 1^ste meters GR5. Ik wil het stukje slingerend riviertje even verder volgen naar het dorpje Dalhem. Het dorpje ligt op een heuvel en ik moet nog behoorlijk zoeken om iets van een café te vinden. Aan de ander kant van de heuvel vind ik er dan één. Daar in mijn beste Frans bestel ik koffie en een Franse “croissant”. Ik ben benieuwd wanneer ik weer terug zal zijn in dit dorp voor een vervolg van deze tocht.  Ik loop het stukje rivier weer terug en het laatste stukje Pelgrimspad naar Visé. Ik loop al gauw door de Franstalige stad langs het spoor langs de Maas. Ik koop bij het station een “duur” kaartje naar Maastricht. Op het terras neem ik nog wat te drinken. Ik hoor alleen maar Frans om me heen. In de trein weer gewoon Nederlands. Het is weer hetzelfde boemeltje wat me terug brengt naar Nederland. Ik zie het cafeetje op de hoek van Gonsveld ook weer voorbij komen. In Maastricht gauw naar het hotel en daar pik ik Tulio op. Hij heeft zich ook kunnen vermaken in de stad en heeft tevens goed uitgeslapen. Na een late lunch in de stad gaan we snel met de trein naar Valkenburg en brengen een bezoek aan Thermae 2000 op de Cauberg.  We nemen een massage en kunnen in hete baden bijkomen van alle activiteiten de laatste dagen. De juiste afsluiting van deze vakantie. We moeten nog even terug naar Maastricht met de trein. Daar op het Vrijthof gaan we nog 1x zitten. We gaan er voor de laatste keer uit eten en nemen nog een laatste wijntje op de reis. Dan terug met de trein naar huis.

De route van dit traject is beschreven op:

http://wandelnet.nl/traject/law-7-2-15-mesch-vis%C3%A9-station

(geschreven 27 oktober 2014)

Dalhem > Saive 10,1 km

Ik heb alle tijd deze morgen gehad om mijn tas te pakken. Net na de middag vertrek ik na de lunch vanuit Amsterdam met de trein richting Maastricht. Ik moet daar de volgende trein al weer snel nemen. Het lukt mij dan ook niet om even snel geld te pinnen. Het lijkt mij dat in de heuvels van de Ardennen het altijd handig is om wat cash bij de hand te hebben. Ik moet dat dan maar later regelen in België. Wel kan ik met het mooie weer een kop koffie nemen op het terras vlak bij het station. Echt ontspannen is het niet, de minuten van de eerstkomende trein naar Luik tikken snel weg. Er gaat er maar één per uur en die wil ik niet missen. Ik stap weer in het bekende boemeltje met mijn mondkapje. Ik zie het stationnetje Eijsden weer voorbij komen. Ook de kroeg naast het station staat er nog waar ik met mijn wandelaars destijds totaal nat geregend was aangekomen. Na nog een halte stap ik in het Frans-talige en ook mij bekende plaatsje Visé uit. Ik kan daar gelukkig wel gemakkelijk pinnen. Ik kies niet voor de mooie GR5 wandelroute, die ik al eerder heb gewandeld, maar voor de korste en snelste wandelweg naar Dalhem langs de verkeersweg. Doordat de rijbaan een smalle berm heeft, moet ik goed opletten of er verkeer aankomt. Ik loop de auto’s aan de linkerkant van de weg tegemoet. Ik moet dan wel bij elk voertuig even opzij springen de berm in. Er staat wel vaak hinderlijk lang gras. Een wandelgrindpad loopt lange tijd eerst rechts onder, maar later helemaal naast mij langs de weg. Om hier ook op te komen, moet ik over een ijzeren vangrail klimmen. Voor de veiligheid lijkt me het wel beter. Net als ik besluit er gebruik van te gaan maken eindigt het pad een aantal meters verderop. Ik kan dus meteen weer terug over de vangrail springen naar het onveilige asfalt.

Ik kom de eerste huizen al tegen van Dalhem en ga op zoek naar koffie. Veel is er niet open. Ik zie wat restaurantjes die pas om zes uur open gaan voor het avondeten. Het is nu vijf uur s’middags. Wel kan ik bij een friteuse iets wat op koffie lijkt krijgen. Op het terras zie ik verderop al wat rood/witte strepen op een verkeersbord staan, waarschijnlijk de GR5. Ik wil nog even omhoog naar het door mij bekende oude centrum van de het stadje. Ik loop daar onder de doorgang van het gerestaureerde patriërshuis met opschrift: “Wichet de la Rose” door, voor de toegang naar de benedenstad. Ik herken het van een foto uit mijn wandelboekje die ik mee genomen heb. Ik zit weer op de Camino en kan mjn pelgrimstocht vervolgen. Ik loop langs het verkeersbord wat ik eerder zag vanaf het terras. De tekens blijken inderdaad die van de GR5 te zijn. Ik vind een ingang verderop via een pad achterlangs huizen de natuur in. Het is alsof meteen mijn hersens reageren: “Overleven in de Natuur!” Mijn maag lijkt wel te protesteren, eerst dus maar wat eten in Dalhem. Ik loop het begin stukje weer terug naar het dorp. De pizzeria is nu wel open. Mijn Frans is wat gebrekkig, maar even later is het mij gelukt om iets te bestellen en zit ik aan de Pizza met ananas en salami. Ik neem nog maar eens een Tiramisu na. Ik kan zo met een gevulde maag en een gerust hart vertrekken. Ik loop voor de laatste keer de verkeerspaal met de GR tekens voorbij. In de bospaden achter Dalhem kom ik nog een aantal mountain-bikers tegen, die allemaal het heuvetje af rijden. Ik klim gestaag omhoog uit een mooi dal. Boven wordt het meer open en kom ik door een paar stille dorpjes en loop langs weilanden met bonte koeien die mij vreemd aankijken. Ze vragen zich wellicht af wat ik hier in godsnaam doe. Bij een kletterend watervalletje beneden zoek ik een water closet. Er zou van elke kant iemand aan kunnen komen wandelen, dus ik loop nog wat meer naar beneden. Ik klim over het sluisje naar de overkant en zorg dat ik er niet van af glijd. Het zou misschien lang kunnen duren voordat ik gevonden wordt, als ik hier naar beneden val. Weer een half uurtje wandelen verder loop ik via een tunnel onder een drukke verkeersweg door. Het pad gaat verder door het bos net naast de snelweg. Ik hoor de auto’s vlak langs mij heen zoeven, zonder dat ik deze auto’s en vooral luide vrachtwagens ook zie. Als ik weer tussen wat huizen loop, staat er tot mijn verrassing een restaurant voor mijn neus. Ik voel mij wat vreemd met mijn licht natte bezwete kleren. Maar ik wordt er door het meisje vriendelijk geholpen. Ik kan er op het bijna volle achterterras koffie en Spa-rood drinken. Ook hier hoor ik de autosnelweg. Op mijn telefoon zoek ik naar hotels hier in de buurt. De afstanden zijn echter te groot om hier naar toe te wandelen. Ik zet mijn plan door om mijn tentje te gaan gebruiken. Ik sleep deze natuurlijk niet voor niets mee op mijn rug. Het is best wel moeilijk om een goed plekje te vinden. Ik loop door een dorpje waar ik natuurlijk niet ongezien en ongestraft kan camperen. Zo loop ik dan nog even door langs hekken met blaffende honden. De graskant onderaan de rivier keur ik ook af. Ik zie jongemannen op trekkers op het land bezig met het gras binnenhalen. Op een smal weggetje moet ik helemaal van de weg af en kruip ik onder een boom voordat de trekker mij omver rijdt. Ik zie nu juist op dit punt links van mij een weiland met wat bossages. Misschien kan ik er mij goed achter verschuilen. Ik moet dan wel eerst over het prikkeldraad stappen, het liefst zonder dat ik er achter blijf haken. Ik loop dan met rasse schreden door naar het bewuste bossage achter in het weiland. Ik kijk nog even naar de weg en zie dat er wel twee vrouwen over de weg aan komen lopen. Ik hoop dat ze mij niet gezien hebben en iemand gaan waarschuwen. Ik heb geen zin in een kwade boer of hond later bij mijn tent. Het blijft gelukkig stil en ik wacht dat het nog iets meer gaat schemeren. John belt mij nog even op, ik hoeft niet te fluisteren. Bij het opzetten van mijn tent kom ik erachter dat de oranje verpakking die van mijn muskietennet is en niet mijn verwachte oranje luchtbed. Had ik dat thuis nu maar beter gecontroleerd. Gelukkig is het gras hier nog niet gemaaid. Ik kan toch nog iets van verzachting vinden. De autosnelweg is ook hier dichtbij. Het verkeers geruis hoor ik de hele nacht.

Foto's: Belgie 2020

Geschreven 11 augustus 2020

Saive > Winamplanche 33.3 km

GR5

Met een wat stijve rug en het geluid van de autosnelweg wordt ik wakker. Het zijn niet echt veel uurtjes die ik heb gemaakt vannacht. Met een wat duf hoofd breek ik de al droge tent af. Ik wil zo snel mogelijk van het weiland af zijn, voordat mensen mij opmerken. Nog net voor zes uur s’morgens stap ik weer over het prikkeldraad naar het asfalt. Het dorpje Saive is nog volledig in slaap, ik kom er dan ook niemand tegen. Het belooft een warme dag te worden, dus ik probeer al wat kilometers te maken voor de hitte uit. Ik zie een aparte puntige heuvel die afsteekt bij het landschap. Ik loop precies die richting op. Wat dichterbij zie ik dat het eigelijk geen natuurlijke heuvel is maar een begroeide heuvel met puin uit een oude mijn. Tussen de maisvelden door zie ik de zon opkomen. Ik zie een groot hert op mijn pad voor mij staan. Hij blijft lange tijd staan, dus ik kan er makkelijk een foto van maken. Als hij mij opmerkt maakt hij twee hele gekke sprongen. Dan is hij plots verdwenen in het mais. Niet veel later zie ik 2 vossen ook op het pad tussen de maisvelden. Ze zijn met elkaar aan het spelen en rollen over elkaar heen. Ik kan dus rustig ongemerkt doorlopen hun richting op. Pas op het laatste moment als ik niet veel meer dan vijf meter van ze verwijderd ben, merken ze mij op. De eerste vos springt snel weg tussen het mais. De tweede gaat op een bergje oud maisafval staan. Hij lijkt op wacht te staan. Ik hoor een luid gebrul van de vos. Het heeft iets weg van een hond, maar ik heb zoiets nog nooit eerder gehoord. Ik weet ook niet of een vos mij aan zou kunnen vallen. Ik denk van niet en loop verder richting de vos. Hij springt gelukkig weg in het gewas. Even verderop groeten mij twee wat oudere wandelaars mij enthousiast als ze mijn bagage zien. Met hun hond lopen ze een rondje om. Op deze vroege morgen een goede manier om de dag aan te vangen. Langs het wandelpad zie ik vuilnisbakken met beeltenis van de heilige Johannes met staf en mijter. Wordt hier de heilige Johannes de Doper bedoelt. Of is het iemand op Pelgrimstocht? Ik nader het eerste echte dorpje vandaag en ga op zoek naar koffie. Via een klimmetje kom ik boven in het plaatsje Olne en zie verderop een slagerij. Ik wil er even vragen of er hier een cafeetje is of bakkerij. Als ik naar binnen treedt wordt er door de slagersvrouw boos gereageerd: “Masque!” en ze laat met haar handen zien wat ze bedoelt. Ze tekent een masker met haar vingers rondom haar mond. Ik ben door het hiken echt volledig vergeten dat er Corona heerst en dat het virus ook hier rondwaart. Ik doe meteen mijn Mondkapje om, die ik al wel in mijn broekzak heb zitten. Het komt allemaal wat onvriendelijk, maar ze willen wel vertellen dat de bakkerij gesloten is en er heel ver een café is. Op straat vraag ik het nog maar eens aan een man die net zijn huis wil binnentreden. Met de sleutels in zijn hand doet hij wat minder spastisch en kan zonder mondkapje uitleggen dat ik beter door kan lopen naar Nessonvaux. Zo gezegd zo gedaan en binnen een uurtje kom ik in het grotere plaatsje aan. Op de hoofdweg zou ik wat moeten vinden. Ik zie wel wat zaakjes die gesloten zijn. Ik loop ook een restaurant voorbij waarbij bouwvakkers bezig zijn met de voorgevel en alles staat in de steigers. Het lijkt gesloten. Een kleine supermarkt ga ik dan maar naar binnen. Ik moet weer verplicht een mondkapje om. Ik ben de winkelkarren blijkbaar voorbij gelopen. Het zou kunnen dat die hier ook verplicht zijn. Ik pak gauw wat brood/kaas/jam en yoghurt uit de schappen, en loop snel door naar de kassa. In het Frans versta ik dat iets verplicht is. Ik denk dat ze het winkelkarretje bedoelt. Ze helpt me gelukkig wel en zo ben ik voorzien van mijn lunch. Ik stop alles in mijn rugzak en ga buiten weer op zoek naar de GR5 tekens. Ik loop weer de steigers van het restaurant voorbij. Ik vraag toch maar even of ze open zijn. De mannen zeggen: “Mais Oui!” Ik vraag aan het meisje achter de bar of zij ook iets te eten hebben. Door de verbouwing is het restaurant gesloten, wel is er koffie. Er zit nog een man aan een tafeltje met koffie, die duidelijk maakt dat er verderop een winkeltje bevind. Ik laat even wat eten uit mijn tas zien. Het meisje zegt dat ik dat best hier mag opeten. Ik vind het heel vriendelijk maar besluit dat toch te bewaren voor later. Na nog een koffie loop ik onderdoor het spoor de natuur weer in. Een blauwe gloed van een riviertje ligt onder mij. Het is heel uitnodigend voor een zwempartij, maar ik sla even over. Wel zie ik een mooi bankje waar ik mijn net gekochte lunch kan verorberen. Ik loop weer verder richting Fraipont, langs het treinstation. In mijn wandelboek heb ik net gelezen dat ik hier moet opletten. Ik zoek wat GR5 tekens en er staat er één op de grond wat verborgen, maar hier moet ik via een smalle doorgang door twee huizen door en loop zo bovenlangs wat huizen, waarbij ik de tuinen inkijk en weer het bos in loop richting Banneux. Op mijn Pelgrimspad ben ik al wat bedevaartsplaatsen tegen gekomen, die van dit plaatsje Banneux was mij onbekend. Dit ondanks dat in 1933 Maria tot wel 8 keer verschenen is voor het meisje Marriete Beco. Er zijn een aantal kapelletjes gebouwd rondom heilige waterbronnen. Ondanks de hitte is het er best wel druk met mensen die allemaal een kaarsje willen neerzetten. En ja, ze hebben allemaal een mondkapje opgezet hebben hier op het terrein. Ik zet er nog maar een kaarsje bij. Op het pleintje is er ook een restaurant. Het doet zeer oubollig aan. Het is maar goed dat ik niet veel honger heb. Als je zeer gelovig bent heb je blijkbaar voldoende aan eenvouidiger eten. Ik bestel een hele liter water. De rode Spa smaakt hier wel goed met de hitte. Ik bedenk mij dat het plaatsje Spa, waar mijn drankje gefabriceerd is, mijn einddoel is voor morgen en deze vakantie. Het bronwater hier is heilig, zou het ook niet gelden voor mijn drankje? Ik kan er in ieder geval met deze hitte weer even tegen. Mijn telefoon geeft aan dat het hier nu plaatselijk 34 C is, en in Spa zelfs 36 C. Ik loop door het bos buiten langs de heilige bedvaartsoord. Ik zie dat er nog wat beelden zijn opgesteld. Het doet mij meer denken aan een attractiepark. Door de hitte raakt bij mij het tempo er uit. Ik heb verder geen exact einddoel vandaag, dus besluit ik het rustig aan te doen. Ik moet nog weer even klimmen en dus toch weer zweten. Maar bovenin krijg ik mooi uitzicht op het plaatsje La Reid. Ik zie het kerkje daar beneden in het dal liggen. Op mijn wandelkaart zie ik dat het voorlopig het laatste plaatsje is. Ik kan daar beter mijn avondeten nuttigen. Op deze mooie plek met uitzicht ga ik dan maar even liggen en probeer zelfs even mijn ogen te sluiten. Het is er heerlijk stil. Ik hoor alleen het geruis van de bomen waar ik onder in de schaduw lig. Als ik later naar beneden het dorp loop is er helaas geen terras open waar ik wat kan drinken. Via het briefje aan de deur van een restaurant zie ik dat het hier om zes uur vanavond open gaat. Ik moet de tijd zien te doden tot die tijd, nog anderhalf uur. Ik check nog even waar de GR5 tekens staan in het dorp, want deze was ik even kwijt geraakt op het laatst. Bij een kruispunt staan er 2 picknick tafels in de schaduw. Ik ga hier verder mijn tijd afwachten. De hond in de aanliggende tuin slaat wel vier keer aan, omdat deze steeds denkt dat er een vreemde aan de tafel zit.

Ik sta al voor zes uur weer op de stoep van het restaurant en ik ben niet de enige toerist die er op dat tijdstip al staat. Ik bestel hier ook een grote fles Spa rood. Ik krijg echter twee geopende halve liters Spa rood. De serveerster zegt dat ze geen hele liters heeft. Ik zit toch echt alleen aan het tafeletje, maar een liter is een liter. Ik zit recht tegenover de dorpskerk, een aantal uren geleden zag ik hetzelfde kerkje van bovenop de heuvel. Ik hoor de kerksbel eerst zes uur slaan, later zeven uur. Ik zie steeds wat onwennige toeristen die aan komen lopen en niet precies weten hoe de Corona maatregelen hier nu weer na te leven. Na het avondeten wil ik nog een klein stukje lopen en dan zoeken naar weer een goede overnachtingsplek. Ook kom ik weer vele waakhonden tegen die aanslaan als ik in de buurt kom. Als ik de eerst volgende heuvel beklommen heb, zie ik tegenover mij lege velden midden in het bos met houten uitkijktorens. Er zijn verder geen huizen daar in de omgeving, dus dat lijkt een goede keuze voor vannacht. Ik loop het dorpje Winamplanche door om aan de andere kant te komen van de heuvel. Ik loop door het bos en langs een weide met paarden. Er staat een groot bord met een schutter er op getekend. Ik bevind mij in een jaaggebied. Ik hoop wel dat het rustig blijft vanavond! De grote grasvlakte die ik eerder heb gezien moet hier boven liggen. Ik verlaat het pad en probeer er naar toe te klimmen. Ik moet daarvoor een rivier oversteken. Dan klim ik door het lange gras omhoog naar een meer vlak gebied. Er loopt ook weer een nieuw Pad. Ik besluit hier mijn tent op te zetten. Vanaf hier zie ik net het topje van een uitkijktoren. Het lijkt net of er iemand in staat en de omgeving rondtuurt. Maar er beweegt daar helemaal niets. Ik hoor van uit het dorp Party geluiden. Vast jongelui die ondanks Corona hun eigen feestjes geven. Ik blijf nog even voor mijn tent zitten totdat het donker wordt. Ik zie nog net bij het struikgewas een hertje voorzichtig naar mij kijken. Ik kijk voorzichtig terug. Hij blijft maar kijken en ik kijk naar het pad of er toch niet nog mensen aankomen lopen zo laat. Ik kan niemand bespeuren. Dan kruip ik mijn tent in. Ik moet het ook vandaag zonder luchtbedje doen. Een sprinkhaan is ook mijn tent binnen gekropen en zit vast  tussen het buitenzijl en de binnentent. Hij probeert te ontsnappen en maakt daarbij veel geluid. De uitgang weet hij zelf niet te vinden, dus ik probeer hem een aantal keer naar de onderkant van mijn tentzijl te duwen. Ik probeer te slapen, maar om de zoveel tijd hoor ik de sprinkhaan toch weer op het tentdoek kloppen. Ik denk later dat er mensen aan komen lopen. Het zijn geluiden van hoefjes net naast mijn tent. Ik heb nog worst in mijn rugtas zitten. Hier komt het wild waarschijnloijk op af. Ik heb de worst welliswaar goed in plastic ingewikkeld, maar de beesten zullen dit ongetwijfeld ruiken. Ik houd het beestje aan voor een wild zwijn die hier aan het wroeten is. Ik denk dat het een slapeloze nacht gaat worden. Ik probeer alles te ontkennen en gebruik het nog ingepakte muskietennet als kussen. Ik ben behoorlijk moe en ik zak ondanks al deze afleiding in slaap.

Foto's: Belgie 2020

Geschreven 15 augustus 2020

Winamplanche > Spa 7.7 km

GR5

Het voelt toch een beetje alsof ik op een groot schietterrein sta met mijn tentje. Ik wil liever s’morgens vroeg geen schutters tegenkomen, dus sta ik deze morgen al weer vroeg op. Ik pak mijn nog natte tent in. Ik heb wel iets van een worst in mijn rugzak zitten, maar zonder een hap vertrek ik hier zo snel mogelijk. Ik zou het pad kunnen volgen dat hier langzaam naar beneden loopt, maar ik neem dezelfde weg als gisteravond en klauter door lang struikgewas weer naar de rivier. Ik loop hierdoor wat krasjes op mijn knie op, maar ik weet in ieder geval wel waar ik in het dorp precies uitkom. Al om zeven uur loop ik langs de kerk. Er staan al dorpsbewoners aan de kant van de weg te wachten om te worden opgehaald. Ik moet wat moeite doen om de GR5 tekens te vinden. Ik zie een verkeersbord met “Creppe” aageduid. Dit is wel mijn richting, maar draai weer om. Ik loop dezelfde wachtende mensen een paar keer voorbij. Op een klein landweggetje staan wat oude bijna vergane GR5 tekens op paaltjes geverfd. Het gras overwoekert mijn wandelweg en ik moet uitkijken voor vele brandnetels die hier staan. Met mijn korte broek niet echt prettig. Ik kom uit bij een groot woonerf net iets beneden de heuvel af. Ik raak het spoor bijster en besluit om helemaal naar beneden de rivier te lopen. Zo kom ik gewoon op de asfaltweg naar Creppe. Dan de asfaltweg maar volgen zonder verdere GR5 aanduidingen. Het is een wat slingerende weg en een enkele auto passeert mij deze vroege morgen. Opeens verschijnt er dan weer wel een oud half vergaan rood/wit bakentje op een boom langs de weg. Ik had gedacht dat ik deze morgen zonder enige moeite Spa zou bereiken, maar juist nu na 2 dagen zonder enige onduidelijkheid lijkt het spoor alweer te vervagen. Op mijn kaartje houd ik nu goed bij waar ik loop. Zo moet ik dan ook het bospad in en kan ik langs de weilandjes om Creppe heen lopen. Het begint wat licht te regenen. Ik hoef er mijn mee gebrachte regenkleding niet voor aan te trekken. Ik kom in het meer heuvelachtig bosgebeid waar een droge rivierbedding door heen loopt. Ik kom een trial hiker rennend tegen. Het is bijna bijzonder om op dit pad iemand tegen te komen. Door de Corona tijd en het hete weer ben ik eigelijk geen enkele wandelaar tegen gekomen deze drie dagen.  Ik moet goed opletten omdat het pad steeds verspringt. Zo staat dat ook in mijn wandelboek vermeld. Maar blijkbaar maak ik steeds de juiste beslissing want ik blijf de GR5 tekens steeds weer tegen komen. Niet veel later zie ik al de eerste huizen van Spa in het bos. Ik loop langs de ijzeren hekken van hun grote tuinen van hun nog imposantere huizen. Er zijn weer genoeg waakhonden die mij vervelend begroeten met hun geblaf.

Door de straten van Spa loop ik de laatste kilometers van mijn tocht als het wat serieuzer begint te regenen. Ik zie een plein met terrassen voor mij uit en dit gaat het eindpunt worden voor mij vandaag. Ik kan onder een grote parasol zitten die mij droog houdt. Ik zie het water spatten in de vijver naast mij. Ik ben echt net op tijd! Ik heb nog geen hap gegeten vandaag, maar hier kan ik flink ontbijten. Ik krijg maar liefst vier gebakken eitjes voor geschoteld. Het trein station is niet meer ver. Ik neem de eerst volgende trein naar Pepinster hebben. Het boemetje stopt ook in Pepinster-Citè. Ik denk dat ik hier moet overstappen en stap uit. Ik zie de conducteur aan de andere kant van de trein staan op het grind. Een echt groot station is het niet. Ik twijfel of ik hier dan wel moet overstappen. Ik ren naar hem toe en hij wacht dan nog even met instappen. Zo kan ik het hem vragen en hij maant me weer in te stappen. In Pepinstar neem ik dan de trein naar het mij bekende treinstation van Luik. Daar brengt mij de trein naar Maastricht waar ik op het Vrijthof nog even ga lunchen. Door het mooie weer lopen hier veel mensen rond. Ik het Corona tijdperk valt mij op dat er hier iedereen rechts loopt van de wandelstraten. Een stadswacht maant die ene wandelaar die verkeerd loopt naar de andere kant te gaan. Het lijkt allemaal wat ordelijker dan in Amsterdam, waar iedereen maar op elkaar blijft botsen. De laatse trein brengt mij naar die stad, het wandelavontuur is weer even voorbij.  

Foto's: Belgie 2020

Geschreven: 25 augustus 2020

Spa – Vielsalm 31,6 km

GR5

Ik ben gisteren vanuit mijn werk met een gehuurde auto richting de Ardennen gereden. Met de geleende TomTom kom ik gemakkelijk waar ik moet zijn. Het is echter wel te laat om de auto op het meest ideale punt te zetten i.v.m. het verslepen van de auto’s na de wandeling van morgen. Ik zet hem dus toch maar in Spa.

S ’avonds kan ik nog buiten op het terras wat eten. De bediening is een beetje bot en ik moet weer een beetje wennen aan de Walloniërs. Ik ga met de kabelbaan naar boven en ga dan weer naar mijn Bed & Breakfast. Het is een mooi oud bijna kasteeltje en ik wordt er s ’morgens van een goed ontbijt voorzien. Ik leg de sleutels van mijn auto op het tafeltje in de hal. De bedoeling is dat mijn familie mijn auto hier later vandaag ophaalt inclusief het meeste van mijn bagage. Ik laat deze nu verder achter en hoop deze later vandaag weer terug te zien. Het is ondanks alle slechte weersvoorspellingen heel mooi wandelweer. In Spa loop ik voorbij het Casino en ik zie verderop in het centrum al mensen in de zon op het terras aan de koffie. Ik wil bijna ook aanschuiven, maar ik besluit toch maar om mijn eerste kilometers te gaan maken van deze 5-daagse wandelvakantie in de Ardennen. De rood-witte markeringen had ik gisteravond in het stadje ook al gezien en zo loop ik gemakkelijk Spa uit de natuur in. Ik zie meteen in mijn 1^ste beklimming nog vlak bij Spa in het bos, een hert staan. Bovenop de heuvel is het meer open gebied en heb ik een weids uitzicht. Ik loop naar het hoogste punt van de Benelux. Daar staat nog een houten toren die ik dan ook nog even beklim. Er zijn nog wat dorpjes waar ik door heen loop en er helaas geen horeca is. Bij een gedeelte van de route liggen er talloze bomen op het pad, die de weg volledig versperren. Vlak bij Stavelot, daalt het pad sterk af en lijkt in een gat te verdwijnen. Ik kom via een grot met riviertje onder de weg ineens uit in het stadje. Op een terras in de zon op het plein, ga ik als eerste zitten, maar in een mum van tijd zit het vol met wielrenners. Een Nederlands wielrennersgroepje gaat ook naast me zitten voor de lunch. Ik neem er een pizza. Er rijden vele oude auto’s in optocht voorbij. De oude auto’s zijn soms klein en er zitten wel hele grote mannen in de auto dat het tot een komisch tafereel maakt.

Na de pauze zet ik de vaart er weer in. Ik kom langs wat oude boerderijen midden in het bos. Het weer wordt wat minder en het begint tegen drie uur s ’middags zelfs een beetje te miezeren, maar het regenpak hoef ik nog niet aan. De laatste stukken door het bos zijn nogal rechttoe en rechtaan en wat saai. Via de achterkant kom ik het zomer villapark: Sunparks binnen. Mijn zussen:  Annet & Corina en broer Theo zijn er nog niet, dus ik kan zelf inchecken en als 1^ste het huisje betreden. Ik heb wat moeite om de ingang van het park te vinden aangezien ik niet via deze kant ben binnen gekomen. Maar Ik vang ze op bij de poort. Zo kan ik ze de weg wijzen naar het huisje. Zij hebben net al mijn auto op het eindpunt van het wandel traject voor morgen gezet. Dan lossen we de bagage. We hebben ook ons ontbijt voor morgen mee en wat drank. We drinken samen in ons huisje een welkomst borrel en gaan later uit eten in een restaurant in het dorp. Als we in ons bed liggen horen we de regen op het dak tikken.

Foto's wandelvakantie:  Ardennen 2015

(Geschreven 26 mei 2015)

Vrijdag Vielsalm – Burg-Reuland 26,4 km

THEO ANNET CORINA

Ik ga vroeg douchen, ik ben al ruim voor de wekker wakker.  Ik maak Corina wakker en zeg dat ze ook kan douchen. Het is wel een beetje triest buiten, het miezert een beetje, maar we laten onze stemming er niet van af hangen. We maken van ons meegenomen eten uit Nederland, een goed en stevig ontbijt, zodat we met een goed gevulde maag van huis kunnen.

Gluurders of Inbrekers?

Ik heb het plan opgevat om de auto bij het zomerhuisje te zetten van neef Peter Negenman. Volgens Peter bevindt zich deze langs de GR5 route een paar kilometer verderop. Het is niet dat ik twijfel aan de fitheid van mijn familie, maar het leek me een goed plan om ze hier te laten starten. Er staan 3 zware etappes op rij gepland, dus ik wil ze een beetje sparen vandaag. Ik loop dus wat vooruit en ze komen zelfs voorbij rijden. In volle overtuiging ze zo bij het huisje te zien zwaai ik ze voorbij. De GR5 loopt voor mij recht door Vielsalm en op een rotonde ook rechtdoor. Ik krijg toevallig net een telefoontje van Peter, die nieuwsgierig is waar wij uithangen. Hij komt helaas pas morgen laat naar deze woning toe, dus we gaan hem in ieder geval niet zien. Ik leg uit dat ik bij witte huizen loop. Hij geeft aan, vanaf nu alleen maar rechtdoor. Maar als later de weg het bos ingaat en naar links buigt voel ik nattigheid. Ik denk niet dat hier de auto is ingegaan. Peter begint nu zelf te twijfelen, van waar ik wel ben en zegt zo terug te bellen. Ik vraag nog aan een vrouw waar dat adres zich bevind, die wijst naar beneden terug het dorp in. Dit kan het volgens mij ook niet zijn. Ik bel snel Corina, die al zegt er al te zijn. Ze ziet daar echter geen GR5 tekens en ze zijn echt alleen maar rechtdoor gereden. Ik begin langzaam te denken dat we elkaar “nooit meer” gaan zien. Ik houd nog een fietser aan met GPS uitrusting. Dan belt Peter me nog een keer en zegt: “gewoon rechtdoor lopen”, zeker dat je er dan langs komt. Ik ben eigenlijk niet van plan dat alleen te gaan doen. Uiteindelijk komt Theo met de auto rustig van uit het dorp aanrijden. Ik kan Peter zeggen dat we elkaar hebben aangetroffen. Al met al een wat chaotische start vandaag. 

We volgen nu de GR5 tekens en denken een aantal kilometers lang dat we nog steeds het huisje van Peter voorbij zullen lopen. Maar dat gaat dus niet gebeuren. Mijn familieleden stappen al snel in de meegenomen regenkleding. We constateren dat het hier, met zon er bij, het er geweldig mooi uit zou kunnen zien. We worden niet echt nat maar worden wel koud van het weer en zijn heel blij dat de heel oude herberg in Commanster geopend is, ondanks dat er in mijn wandel-boekje staat aangegeven: geopend alleen in het weekend. In de herberg is een klein cafeetje en hij stookt daar het kampvuur hoog voor ons op. We komen lekker bij, bij de open haard. Hij heeft vlaai en koffie en we zijn er blij mee. We lopen weer door en een voorzichtig zonnetje komt door. We lopen op een afgelegen weg en bij een boeren erf als er een grote loslopende hond op ons af komt. Wij kijken een beetje weg en negeren hem. Theo loopt wat achter en voelt de tanden van de hond in zijn billen. Er komen heel wat oude verhalen van onze jeugd voorbij, van dingen die we al lang vergeten zijn en van mensen waar van we het bestaan al waren vergeten. We kunnen op 2 bankjes, een soort bushalte heel even bijkomen. Wat verder is er dan een café bij een Auto kart bedrijf. We lopen door de speelautomaten hal en komen uit bij een buiten terras, waar we mooi in de zon en luwte kunnen zitten. We gaan daarna gestaag door met het vervolg van het traject van vandaag. We komen meer tussen de graslanden en kunnen het hotel, wat van de route ligt, al zien liggen aan de andere kant van de heuvel. We gaan nog even zitten aan de kant van de weg en lopen dan door naar het eindpunt in Burg-Reuland.  Daar is ook een terras aanwezig en we kunnen er vieren dat we einde van de 1^ste gezamenlijke wandeling gehaald hebben. Een wandelaarster, die ons al geruime tijd volgde, komt ons nu voorbij. Daarna moet ik alleen nog wel 1 km doorlopen om de auto op te halen bij het hotel. Ik haal de anderen van het terras op en we rijden naar Vielsalm om de 2^e auto op te halen. We gaan nog even langs het huisje van Peter Negenman. We “ gluren” er als “inbrekers” naar binnen. Dan gaan we met 2 auto’s naar Dasburg Pont, waar we morgen heen wandelen. Met het mooie weer vinden we eigenlijk dat 2 uur auto’s verplaatsen net even te veel van het goede is. Als we uiteindelijk met 1 auto weer bij ons hotel zijn, krijgen we daar een vast gesteld menu voorgeschoteld. Ik raak een aantal keren verdwaald in het trappenhuis van het hotel, en kan bijna de hotelkamer niet meer vinden. We schuiven nog wat stoelen bij elkaar in 1 hotel kamer voor een laatste drankje.

Foto's Wandelvakantie: Ardennen 2015

(Geschreven: 27 mei 2015)

Burg-Reuland (B) - Dasburg Pont (LUX) 25,8 km

THEO ANNET CORINA

De bed-overtrekken waren wel erg ruw vannacht.  Bij het omdraaien in bed komt er een schurend geluid door de kamer en ondanks de wat “old fashion style” behang uit de jaren ’70, checken wij hier met een goed gevoel uit. We hebben ook weer behoorlijk zitten bunkeren tijdens het ontbijt en nemen nog wat extra mee voor de lunch onderweg. Dit laatste doen we als de eigenaar even niet in zicht is, maar zonder schuldgevoel. Hij heeft het over een ‘easy walk” naar Dasburg, maar we zijn het niet met hem eens.

Zonnegroet bij Ruine

We gooien de bagage in de auto en rijden door naar Burg-Reuland een kilometer verderop bij het terras van gisteren. We maken nog een kleine wandeling door het dorp. We hebben een beetje moeite om het juiste pad te kiezen. We lopen zelfs even de verkeerde kant op. Er loopt nog een ander GR pad door het dorp met dezelfde wit/rode markeringen. Bij de ruïne van de burcht van Burg-Reuland doen we nog onze “Zonnegroet”. We strekken even de spieren op een plateau op het pleintje bij de ruïne. Ik beklim snel nog even de toren. Dan wordt het echt tijd dat we beginnen. We starten meteen met een heuse steile beklimming. Boven op de heuvel een Kruis. We gaan er even uitrusten op een bankje. Dan lopen we door wat velden en er staan weer veel van die verhoogde houten boswachter stoelen op hoge palen, of wat het dan ook mag zijn. We denken dat er mensen in gaan zitten om s ’avonds wild te spotten. Ik zeg dat het misschien ook wordt gebruikt als de roze buurt voor de streek. Ik probeer de groep wat sneller te laten lopen, maar tevergeefs. Het heeft soms wat weg van slenteren. Maar ik moet het meer positief benaderen. Dat werkt volgens mijn familie beter. We lopen met een vlotte draf over een stukje Duits-grondgebied en nemen een nodige korte pauze op een bankje.

Langs de Our

Er zit helaas niet zo heel veel zon in vandaag, maar verder blijft het droog. We zien een dorpje beneden in het dal liggen, maar de markeringen geven de andere kant op. We komen om de rotsen heen over de asfaltweg in het dorpje Ouren en willen nu koffie! We zien een cafeetje met mensen aan tafeltjes zitten, maar we mogen daar niet naar binnen. Een serveerster die naar buiten komt, wijst ons naar de juiste plek, beneden bij de rivier bevindt zich een mooi terras. We hebben wat twijfels om buiten te blijven zitten, maar ik kan Theo overhalen door wat extra kleren aan te trekken. De eigenaar blijkt een Nederlander te zijn heeft nog wat informatie over de tocht later vanmiddag. We lopen verder naar het 3-landen punt (Duitsland/België/Luxemburg). Ik wil een foto van Theo/Annet en Corina ieder in een ander land, maar de stenen van elk land staan te veel uit elkaar. Het is dus niet geheel duidelijk waar het punt dan wel is. Dus die foto gaat niet lukken. Dan lopen we verder Luxemburg in door de kloof langs de rivier.

Voor vervolg zie: LUXEMBURG

Foto's Wandelvakantie : Ardennen 2015

(Geschreven: 28 mei 2015)