Hier volgen de verslagen van de wandeldagen van de Camino gelopen in Duitsand

het Zwarte Woud

Colmar > Breisach am Rhein 26,4 km

Ik wandel nu Duitsland binnen. Ik hoor al meteen Duits, maar ik zeg nog steeds veel “Bonjour” tegen mensen. Er wordt alleen wat minder op gereageerd. Ik zie op de Rijn de Cruiseschepen voor Breisach aan de wal liggen.

Via een mooi smal pad door de wijnvelden, beklim ik nog even de Eckartsberg voor een mooi uitzicht op de Kathedraal van Breisach. Na te hebben ingecheckt in het hotel, wil ik lunchen op het dorpspleintje. Ik ga zitten bij een tafel met 4 lege stoelen. Even later komen er een oudere mevrouw op een rolstoel en haar man aan. Zij vraagt of ze hier bij mag gaan zitten. Dat is natuurlijk geen enkel probleem. Ik hoor iets van “Hollydays, Hassle & you deserve a Cake”. Meteen haak ik er op in door te zeggen, dat ze wel zeker een taart verdienen. Met deze vrouw uit het Engelse Bristol raak ik zo aan de praat. Haar man komt er nauwelijks meer tussendoor. Ze heeft mijn grote rugzak zien staan naast de tafel. Ze was behoorlijk onder de indruk van mij, maar dat ik hier dan gewoon in een hotel slaap: “That’s a bit Posh!” met een blik van teleurstelling. Na een fout van een KLM medewerker op Schiphol hebben ze de aansluiting gemist met de boot in Bazel, en zijn pas hier in Breisach aan boord gegaan. Ze vind het dan wel heel toevallig dat ik bij KLM werk. Ik bezoek nog even de Kathedraal op de heuvel. Ik steek weer eens een kaarsje aan tijdens deze pelgrimstocht. Ik loop op aanraden van de vrouw uit Bristol nog even langs de Rijn.

Foto's wandelvakantie: Colmar

Geschreven: 05 oktober 2016

Breisach am Rhein > Freiburg  26,6 km

Ik heb vanmorgen het weerbericht gekeken op de Duitse televisie. Wederom belooft het vandaag een mooie warme wandel dag te gaan worden. Na wat wolkenvelden in de morgen, gaat de zon weer schijnen.  Voor regen hoef ik me voorlopig geen zorgen te maken. Ik kan me bij het ontbijt weer heerlijk vol proppen met cornflakes met melk, broodjes, eieren, yoghurt en fruit. Ik kan er voorlopig tegen vandaag. Hoe de route precies gaat worden is nog niet duidelijk. Het hangt er een beetje vanaf op de aanduidingen langs de weg. In Duitsland lijken de fietspaden beter te staan aangegeven als in Frankrijk. Al snel buiten Breisach loop ik via fietsroutes naar Freiburg. Vaak staan er op splitsingen van wegen 2 keuzes voor Breisach aangegeven. Ik kies elke keer voor de kortere variant. Ik kom langs dorpjes als Hochstetten en Gundlingen. Ik loop langs een grote Kalkfabriek. In Merdingen neem ik koffie met een appelflap bij een bakkerijtje in het dorp. Na Merdingen moet ik flink klimmen langs een drukke weg. Ik moet af en toe even uitwijken in de berm voor auto’s en vrachtwagens. Boven op de heuvel zie ik een trap naar het allerhoogste punt van de heuvel lopen. Daar kom ik uit op een vlakte vol met rijpe blauwe duivenvelden. Er staan wat wandelwegwijzers. Hier blijkt ook de “Westweg-route” te lopen. Had ik beter dan niet vanaf hier de “Westweg” zuidwaarts kunnen lopen? Misschien sta ik hier na 4, 5 of 6 wandeldagen weer? Ik ga toch maar gewoon door volgens mijn plan met de weg naar Freiburg.

Na nog een tijdje langs drukke wegen, kom ik op een apart aangelegen fietspad terecht. Niet veel later op een onverhard bospad. Bij een groot meer midden in het bos overweeg ik om te gaan zwemmen. Ik kan helaas geen goede plek vinden om het water in te gaan. Er staat nu geen Freiburg meer aangegeven maar “MitteStadt”. Pas later weet ik zeker dat ze het stadshart van Freiburg hier mee bedoelen. Ik vraag vandaag aan een hoop mensen de weg. Ik wil liever geen meter extra lopen dan nodig. Zo kan ik vanmiddag nog wat tijd door brengen in de stad. Ik kom langs een mooie kerk met 2 hoge groen gekleurde torens bij wat dan uiteindelijk “MitteStadt” is. In een metalen rond gebouw boven het treinstation staan ligstoelen opgesteld. Ik neem er eerst koffie en dan wijn. Het hotel vind ik ook al gauw in een mooie wijk van de stad. Ik moet helaas voor de wifi naar de hal van de receptie. Mijn kamer is in een apart gebouw achter de parkeergarage. In de stad stromen een paar kleine riviertjes. Langs één van die riviertjes vind ik een plek om te lunchen. Op de maandag zijn alle musea in de stad gesloten. Het wordt dus maar weer een kerkje belijken. Ik steek maar weer eens een kaars op.  Op het kerkpleintje drink ik een lokaal wijntje. Het wordt zo een hele relaxte middag. S ’avonds neem ik een Falafel broodje bij een Turkse eettent. In de Biertuin neem ik ook een lokaal tapbiertje. Het personeel is wel heel makkelijk met mijn vermeende tip. De serveerster achter de bar neemt het aan, zonder te vragen, en loopt weg om niet meer terug te keren. Ik vraag daarom mijn wisselgeld maar terug aan een andere collega. Begin ik nu te veranderen in een “ouwe zeurkous”? Als ik s ’avonds op de bank bij de receptie nog wat in mijn IPhone zit te turen, wordt er geklopt op de voordeur van het hotel. Ik wil eigenlijk niet zo maar open doen, ik werk niet bij de receptie, maar ze lijken nogal in nood. Het is het Medisch-Nood team, die in actie is gekomen na een Noodoproep. Een vrouw heeft hier vanuit een hotelkamer een alarm naar buiten gebracht. Zij blijkt een hele diepe snijwond te hebben opgelopen door een val op het bed. Na behandeling door de artsen kan ze verder naar het ziekenhuis voor verdere behandeling. Het ambulance team verzekerd mij dat het goed gaat komen met haar.

Foto's wandelvakantie:  Colmar

Geschreven: 06 oktober 2016

Freiburg > Gutach im Breisgau 23,0 km

De nacht is verder gelukkig gewoon rustig verlopen. Het heeft alleen wel behoorlijk geonweerd. Het ziet er s ’morgens allemaal wat triest uit. Het ziet er nat uit op straat en het is zwaar bewolkt. Ik heb geen volle wandel dag vandaag gepland. Ik kan mijn dag indelen zoals ik wil. Ik kan een beetje uitslapen. Vanuit mijn kamer zie ik de eerste hotelgasten aan de overkant van hetzelfde hotel in de eetzaal al aan de ontbijttafel zitten. Ik doe rustig aan vandaag. Ik besluit om dan in de morgen een museum te bezoeken. Deze waren maandag gesloten. Tegen 10 uur sta ik voor het “Museum für Neue Kunst”. Ik ben de eerste bezoeker. Ik heb dus de meeste schilderijen voor mij alleen. Helemaal boven in het museum is een filmzaal. Ik wil er een film zien, die staat aangekondigd en vraag even wanneer deze draait. Alle supposten zijn er even later mee bezig, maar helaas ze krijgen de film niet aan de praat. Als ik het museum weer verlaat heb ik net de 2^e bezoeker zien binnen wandelen. Ik wil nog even koffie drinken in het Frans-ogende smalle steegje “Martins gässle” bij Martinstor. Je kan daar op de mooi alle mensen voorbij zien komen. Gisteren was er geen plaats op dit populaire stukje, maar nu kan ik de beste stoel uitzoeken helemaal op de hoek. Als ik gaap met wijde mond open, reageert een vrouw die me aankijkt meteen met: “ Bist du Müde?” Kan ik tegen haar zeggen: “Sehr Müde”.  Pas tegen twaalven haal ik mijn rugzak weer op bij het hotel en begin aan de volgende etappe. De zon komt alweer voorzichtig tevoorschijn. Ik moet richting Zahringen lopen volgens de kaart. Ik heb gezien dat er trams zijn die deze plaats op de voorkant hebben staan als eindbestemming. Ik kan steeds de tramrails volgen, en zie er om de zoveel minuten een tram voorbij komen die naar Zahringen gaat. Ik vraag een enkele wandelaar of ik nog steeds in de goede richting loop. Het duurt nog heel lang voordat ik echt de stad uit ben. Ik neem het fietspad naar Waldkirch. Met het fietspad, stap ik beetje bij beetje het Schwarzwald binnen. Ik zie steeds meer hoge heuvels met veel bos. Bij een grote fruitboom tussen 2 hoge Maisvelden pluk ik een appel van de boom.

Bij een asielzoekercentrum loop ik net even verkeerd. Ik kom dus 2x voorbij en wordt wat aangekeken door asielzoekers, waarschijnlijk Syriërs. Met mijn rugzak lijk ik misschien op één van hen. Het fietspad loopt parallel aan een drukke verkeersweg. Bij een brug over de verkeersweg, loop ik de afrit op en daarna de oprit. Ik volg namelijk braaf de fietsborden langs de kant van de weg. Dit lijken overbodige meters, aangezien er ook een weg recht door loopt onder de brug door. Vanaf Waldkirch volgt een fietspad een mooie route langs de rivier. Ik neem weinig pauzes en ben zo toch nog voor het einde van de middag in Gutach im Brausgau, ondanks de late start. Ik steek de eerste brug over de “Wilde Gutach” over. In het dorp wil ik nog even zitten op een terras voor dat ik mijn hotel ga zoeken en het donker wordt. Ik loop een aardig rondje om de kerk en bij het station, maar er is niets te vinden. Ik ga dan toch maar weer terug naar de brug voor het laatste stukje wandelen voor vandaag. Na 3km lopen kom ik bij de volgende brug over de “Wilde Gutach”. Ik zie het hotel al aan de overkant staan, echter de brug is in onderhoud en ik kan de rivier niet oversteken. Ik ga nog even kijken of ik ergens misschien de rivier veilig kan oversteken. Ik wil wel zonder ongelukken weer thuiskomen. Er zit niets anders op om helemaal weer terug naar de eerste brug van het dorp terug te lopen. Een bar bij een zwembad lijkt nog wel open, en zo neem ik een lokaal biertje om teleurstelling voor de teveel gelopen kilometers weg te spoelen. Via een zandpad binnendoor kom ik bij het hotel. Het is een grote Oude houten Herberg typisch hier van deze streek. Alles kraakt in het gebouw. Er hangen Hertenkoppen langs de muur en hele oude klokken tikken in de gang. Het geeft wel een nostalgisch gevoel. De tijd heeft hier echt vele jaren stil gestaan. Het internet werkt gewoon, dus op de kamer kan ik het contact met de buitenwereld herstellen. Voor het avondeten moet ik al aan de receptie doorgeven wat ik die avond wil eten. Een Wild zwijn uit deze streek lijkt me wel wat. Na het eten wil ik nog even wat wandelen om de spijsvertering te bevorderen. Het is behoorlijk donker buiten in dit gedeelte net buiten het dorp op dit tijdstip. Niet echt plezierig als een bewoner net zijn hond wil uit laten en me vreemd aankijkt van wat doe ik hier op dit tijdstip. Ik keer maar weer snel terug naar het hotel. Het wordt geen late avond vanavond.

Foto's wandelvakantie:  Colmar

Geschreven: 11 oktober 2016

Gutach im Breisgau > Schonach im Schwarzwald 34,1 km

Ik sta vroeg op en kan al weer om zeven uur ontbijten. Het is dan nog net donker. Op advies van de hoteleigenaresse ga ik dan toch via Elzach lopen en niet binnendoor naar Schonach. Dat is te veel autoweg volgens haar. Ze wijst me ook precies waar en hoe ik op de wandelroute kan aansluiten, net achter het benzinestation in Niederwinden. Het is wel langer maar veel mooier volgens haar. Ik moet mij “sterk” maken en bereiden op een lange zware tocht vandaag. Ik benadruk dat het met al haar aanwijzingen wel zeker moet gaan lukken. Tot Niederwinden loop ik dan nog even op de verkeersweg of daar parallel van. Als ik Unterwinden bereik, zie ik meteen het wandelpad naar Elzach. Ik loop achterlangs huizen en langs de rivier. Inderdaad heel prettig wandelen, met dit mooie weer. Via Oberwinden kom ik in Elzach. Ik vraag een vrouw met kinderwagen naar een café of restaurant waar er misschien koffie te vinden is. Ik moet eigenlijk ook naar het toilet. Ik snap haar uitleg niet helemaal want al na de eerste kruising naar rechts lijkt het niet te kloppen. Het straatje gaat het dorp uit. Ik vraag het een andere vrouw, maar op de achtergrond zie ik de vrouw met kinderwagen al weer verschijnen. Dan maar even terug naar haar uit pure beleefdheid. Nu wijst ze mij op Bäckerei Mock. Hier kan ik goede koffie krijgen volgens haar. Niet veel later bestel ik daar dan ook een Milchkaffee met een koek. Er is alleen geen toilet. Ik vraag het de medewerkster waar ik deze kan vinden. Tegenover de kerk op het plein, daar ergens moet er zich één bevinden. Buiten gekomen, zie ik eerst weer de vrouw met de kinderwagen. Ik kan haar zeggen dat de koffie goed is hier. Het toilet kan ik niet vinden. Ik loop wat heen en weer het kerkplein en moet hem toch wel behoorlijk knijpen. Ik besluit dan maar om het struikgewas tegenover de kerk hiervoor te nemen. Ik sta net klaar zeg maar, als net wederom de vrouw met kinderwagen voorbij komt. Ik denk: “Nu even niet!” Eenmaal terug in de Bäckerei komt er een heel oud vrouwtje naar me toe en zegt dat het raar is dat er hier geen wc is en dat ik het beter bij de apotheek had kunnen vragen. Ik vervolg mijn route nu langs een fietspad richting Oberprechtal. Met een wandelpad verlaat ik de verharde weg. Met doorkijkjes naar het dal, kan ik al genieten van de typische Zwarte Woud dalen, met ver beneden wat boerderijen. Er zijn wat wandelaars die lunchen bij een bankje met dit mooie uitzicht. Ik loop nog maar even door. In Oberprechtal zijn er geen cafés of restaurants maar ik kan in een slagerij ook een warme maaltijd krijgen, net voordat ze gaan sluiten. De laatste paar dagen heb ik Noordwaarts gelopen. Eigenlijk de verkeerde kant op richting Santiago. Nu met een bocht om het Prechtal heen begin ik weer langzaam Zuidwaarts te lopen, anders ga ik er natuurlijk nooit komen. Ik volg nu de wandelborden naar Schonach, mijn eindpunt hier in het Zwarte Woud dit jaar. Nog 13km staat er op de borden.

Ik loop wat langzaam om hoog langs de rivier. De autoweg is nooit ver weg. Via een achterom bij een grote houtzagerij leidt het pad naar boven en ook het bos weer in. Ik kan bij een bankje even rusten. Hier vlak bij Schonach is het landschap dramatisch. Steile afgronden en hele hoge naaldbomen maken duidelijk dat ik diep in het woud zit. Weer bij de autoweg aangekomen, zie ik verder op het wandelpad een poort gemaakt van keien. Dit is de wandelpoort van de “Westweg”. De volgende etappe ga ik hier dan onder door. Nu ga ik verder naar Schonach. Ik moet nog even via een landpaadje naar beneden wandelen, maar raak het spoor nog even bijster zo vlak bij Schonach. Ik kom echter uit op een privé achtererf van een huis. De aanwezige werklui op het dak kijken me aan van: “Wat is die aan het doen!”. Ik zie het dorp al beneden liggen, dus het laatste stukje vandaag gaat op gevoel. Nu kom ik ook achterlangs het hotel restaurant “Rebstock” binnen. Om half vijf s ’middags ga ik zitten op het terras, want het is nog steeds heerlijk najaarsweer. De deuren van het hotel naar het terras zijn dicht. Een grote groep bejaarden zit hier binnen accordeon muziek te beluisteren, en ik denk waar ben ik nu weer beland. Gelukkig wil de keihard werkende hotel eigenaresse de deuren open gooien. Er kan gelukkig ook buiten gedronken worden. Ik laat haar later nog harder werken door aan te geven dat de wifi niet werkt. Het lukt haar wel om het weer aan de praat te krijgen, en ook kan ik alles gezamenlijk per credit card betalen. Restaurant en hotel wordt normaal gesproken gescheiden gehouden. Alles doet ze met een zekere gemeende glimlach die ze steeds laat zien als ze voorbij loopt. Een oudere man komt na het avondeten even bij me zitten. Hij vraagt of ik de “Westweg” loop. Ik zeg: Nog niet! Maar het staat wel in de planning, wanneer weet ik nog niet precies. Hij is zelf helemaal verliefd op de “Westweg” geworden, geeft hij aan.

Foto's wandelvakantie:  Colmar

Geschreven: 13 oktober 2016

Schonach - Kandern

Nog te lopen gedeelte

Kandern > Weil am Rhein 25.6 km

Ik ben gister naar Bazel gevlogen met mijn IPB ticket van de KLM. Door de Corona crisis is er altijd wel weer een stoel beschikbaar voor een standby ticket. Helaas heeft mijn wandelvriend Alberto het risico van een quarantaine periode na de vakantie niet willen nemen. Zwitserland heeft nog “Code Geel” voor reizigers uit Nederland voor Corona op dit moment, maar dat zou tijdens de vakantie kunnen veranderen in “Code Oranje”. Dan zou je in principe 10 dagen in quarantaine moeten bij terugkeer. Zijn nieuwe baan wil hij hiervoor niet riskeren. Ik heb deze vakantie het plan opgevat om de Jura Crest in Zwitserland in zijn geheel te lopen. Zo ben ik dus het eerste gedeelte alleen. Het tweede gedeelte gaat mijn vriendin Marga mij versterken. Na gisteravond heerlijk te hebben gegeten met een bijzondere zonsondergang nabij het station, heb ik weer geslapen in de Jeugdherberg vlak bij de Rijn in Bazel. Ik slaap alleen op de slaapzaal met stapelbedden totdat midden in de nacht iemand op een ander bed komt slapen. Hij doet heel voorzichtig omdat ik doe of ik nog slaap. Bij elk geluid dat hij maakt zegt hij: “Sorry, sorry!” Ik heb pas de laatste dag voor vertrek bedacht dat ik misschien de eerste vrije dag, aan het begin van mijn vakantie kan besteden aan het wandelen van de laatste etappe van de WestWeg. Dat is hier niet ver vandaan. Dit pad eindigt namelijk bij Bazel. Ik moet hiervoor dan wel ook vroeg op. Ik ben best wel luidruchtig helaas. Mijn sorry aan mijn kamergenoot blijft achterwege. Ik heb op mijn verzoek weer vroeg kunnen ontbijten in de Jeugdherberg en kan er mijn meeste bagage vandaag achterlaten. Om even na half zeven als het nog net donker is, steek ik met het bruggetje het riviertje over die voor de jeugdherberberg langs loopt. Ik loop via het park naar de brug over de Rijn. De eerste zonnestralen komen bijna tevoorschijn, het schemert. Ik loop richting Basel Bad Bahnhof. Ik weet dat daar een bus richting Kandern vertrekt. Echter slechts maar 1 per uur. Ik wil die van 7.18.u. halen. Ik moet nog even flink doorstappen om hiervoor op tijd te komen. Ik moet navragen waar mijn bushalte zich precies bevindt, want van alle kanten vertrekken er bussen vanaf het station. Ik vraag een chauffeur nog snel even waar de bus met lijn nr 55 nu precies vertrekt. Hij wijst mij naar een wegrijdende bus aan de overkant. Ik heb nog 5 minuten en loop meteen die kant op. Daar vraag ik dan weer een paar scholieren of zij het misschien weten. Als het mij dan net eindelijk duidelijk is, zie ik vanaf de overkant, daar waar ik eerder stond, nu bus nr 55 staat. Ik zet het op een rennen, maar helaas. Door alle verwarring heb ik de bus net gemist. Ik ben een beetje “pissed off”. Ik heb nu wel genoeg tijd voor koffie op het station. Ik kan een broodje kopen voor onderweg en rustig naar de wc. Op het perron zie ik een slapende ouwe man met zijn hoofd achterover, ogen dicht en zijn mond wijd open. Hij heeft niet heel veel tanden meer. Op de grond naast hem staat een fles drank. Kijk, dit had ik anders dan allemaal moeten missen. Een uurtje later als gepland zit ik dan in de bus naar Kandern. Ik bevind mij weer in Duitsland. Ik was een aantal jaren geleden van plan geweest om samen met mijn zus Annet de Westweg route te lopen. Na boeking bleek zij opeens last te hebben van Spier Reuma en hebben wij de trip heel spijtig moeten afblazen. Nu had ik nog steeds alle papieren hier van thuis liggen. Uit de gestuurde envelop aan mij, kwam een aantal dagen geleden opeens het wandelboekje Westweg Schwarzwald te voorschijn. Deze heb ik nu vandaag meegenomen. Zo kan ik aflezen dat ik in Kandern bij de Blumenplatz moet beginnen. Inderdaad kom ik daar de aanwijzingen van de Westweg tegen. Ze hebben een rode ruit met zwarte pijltjes. Ik heb een beetje moeite met welke kant ik nu precies op moet lopen. Alle begin is moeilijk zeg maar. Het terras in de schaduw in het dorp heb ik gelaten voor wat het is. Ik loop nog wat heen en weer, maar de beschrijving in het boekje klopt en ik kan over het spoor het dorpje uitlopen en klim door het bos omhoog. Ik ben in de natuur! Het zonnetje is heerlijk warm deze nog vroege morgen. Ik loop door mooi bos, maar hoor wel nog wel verkeer dat beneden in het dal op de verkeersweg rijdt. Ik begin al wat honger te krijgen. Marga zou het liever trek willen noemen. Ik eet met mooi uitzicht mijn gekochte broodje op. Bij een ruïne kan ik nog koffie krijgen. Ik ben vergeten dat ik alleen Zwitserse Franken in mijn portemonnae heb. De kassière maakt mij hierop attent. Oh ja, ik bevind mij weer even in Duitsland vandaag. Ik moet dus weer in Euro’s betalen natuurlijk. Ik had ze gister net opgeborgen, maar ik kan nog wat kleingeld in mijn rugtas vinden. Ik doe zoals eerder gezegd, deze vakantie de eerste dag alleen het laatste stukje van “der Westweg” in het Zwarte Woud. Ik ben nog vrij fit. Ik kom een jonge Duitser met hele felle blauwe ogen tegen. Eerst loop ik hem voorbij als hij op een bankje wat zit uit te rusten. Hij heeft een veel zwaardere rugzak bij zich dan mij en lijkt wat uitgeput. Ik heb nu alleen mijn dagrugzak en wat eten bij me.  Er zit nog wat fruit, yoghurt en een proteine reep in, naast nog een half gevulde waterzak. Als ik dat verderop allemaal aan het opmaken ben op een ander bankje met mooi uitzicht, komt hij mij voorbij. We raken even in gesprek en hij zegt vandaag met zijn 12de en laatste dag bezig te zijn op de Westweg. Hij vind het een heel mooie tocht, maar vooral heel uitputtend. Ik denk hem later nog eens tegen te komen omdat ik sneller loop als hem. Ik wandel blijkbaar een iets andere richting op, want ik zie hem verder niet meer. Ik krijg bij een kerk met plein nog een heel mooi uitzicht op Bazel. Ik zie de twee nieuwe flats in aanbouw vlak bij de Jeugdherberg in het centrum.

Ik kies later het pad naar Weil am Rhein via Google op mijn telefoon. Dan is nu de “Westweg” ook voor mij afgelopen. Het traject naar Bazel stad, wat ik eerder heb afgelegd te voet, kan ik nu met de tram doen. Dat gaat een stuk makkelijker en vooral sneller. Ik ga Zwitserland weer in en moet mijn Roaming uitzetten op mijn I-phone, anders eindig ik met een hele hoge telefoon rekening. Als ik aan de andere kant van de oevers van de Rijn in de stad uitstap, bestel ik eerst nog een witbiertje op het pleintje in “der Altstadt” Ik krijg van de ober eerst een koffie, hij heeft mij blijkbaar verkeerd begrepen. Ik accepteer de koffie gewoon en krijg alsnog later mijn wit biertje. De ober staat erop dat ik de koffie gratis krijg. Ik pik daarna snel mijn bagage op in de Jeugdherberg en wandel naar het Centraal Station. Ik moet een nummertje trekken in de wachtruimte van de klantendienst. Het duurt even voordat de klanten voor mij geweest zijn. Maar ik krijg wel uitleg wat de beste verbinding is met Balstahl. Zo weet ik welke trein en bus ik moet hebben. Ik ga per ongeluk in de eerste klasse zitten. De Zwisterse Conducteur wijst zijn wijsvinger heel narrig naar de “1” op de stoel. Ik had hem ook eigelijk wel gezien. “Es tut mir leid” zeg ik ook een beetje narrig. Bij Waldenburg stap ik over naar de bus. Hij staat al klaar naast het perron. Het laatste stuk vandaag herken ik veel van waar ik eerder gelopen heb. Ik zien een S-bocht met veel gras waar ik ooit eerder heb afgesneden om sneller hogerop te komen. Er is een tvscherm in de bus. Een soort teletekst verschijnt er telkens op. Bij het weerbericht wordt verteld: “Und jetzt fangt die Regen an!” Na een hele lange droge en warme periode voorspellen ze nu overstromingen. Dat voorspelt weinig goeds voor de komende dagen. In Balstahl moet ik voor de Friedrichstrasse nr 1 omlopen om bij de hoofdingang van mijn hotel te komen. Ik loop eerst ook nog even verkeerd. Er is ook een achteringang naar het station, maar dat wist ik toen nog niet. Ik kan inchecken bij de receptie. Het keukenpersoneel kan mij ook helpen, ze zijn multifunctioneel. Later wordt ik gebeld dat ik nog een pakketje van Eurotrek moet ophalen bij de receptie. Ik ga de Jura Trail met deze organisatie doen. Het komt er op neer dat je alle wandeldagen bijna alle baggage kan achterlaten en vervoerd wordt naar je volgende bestemming. Kortom: Lux wandelen! Het pakketje is dus ook voor Marga bestemd. Ik stuur haar een foto van het pakket. Op de adressering staat namelijk Maria. Dit is haar 2e doopnaam, maar dat moet geen probleem zijn. Ik hoef haar deze vakantie geen Maria te noemen. Ik kan goed eten in het restaurant in het hotel. Er is een groot terras. Ik kan meteen wennen aan de hoge Zwitserse prijzen. De vrolijke en optimistische serveerster zet mij een heel groot stuk Cordon Bleu voor. Mijn idee is dat een halve hoeveelheid vlees voor de halve prijs een beter idee zou zijn. Langs mijn hotelkamer stroomt een rivier en ik moet het raam dichtzetten om het lawaai hiervan te doven. Ik ben wat onrustig in mijn bed, maar kan toch wat uurtjes slaap pakken.

Foto's: Zwarte Woud 2020

Geschreven 28 september 2020

Weil am Rhein > Bazel  12,8 km

Vanmorgen stond ik al vroeg voor een gesloten deur bij de keuken in hotel Rebstock. De eigenaresse ziet mij al gauw staan, en doet open voor mij. Ik zeg dat zij wel hele lange dagen maakt. Ze heeft gisteravond tot 22.00.u. doorgewerkt. Dat is volgens haar niet eens zo laat en staat nu al voor zeven uur s ’morgens alleen in de keuken het ontbijt voor te bereiden. Ze checkt nog even hoe laat mijn bus hier vertrekt naar Triberg. Dat is pas om negen uur. Daar ga ik niet op wachten en ga het liftend proberen. Ik loop wat schooljeugd voorbij die staan te wachten voor de schoolbus. Maar ik word al snel meegenomen door een oudere man. Hij zegt dat hij iedereen meeneemt met zo’n rugtas als die van mij. Hij is zelf ook fervente wandelaar en weet wat het betekent. Hij brengt me helemaal naar het treinstation van Triberg. Als ik had moeten lopen was ik hier aardig wat tijd mee kwijt geweest. Op het station koop ik een treinkaartje naar Bazel. Dat gaat hier per “video-conferencing” in een halve open telefoon-box midden in de hal. Per trein reis ik helemaal naar Offenburg met het boemeltje in zo’n 1,5 uur. Dan met de snelle ICE trein naar Bazel in Zwitserland, nog eens 1,5 uur. Ik moet even terug reizen voor 1 stationnetje om bij het begin van de etappe van vandaag te komen. Dit is namelijk het eindpunt van de “Westweg”. Ik stap na 2 minuten met de trein weer uit in Weil am Rhein in Duitsland. Met mijn meegenomen kaartje kan ik het punt gemakkelijk vinden. De rivier “de Wiese” staat duidelijk op de kaart. Ik moet hiervoor nog wel even langs de Duits-Zwitserse douane. De auto’s moeten allemaal 1 voor 1 stoppen en worden gecontroleerd op papieren. Ik loop er een beetje verdwaald door heen. Er is geen echt voetpad. Met mijn grote rugzak, val ik natuurlijk wel op, maar niemand van de douane die een kick maakt, dus ik loopt gewoon door. Ik loop door een bos en vind het einde van de “Westweg” aan de andere kant van de recht lopende rivier. Er picknicken wat mensen in het gras. Hier begint mijn traject vandaag. Via de spoorbrug loop ik weer terug Duitsland in, weer door dezelfde douane. Weer geen kick van de douaniers, en ik kan ongezien door. Op een terras in Weil am Rhein doe ik in de zon nog een bak koffie. Ik volg de borden naar de “Dreiländerbrücke”. Er komt een wandelaar achter mij aangesneld die een praatje wil maken. Hij wil weten wat ik aan het doen ben en hoe mijn route precies loopt. Hij is zelf een hele fanatieke loper. Tegen de 50 tot 60 km loopt hij per dag. Hij hoort bij de Top van de wereld, volgens hem. Alleen wat idiote Japanners en Amerikanen lopen nog meer als hem, als ik hem moet geloven. Hij kan me wel aardig advies geven over mijn gekozen route. De Franse wal van de Rijn laat ik dan maar voor hij is. Ik ga nog wel even midden op de “Dreiländerbrücke” in Frankrijk staan. Dan maar weer terug Duitsland in. Aan de waterkant onder de brug vind ik het Chinarestaurant Rheinpark. De Spaghetti smaakt hier goed. Ik moet nog even een blokje om, en omzeil zo het lelijke industriepark. Via een oprit van een brug wandel ik nu echt Zwitserland in. Hier is er helemaal geen douane controle.

vervolg: zie :  Zwitserland

 Foto's wandelvakantie: Bazel

Geschreven: 14 oktober 2016