Hier volgen de verslagen van de wandeldagen gelopen in Frankrijk

Lotharingen en de Vogezen

Bettembourg > Angevillers 25,7 km

GR5

Dan loop ik definitief Luxemburg uit en Frankrijk in. Ik krijg al een sms berichten: “U bevindt zich in Frankrijk met de bel sms en 4G kosten. Op dit punt lijken de bordjes ook te stoppen. Het laatste blauwe bordje met gele stip is half omgebogen. Ik kijk een klein pad naar links, maar dat verdwijnt in een ravijn. Ik zie toevallig daar een vos rondlopen. Ik probeer alle paden, maar enige vorm van aanwijzing ontbreekt. Ik hoor bulldozers of vrachtwagens verderop. Op mijn kaartje zie ik een soort werkterrein ingetekend. Ik besluit om die kant op te lopen. Ik kom even later dit werkterrein in het bos tegen. Het is van een of andere mijn. Er staat met grote borden aangegeven, dat ik hier niet verder mag komen. Ik volg nu een pad aan de hand van mijn kaartje. Ik houdt dit stug vol door het bos, ik hoop dat ik kan blijven volgen waar ik loop.

Ik kom uit op een wat heuvelend open graanveld. Volgens het kaartje moet ik er een pad zijn aan de rand van het bos. Om daar te komen steek ik dwars over door het graan veld. Ik hoop de boer niet tegen te komen. Ik zie wel zijn auto staan op de uitrit van de boerderij bij de autoweg. Ik weet exact waar ik mij bevindt op het kaartje. De GR5 is er ingetekend, maar ik zie geen aanwijzingen. Hier in Frankrijk zouden de Wit/Rode strepen van de GR5 te zien moeten zijn. Ik neem vanaf de verkeersweg een bospad, wat bijna zeker ooit het pad moet zijn geweest. In het bos wordt het pad steeds vager en nog steeds geen aanwijzingen. Hier ga ik een zeker verdwalen. Ik besluit terug te gaan naar de verkeersweg en deze voorlopig te blijven volgen. In Volmerange-les Mines zie ik een treinwagen uit de oude Steenkolenmijn langs de weg staan als sier. Ik vraag aan kinderen de weg naar Volmerange. Deze wijzen me naar een meer rustige weg achterlangs de huizen. Een vrouw bevestigd dezelfde route. Ze vraagt of ik nog iets anders nodig heb. Ik begin er zeker zo langzamerhand vermoeid uit te zien. Daar in Molvange zou ik mogelijk de route GR5 kunnen tegen komen. Wederom geen aanwijzingen te zien. Dan maar door over de autoweg naar Angevilliers, en morgen maar eens verder kijken. De GR5 tekens zijn zodra ik mij op Frans grondgebied bevind verdwenen. In Angevilliers zie ik wel gele bordjes verschijnen, mij is niet helemaal duidelijk waar deze dan heen gaan. Is dit de GR5? Ook een laatste poging verderop langs de snelweg, waar de route over de snelweg zou moeten lopen, loopt op niets uit. Ik zie een oude asfaltweg met een groot hoog hek tegen de snelweg aan. Hier kan ik natuurlijk niet over heen. Ik loop op gevoel van richting nu verder richting Thionville, waar ik vanavond mijn hotel heb gereserveerd. Het pad voert bochtig door het bos en ik ben niet zeker van een goede afloop. Als ik op een verkeersweg uitkom, wil ik verder via deze weg. Bij een voetbalveld, vraag ik door het hek 2 jonge voetballers of dit de weg is naar Thionville. Ze bevestigen van wel. Achteraf zie ik dat ik beter wel het bospad had kunnen volgen, die ging rechtstreeks naar Thionville. De jongens reizen zeker alleen per auto, want dit is toch echt de autoweg naar Hettange-Grande. Ik zie de vier rokende schoorstenen weer van de Nucleaire Centrale weer. De rookpluimen komen precies mijn kant op. Maar even niet diep inhaleren hier! De lange pijpen bevinden zich precies achter Hettange-Grande. Ik vind het nu eigenlijk wel genoeg voor vandaag wat lopen betreft, en probeer te liften. Liften aan de rechterkant wordt mij te gevaarlijk. Ik ben te moet en kan niet goed opletten voor achterop rijdend verkeer. Dan maar aan de linkerkant. Ik steek de autobaan Luxemburg-Thionville over. Op de kaart zie ik dat het nog behoorlijk ver is allemaal, en mijn moed begint te zakken. Als naast mij opeens een auto stil gaat staan, ben ik best wel blij verrast. De 2 jonge meiden vinden het veel te warm om te lopen, dus ze willen voor mij best wel even omrijden naar Thionville om mij in het centrum af te zetten. Ik zie daar meteen een terras waar ik ga vieren dat ik Thionville gehaald heb vandaag. Het lokale bier: Fischer smaakt er geweldig. In het oude karakteristieke hotel des Oliviers kan ik douchen en nog even bijkomen voor dat John Looijmans aankomt vanuit Amsterdam. Hij kan zijn auto kwijt op de parkeerplaats vlak bij het hotel. Hij heeft na een werkdag er een lange autorit van bijna 5 uur opzitten. Op een mooi plein kan ik mijn emoties aan John kwijt van vandaag. We krijgen voor het avondeten een enorme vlees salade met ook veel fruit. Het is wel pas na aandringen bij de ober. Eerdere bezoekers die ook deze salade hadden waren speciale vrienden, maar wij vinden ons ook bijzonder. De wijn die we krijgen smaakt er wel heel goed bij. Voor het toetje en de koffie lopen we nog verderop bij een binnenpleintje. Dan gaan we naar het hotel om ons voor te bereiden op de dag vanmorgen.

Foto's wandelvakantie: Thionville

geschreven 03 juni ‘14)

Angevillers > Rombas 30,3 km

GR 5

Met John

John heeft het gisteravond blijkbaar heel anders ervaren dan mij. Ik dacht het gezellig te hebben gehad, maar het draaide te veel om mij volgens hem. Door mijn intensieve dag gister, ben ik in mijn enthousiasme doorgeslagen. Ik kan hem gelukkig overtuigen te blijven en gewoon te gaan doen waar voor hij gekomen is, namelijk: wandelen. Met zijn tweeën is natuurlijk altijd leuker dan alleen. Na een goed ontbijt nemen we de taxi naar Angevillers. Ik besluit daar de gele bordjes te volgen, zonder te weten waar deze ons precies heen leiden. Het gaat volgens het meegenomen kaartje wel redelijk dezelfde kant op als onze voorgenomen route: namelijk de GR5.

Bij een splitsing neem ik dan toch maar het brede wandelpad tussen de maïsvelden door en evenwijdig aan de verderop gelegen autoweg. Nu dus zonder de gele bordjes. We zien in de verte een vos staan. Hij springt pas laat weg in het gewas als we dichterbij komen. Het voelt al lekker warm aan, het zou mooi zijn om hier in het gras lekker te gaan zitten. Helaas is de weg naar Rombas nog lang vandaag. We wachten nog steeds op de eerste GR5 tekens langs de wandelpaden. Sinds ik gisteren de grens met Frankrijk overgestoken ben, zijn ze spoorloos. Als we later door het boslopen, wordt het wel meer opletten om onze oriëntatie niet te verliezen. Ik let vooral op de stand van de zon om niet te verdwalen. We komen toch gemakkelijk uit in Fontoy. Via een paadje achterlangs wat huizen bereiken we het plaatsje. Er staan langs de autoweg allemaal dezelfde soort huisjes. Vierkant en hoekig, die het aanzicht wat eentonig maakt. Ze zijn hier gebouwd voor de werknemers van de mijn, hier verderop. In een bakkerij kunnen we koffie krijgen met een broodje. We vragen een niet al te jonge vriendelijke vrouw de weg naar Rombas. Het klinkt haar heel ver, via de autoweg weet zij hoe er te komen. Maar lopen? Na de koffie hoop ik de wit/rode bakens te zien ergens bij de spoorwegonderdoorgang. Volgens mijn kaartje loopt daar de GR5. John ziet ze inderdaad daar als eerste. Voorlopig kan ik deze blijven volgen, het geeft een opgelucht gevoel, wij zijn: ‘back on track!” We moeten bij een Elektriciteit-hoogspanning nog wel opletten of we goed gaan. Als we verder lopen, ebt het geluid van de autoweg wat weg. Voor ons een teken dat we te ver gelopen zijn. Het pad blijkt even terug te zijn. Het is wat onduidelijk en lijkt wat overwoekerd te zijn. Er liggen omgewaaide bomen waar we omheen moeten lopen. Als we weer duidelijke rood/witte bakens tegen komen begint ook andere John te juichen, we zijn goed bezig! Het dorpje Neufchef lopen we snel door, het is te vroeg voor weer een bak koffie. Na wat open velden lopen we weer door het bos. Als we iets te veel rechtdoor lopen, kan ik op het kaartje precies zien waar we staan. We zouden ook rechtstreeks via de opengemaakte brandgang kunnen lopen. Nee, we blijven netjes op het officiële GR5 pad. Een smal bospad volgt.  Even later zeggen we wel tegen elkaar: “We hadden net zo goed vanaf daar rechtdoor kunnen lopen!” Na veel bos komen we langzaam weer in wat meer bewoond gebied. Het is een klein dorpje: Rosselange. Het is vanaf daar nog wel een heel stuk doorlopen naar het station in Rombas. Door de warmte iets té lang. We zoeken een plek in de schaduw op de stoep om nog wat van onze meegebrachte lunch te nuttigen. Er zijn nog wat kleine croissantjes die we mee hebben gestolen uit het hotel. Dan hebben we genoeg energie voor het laatste stukje van vandaag. Langs de kerk van het bijna verlaten dorpje, lopen we naar beneden en steken de rivier over. Een eerder gesignaleerd kerkje, blijkt het kerkje van Rombas te zijn. We hebben bijna drie kwartier, voordat onze trein vertrekt naar Metz. We vinden een wat oubollig cafeetje. Binnen in een grote lege ruimte, hangt er een heuse draaiende discolamp. De biertjes smaken er buiten op het grote terras onder de bomen goed. De trein doet er maar een klein kwartiertje over, en ik herken Metz alweer aan de kathedraal die boven alles uitsteekt. Na het inchecken in het IBIS-hotel, vlak bij het station, kunnen we even op ons bed ploffen om wat te rusten. John zou het meer benoemen als: “Ik ben hier ook speciaal voor jou!” Bij het verlaten van het hotel, kom je langs een detectie poortje. Elke keer als er iemand daar voorbij loopt, klinkt er een irritante piep. Wat zielig voor de receptioniste! Later gaan we richting het plein bij de kathedraal, ik heb er goede herinneringen aan een eerdere GR5 wandelvakantie. Om te vieren dat John zijn eerste dag als Pelgrim heeft overleefd, drinken we nog wat Rosé. Bij het avondeten moet ik weer constateren dat de Quiche Lorraine toch wel erg lekker is. Ook nog een voordeel met zijn tweeën eten, is dat ik van meer gerechten kan proeven.

Foto's wandelvakantie: Thionville

Geschreven: 23 juni 2017

Rombas > Saulny 21,4 km

GR 5

Met John L

Vanmorgen bij het ontbijt lopen er steeds wat oudere vakantievierders met rollende koffers ons tafeltje voorbij. Telkens klinkt weer het irritante piepje als ze voorbij het detectie poortje lopen. Wij kunnen in het hotel mooi wat bagage achterlaten. Aan het eind van de middag keren we immers weer terug naar Metz. We gokken ook op droog weer vandaag, dus de regenpakken kunnen we achterlaten. Dit bespaart ons een behoorlijke last op ons rug vandaag. We zijn net op tijd voor de trein naar Hagondange. Ondanks dat het een behoorlijk grote plaats is, zien we er geen taxi’s staan voor het station. We drinken nog wat koffie bij een cafeetje en kopen wat water bij een ernaast gelegen winkeltje, waar net de luiken open rollen. In de tussen tijd hebben we altijd nog geen taxi gezien. Ik bel een telefoonnummer wat bij het station staat vermeldt voor het verkrijgen van een taxi. Ik vind geen gehoor. De receptioniste van het hotel had me vanmorgen nog een telefoon nummer gegeven van een taxi, en ik besluit deze te gaan bellen. Ik moet het nummer het aantal keren bellen, om te vragen waar de taxi blijft. Maar dan komt deze toch eindelijk voorrijden. Het is slechts een paar kilometer, langs o.a. grote lege Industriële Loodsen. maar de chauffeur rekent er wel even €40.00 voor. Er volgt een discussie, en hij wil eigenlijk meteen de politie bellen. Maar als ik hetzelfde nummer nog eens bel, is de telefoniste er van overtuigd dat dit de juiste prijs is, aangezien de voorrijkosten vanuit Metz worden doorberekend. We hadden inderdaad de meter al aan zien staan op het moment van instappen! Het is even slikken en weer doorgaan. We staan weer bij het terras bij het station in Rombas. Net buiten het plaatsje bij een meertje, zie ik op het wandelkaartje dat we hier ook meteen zouden kunnen oversteken naar de overkant, zodat dat we de hele lus niet om het meer hoeven te lopen.

Wij blijven echter stug en plichtsgetrouw de rood/witte bakens volgen. Bijna 15 minuten later lopen we andere kant van het meer, zonder te begrijpen waarom we zoveel moeten omlopen. Dan lopen we door mooi bos en klimmen langzaam naar boven. We zien Rombas nu door de bomen achter ons liggen. Als wij zigzaggend omhoog moeten klimmen, klinken er motorbike geluiden. Ik kan ze nog steeds niet zien aankomen, en het geknetter klinkt nu echt dichtbij. Ik houdt rekening dat ik opzij moet springen, maar de twee crossers schieten ons probleemloos voorbij. Bovenop de heuvel gekomen, kunnen we nog een Gele IJzeren Klimtoren beklimmen. Ik laat mijn rugtas achter en stap driftig naar boven. Bezweet en al kom ik boven en kan net boven de boomtoppen uitkijken. We zien het museum van Metz en de kathedraal, de lege Industriële Loodsen en Rombas vanaf het uitkijkpunt. We nemen wat foto’s van elkaar boven. John neemt wat foto’s van John en vice versa. Op een meer open veld steken we met de brug een autoweg over. We lopen langs de rand van het bos en lopen lange tijd onder Hoge Elektrische Tijdspanningsdraden door. We zien een wel heel erg pluizige boom en het lijkt net of het gesneeuwd heeft. We hopen in Norroy-le-Veneur dat er een cafeetje is met tenminste koffie. We moeten het helaas doen met onze eigen meegenomen eetwaren. In de schaduw kunnen we even bijkomen van de warmte. Verderop staan de aanwijzingen van de GR5 ook op de asfaltweg getekend. We gaan er ieder even bijliggen voor een mooie foto, we zien er in ieder geval zo ook wel halfdood uit. Een huis heeft een privé zwembad gewoon voor in de tuin liggen. We zouden er zo in willen en kunnen duiken! We kunnen ons bedwingen. We zien het bord “Saulny” langs de kant van de weg. Het eindpunt van deze vakantie. Ik zie het bekende cafeetje weer, waar ik in een eerdere vakantie juist was begonnen. Helaas is dit cafeetje dicht, nog steeds geen koffie vandaag. Bij de bushalte lijkt in eerste instantie dat we de precies op tijd zijn voor de bus naar Metz.  Bij nader inzien blijkt dat de belbus te zijn. Het nummer dat je hiervoor kan bellen, verwijst naar de website en hier hebben we dus ook niets aan. We bellen hetzelfde telefoonnummer als vanmorgen voor een taxi. Ik hoop dat ze niet weten dat wij die “wanbetalers” waren van vanmorgen. Ik bel een aantal keren dit nummer en steeds blijft het: “Nog 10 minuten”. Ik ben al lang aan het liften geslagen. Er stoppen wat auto’s maar die gaan niet naar onze gewenste bestemming. We hebben het al bijna opgegeven, maar dan stopt er toch een Franse meneer die ons vlak bij de Kathedraal afzet van Metz. Van opluchting nemen we daar wat te drinken, we hebben het immers gehaald! Er wacht ons nog een lange thuisreis. We halen onze overige bagage op bij het hotel. In de trein naar Thionville, zien we de Uitkijktoren, die wij vanmorgen beklommen hebben, vanuit de boomtoppen op de heuvel er boven uitsteken. We vinden onze auto weer terug in het stadje en rijden snel richting Luxemburg en België. In Arlon zoeken we een restaurant. Bij de heenreis van deze wandelvakantie, had ik hier moeten overstappen op de bus naar Luxemburg. Ik herken er echter niets. Er is een dorpsfeest aan de gang Op het terras zijn alle tafeltjes bezet, we nemen genoegen met een tafeltje binnen. De obers rennen bezweet van terras naar de keuken langs onze tafel op en neer. Ik wil John nog aflossen met het besturen van zijn auto. Maar een auto zonder koppeling ben ik niet gewend. Het is al bij drie uur s’ nachts als we Amsterdam binnen rijden. Het parkeren op de Wallen levert John nog eens een boete op.

Geschreven:  26 juni 2017

Fotot's wandelvakantie : Thionville

Saulny > Ars sur Mosselle 18.1 km

GR5

Ik heb gisteren een voorspoedige vlucht gehad naar Straatsburg. Ik ben wat aan het knoeien met de machine voor Franse Treinkaartjes. Bij de 1^ste trein toch maar gewoon ingestapt zonder een kaartje! Ik ben zo wel lekker snel in het centrum van de stad. Vlak bij Centraal Station eet ik wat bij een Arabisch tentje. Als het goed is, ben ik hier over een dag of 10 weer terug in deze stad. Wat voor ervaringen met GR5 zijn er dan achter de rug? Ik neem de trein naar Metz. Ik loop daar nog heel even door de stad. Er zijn veel bier drinkende studenten en dit doet gezellig aan. Ik ben echter al vrij snel in het hotel in mijn bed gedoken. Ik heb voor deze 1^ste nacht alleen een wat goedkoper hotelletje bij het station genomen.

S ’morgens na het ontbijt neem ik snel een taxi naar Saulny en laat me bij de dorpskroeg uitzetten. Op Hemelvaartdag is deze gewoon open. Dus ik neem om te beginnen rustig een kop koffie. Het valt me op dat iedereen die binnenkomt wandelen, alle aanwezigen een hand geven, dus ook mij. Leuke gewoonte! Ik had me afgevraagd hoe moeilijk het zou zijn om de GR5 route zelf te vinden, maar na het verlaten van de kroeg zie ik een aanwijzersbord van de GR5 al meteen pal voor mijn neus staan. Ik begin nu met de eerste stappen van een 10 daagse tocht dit keer. De route wijkt nogal af op dit traject van het boek (dateert uit 2006), en ik moet e.a. wat improviseren. Ik kom ook bij een moeras waar staat: “Acces Interdit”. Het boekje zegt dat de vlonders behoorlijk slecht zijn, dus toch maar even niet deze route nemen. Ik heb nog een paar keer zicht op het opvallend museum “Le Pompidou” van Metz. Hier zal ik later die middag de groep ontmoeten (Theo, Annet, Corina, Karin en Marga). Met dit groepje gaan we vanaf morgen 3 dagen de route GR5 lopen. Na een uurtje museum gaan we al snel naar ons favoriete plein van de stad, voor de kathedraal en lekker in de zon aan de Wijn/Rose /Bier.

Foto's wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven 02 juli ‘14)

Ars sur Mosselle – Pagny sur Mosselle 26.0 km

THEO ANNET CORINA KARIN MARGA

Van morgen zijn we ineens met zijn 6’en aan het ontbijt. Ik moedig iedereen aan om een zo goed mogelijk ontbijt te nuttigen om met genoeg energie-reserves aan de wandeldag te beginnen. Wellicht is de horeca vandaag wat dun gezaaid. Het merendeel durft al stiekem voor zichzelf een lunchpakketje mee te “stelen” uit het hotel. Alleen Theo heeft er nog zichtbaar moeite mee. We nemen de taxi naar Ars sur Mosselle bij de kerk. Nu zal blijken of de vele gelopen train kilometers ook zin hebben gehad. De van te voren ingeplande ‘zonnegroet” wordt zomaar vergeten, maar morgen gaan we dat toch echt inplannen.

We lopen al snel achter langs huizen die zicht hebben op de Moezel en alles lijkt voorspoedig te gaan, tot we bij een lastig punt komen waar de GR5 pijlen niet meer kunnen vinden. Ondanks dat Karin met een copy van de route beschrijving loopt, Annet met de kaart en ik met het boek lukt het even niet om de route te zoeken. Theo loopt even vooruit het bos in en maar komt later terug en zegt dat er echt niets valt te bespeuren. We zijn niet echt verkeerd gelopen, maar het duurt tot wel een half uur voordat we onze route kunnen vervolgen. We worden al even op de proef gezet hoe moeilijk het kan zijn om de route te vinden. Het gevaar van aanwezige teken houdt ons niet tegen om later de lange broek te laten inwisselen voor de korte broek. Door het ontbreken van een koffie plek gaan we midden in het bos, maar vlak bij 2 boerderijen op een heel klein grasveldje picknicken. Marga heeft het bij wat flinke beklimmingen wat zwaar, maar wordt door Corina goed bijgestaan en we sluiten de dag af met een trein rit terug naar Metz. We kunnen bij elkaar in een ronde zit bank bij elkaar zitten. We hadden de kaartjes niet afgestempeld maar de conducteur is ons goed gezind en geeft ons geen boete. We kunnen weer heerlijk bijkletsen op ons plein voor de kathedraal. In een cafeetje worden we geholpen door dezelfde serveerster als gisteren in een ander restaurant. In weer een ander cafeetje is een dronken vrouw iets te irritant luidruchtig.

Foto's wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven: 04 juli ‘14)

Pagny sur Mosselle > Montauville 21.1 km

THEO ANNET CORINA KARIN MARGA

Met de auto gaan we s ’morgens naar Pagny en zetten deze bij het station. Zo kunnen we in de middag meteen bij terugkomst de auto pakken. Eerst nog even heuvel op om naar het eindpunt van gister te komen. Bij een mooi Maria beeld vinden we nu een goede plek om de “Zonnegroet” uit te voeren. Karin begint en doet voor hoe we moeten stretchen etc. Dit proberen we er in te houden vanaf nu. Bij een flinke klim door een bos dicht bij een dorpje op de heuvel top moeten we snel doorlopen doordat het op de grond krioelt van de mieren. In dit dorpje helaas geen koffie. Ook niet bij een oude burcht. Theo probeert nog naar binnen te gaan bij een geopende deur van wat iets wat op een bar lijkt en te vragen of er nog koffie is. Antwoord: Nee! In een ander dorpje waarin ook alles dicht gesloten en vervallen is vinden we dan toch nog 1 cafeetje wat wel open is. Het lijkt wat donker en jaren 70 maar dan toch eindelijk krijgen we verse koffie. S ’middags gaan we in een dorp op een klein pleintje naast een kerk in het gras zitten om nog wat uit te rusten.

In Montauville is verder helaas geen terras alleen een klein winkeltje. We worden enthousiast onthaald door een vrouw van het dorp. De winkel bediende stuurt haar boos en scheldend de winkel echter. Het gezicht van de vrouw is in eens niet meer zo enthousiast. We nemen de bus naar het station. Morgen (zondag) rijdt deze niet dus morgen even een ander oplossing bedenken om bij het beginpunt te komen. Bij het station is er wel een terras tot onze vreugde. Een groep jongeren dat naast ons zit praat in het Frans over ons. We verstaan toch wat Frans en het is niet zo positief allemaal. We zien er ook niet zo elegant uit allemaal met onze wandel uitrustingen. Na nog wat stretchen op het station weer het boemeltje naar de auto. We rijden snel Nancy binnen en vinden al snel ons favoriete plein van Nancy. Weer heerlijk zonnetje. De laatste stralen pakken we nog even mee. Theo is vast van plan om hier terug te komen.

Foto's Wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven 16 juli’14)

Montauville > Liverdun 26.0 km

THEO ANNET CORINA KARIN MARGA

Het is alweer de 3^e en laatste dag voor de groep van 5 lopers die ik mee gekregen heb. Het weer is op zijn best vandaag dus al heerlijk warm in de ochtend. We nemen vanaf het hotel een taxi naar Montauville (Euro 95.00). Voor het gevoel zitten we heel lang in de taxi (oneindig). Op de vraag van de taxichauffeur of we ook weer willen worden opgehaald vanmiddag beantwoorden we: Nee we gaan lopend terug naar Nancy. De chauffeur is volledig verbaasd en het lijkt hem haast onmogelijk na zo’n lange taxirit., ons eigenlijk ook.

We beginnen dit keer bij de kerk van Montauville met onze “Zonnegroet”. Al meteen in Montauville moeten we een beslissing nemen hoe we gaan lopen, want op de route zelf lijkt het dat de route wijzers zijn weggehaald en dat er nieuwe zijn gemaakt die een andere kant op richten, een soort weg omlegging. Het boek geeft dus iets geheel anders aan. We besluiten gezamenlijk de nieuwe route te gaan lopen. We lopen langs weidse graan weilanden. Later in het bos zien we lang geen pijlen en langzaam maar zeker wordt duidelijk dat we wellicht verkeerd zitten. We horen in de verte een klok luiden van een kerk. Nu realiseren we dat dat dezelfde kerk is als vanochtend. Van onze “Zonnegroet”. Na 1.5 uur lopen staan we weer op de plek! Dat was mij in mijn ‘lange wandel carrière “ nog nooit eerder voor gekomen. Nu besluiten we dan maar om het boek te volgen. Ook dat lijkt niet echt gemakkelijk. Tekstueel is het nogal onduidelijk. Er staan langs de weg duidelijk een wandel route naar Nancy aangegeven. Maar dit is volgens mij niet welke wij moeten volgen. In ons beste Frans vragen we de weg naar Mamey en een Canadees stel zegt een weg te volgen weer een andere kant op. Uiteindelijk volgen we onze intuïtie. Karin en Marga die allang het GR5 bordje gezien hebben zijn blij dat we uiteindelijk de zelfde conclusie genomen hebben. Na 5 km door het bos wordt mijn twijfel bij het dorp nog groter doordat de aanwijzingen in het boek niet geheel over een komen met de route pijlen. Bij navraag hoe het dorp dan wel heet waar we nu dan zitten blijken we dus in een geheel ander dorp te zitten, geen Mamey. Wij zijn nu al bijna 3 uur onderweg en hebben tot mijn constatering nog geen meter op de GR5 gelopen. Wel op de GR5F ofwel route Metz-Nancy. Dit is eigenlijk een kortere doorsteek naar Liverdun. Dit wordt duidelijk bij een stel die ons helpt door om uit huis een kaart voor onze ogen te toveren van het gebied. Zo ziet Theo naar zijn wens dan toch nog de Moezel. Is de wandel route volgens Marga heel leuk. Gelukkig kunnen we met de pijlen zonder verdere problemen vinden zonder boek en komen toch nog redelijk op tijd in Liverdun. Een mooie plek langs de Moezel op een heuveltop. Corina had achteraf nog wel helemaal door willen lopen naar Nancy (nog 10km) maar we nemen toch gewoon de trein (10 minuten). Voor een terras gaan we in Nancy bij het hotel voor wat grote biertjes of kleine wijntjes en vieren we dat de groep het einde van de trektocht heeft volbracht., zonder al te veel problemen. Een enkele blaar van Marga, maar allen voldaan zitten we later weer op het Stanislas plein.

Foto's wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven17 juli 2014) 

Liverdun > Bouxieres aux-Chenes 17.9 km

Vanochtend doen we nog met zijn allen een gezamenlijk ontbijt, maar dan scheiden onze wegen. Het vijftal gaat nog of wat shoppen/koffie drinken in de stad of een museum bezoeken. Maar ik begin vandaag alleen aan mijn etappe voor vandaag. Na vanuit Liverdun moet ik nog een vol uur doorlopen om bij het punt te komen waar ik gisteren ook al was

 Nu ga ik de andere kant op bij een paaltje met veel wegwijzers en GR paden  samen komen midden in het bos. Ik loop langs veel gekapt hout. Weer even alleen koffie nemen in een cafeetje.. Ik mis de groep al! Zeker als ik later nog een sms je krijg uit de auto krijg dat ze bij Luxemburg zitten op de terug weg naar huis.

Het eindpunt is een dorpje met weinig openbaar vervoer  s’middags, maar een lift is zo geregeld. Prima volk die Fransen. Maria is al gearriveerd in de kamer als ik daar aankom. In mijn kamer is vandaag Marga dus ingewisseld voor Maria. We hebben nog tijd voor een museum in de stad op aanraden van Marga.

Wij doen ook op het Stanislas plein nog een wijntje, na het eten wel vroeg naar bed. Maria is er helemaal klaar voor om morgen te beginnen met haar gedeelte van de tocht!

 Foto's Wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven 18 juli 2014) 

Bouxieres aux-Chenes > Salonnes 27.9 km

MARIA

Na het ontbijt neem dan ook ik eindelijk afscheid van Nancy.  De zon schijnt al volop. We nemen een taxirit naar het beginpunt van vandaag.:Bouxieres aux-Chenes. Hier zien we Nancy in de verte nog liggen. We beginnen heel mooi achterlangs een dorp. Een boer groet ons die ook net uit zijn bed is komen lopen. We zijn echt vroeg op pad vandaag (07.38.u.). Mijn vroegste tijdstip ooit van aanvang wandeling. Wel is er een drukke verkeersweg een hinderlijke verstoring van de rust, we steken deze over, en genieten daarna van de uitzichten en vlaktes en de rust. We maken wat foto’s van ons zelf midden in duizenden klaprozen.

We horen heel luid zwermen bijen zoemen. Gelukkig komen ze niet onze kant op.  . Aan het einde van de route vandaag moeten we nog 4 km doorlopen voor onze overnachtingsplaats. Door een melkfabriek wordt het flink omlopen. Onze poging midden door te gaan strandt in het wilde gras langs een meer. Een Frans man probeert nog in een soort half Duits uit te leggen dat  het wel een heel moeilijke route wordt die we willen kiezen. We geven het na een half uurtje op en lopen terug. Ons hotelletje Het staat midden in het dorp Catheau Salins, wat ook behoorlijk vervallen overkomt. Er komen nog wat verdwaalde fietsers langs om hier ook te overnachten. Volgens 1 vd fietsers  een Nederlandse, ben ik toch echt aan de verkeerde kant van Frankrijk naar Compostella aan het lopen. We kunnen hier ook warm eten krijgen door de vrouw van de eigenaar. Ze heeft later geen zin om ook voor de laat aangekomen fietsers nog eens te gaan koken, ondanks aandringen van haar man.

Foto's wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven 24 juli 2014)

Salonnes > Tarquimpol 23.4 km

MARIA

Na een goed ontbijt op een wat regenachtige ochtend, werden we figuurlijk  echt uitgezwaaid door de hotel eigenaars. Het was een wat regenachtige morgen. Om weer terug naar de GR5 te komen kozen we dit keer langs de drukke verkeersweg te lopen het eerste stuk (4km). We hadden gehoopt op een lift, maar dit lukte helaas niet. Nog een klein stukje dubbele route lopen maar dan toch eindelijk na een dik uur weer een nieuw traject GR5. Toch altijd weer fijn om op de route te lopen.

Langzamerhand begint het toch weer wat te miezeren. Na nog een verkeersweg over gestoken te hebben nemen we via klein heuveltje het pad met wild lang gras en dus nu ook nat. Zo worden we ook versneld nat. We trekken onze regenkleding aan, althans de 1-daagse regen kleding. De koffie plek in Vic-sur-Seille  is 1 van de beste deze tocht dit jaar. In een overdekt buitenterras zitten Nederlandse fietsers naast ons. Die doen dezelfde route als ons min of meer. Wat zij in 1 dag doen, doen wij 4 dagen over. Bij een klein dorpje Marsal vinden we een oud kroegje met een nog ouder vrouwtje als kroegbaas. Er is echter geen eten. We vinden wel een restaurant en we willen binnen lunchen, maar een groep schoolkinderen bezet het hele restaurant. Wij passen er echt niet meer bij. Dat wordt dus in de regen ons meegebrachte lunchpakket opeten. We vinden wel een bushokje hiervoor, wel zonder bankjes, dus even op de grond. Als de zon er bijna weer door komt, zien we tussen de weilanden een vogelsoort die we nog niet kenden. Een mus met gele kop, zit op het prikkeldraad langs het pad. Later zien we er meer rond vliegen laag over het gras. Onze overnachtingsplek is dit keer een oude Molen omgebouwd tot huis/Bed & Breakfast. Wat ver af van de GR 5, maar gelegen op een afgelegen maar mooie plek. In de tuin kan je mooi dwalen. Doordat we zeer op tijd zijn vandaag en morgen een hele lange dag voor de boeg hebben, besluit ik vandaag in mijn eentje al een stukje te lopen. De boer van het bedrijf wil me vanmiddag wel met de auto brengen naar de GR5, en morgen wederom naar de GR5 weer een stuk verder. Het  wordt toch nog spannend doordat een militair terrein in het bos de oude GR5 route niet meer mogelijk maakt. Wel wijzen pijlen mij de nieuwe route. Op de kaart blijk ik behoorlijk om te lopen om naar Tarquimpol te komen. Dit is maar een plaatsje van 20 inwoners aan een mooi meer. Geen openbaar vervoer terug. Maar 1 van de 1^ste auto’s die langs komt als ik terug wil liften, een gepensioneerde man met jeep, die op wilde zwijnen aan het jagen is in dit bosrijke gebied, brengt mij helemaal naar de deur van mijn hotel. We eten in het enige beschikbare restaurant in het dorp.

Foto's wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven 29 juli 2014) 

Tarquimpol – Diane-Capelle 17.8 km

MARIA

Zoals beloofd brengt de boer ons naar Tarquimpol. Ik zie de jeep van de gepensioneerde man van gister bij een huis staan. We lopen langzaam maar zeker nu echt het meren gebied binnen. Maar aan zwemmen komen we niet toe. In een veldje zien we een groep herten lopen.  Een stuk verderop nog eens een enkel hert, dat steeds met sprongen voor uit wipt door het maïsveld. We zien al wel de top van ‘Le Donon’  voor ons liggen samen met het begin van de Vogezen. Een Telefoonmast houden we ook uren lang in het zicht. Een vrouw met fiets beloofd ons dat we er snel zijn, maar het valt beetje vies tegen. We hebben een houten huisje op een bungalowpark gehuurd. Helaas blijkt er geen winkeltje te zijn, wel een restaurant. Na de lunch huren we 2 fietsen om wat boodschappen te doen in Sarrebourg. Het is niet al te ver, maar door het flink heuvelen is het toch best afzien. We nemen wel de tijd om lekker op een terras te zitten in de stad. Op de terug weg fiets ik Maria voor uit en fiets een eindeloos kanaal af. Het lijkt allemaal op elkaar deze eindeloze bossen met kanalen. Ik krijg al verontrustend telefoontje van Maria van waarom ik de deur niet open gemaakt heb van het huisje. Ik moet haar antwoorden dat ik helaas nog niet gearriveerd ben, maar verdwaald. Ik vraag bij een oude grote boerderij naar de weg. Een oudere vrouw is zeer behulpzaam en praat een soort Duits met Frans door elkaar, maar ik begrijp haar goed. We eten weer in het zelfde restaurant aan het meer. We wachten later vanavond Carlos op die lopend na een lift uit Sarrebourg ons bungalow park bereikt. Op een steiger op het meer in het donker drinken Carlos en ik nog een wijntje. Het bos aan de overkant en vanaf het meer komt een kabaal van dieren geluid alsof we in de jungle zitten.

Foto's wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven 31 juli 2014) 

Voor het eerst Le Donon in zicht

Diane-Capelle – Abreschviller 27.9 km

MARIA CARLOS

We nemen vroeg in de morgen (07.30.u.) afscheid van onze Bungalow, en lopen langs het meer naar het kanaal. Een Italiaan met een hond loopt even met ons mee, die weet dat verderop de GR5 loopt. Het duurt nog meer dan een uur voordat we deze bereiken. Aan het rechte kanaal lijkt geen einde te komen. Maar uiteindelijk maakt deze een bocht naar links. Hier is verder een loop brug die ons over het kanaal brengt. In het eerste dorpje vinden we bij een bakker die voor ons  naast saucijzen broodjes ook koffie, die we zittend op straat  in de zon nuttigen.  De eigenaar is heel trots op zijn zaak en laat ons een foto zien van de opening een jaar geleden.  We lopen nog heel verder langs het kanaal, nu weer aan de andere kant, maar dan lopen we er langzaam van weg. Vandaag toch wel minimaal 10 km langs gelopen. ‘Le Donon” staat ook al aangegeven op de wandelpaden. Onze voeten kunnen we laten afkoelen in een stromend beekje met ijskoud water in een dorpje zonder koffieplek. We zoeken de schaduw op en  maken een picknick. We hebben vandaag veel asfalt maar de route is wel mooi met veel dorpjes. Bij een dorpje op een heuvel kijken we heel mooi uit op “Le Donon”. We klimmen nog wat door een bos en bij Saint-Querin vinden we een terras. Op aandringen van Carlos gaan we al over op de alcohol met veel wijn. Hierna is mijn concentratie vermogen op het boek wat minder geworden.  Het boek gaf trouwens aan dat vanaf hier de pijlen zouden overgaan in “verticale strepen: rood-wit-rood”. Het blijkt toch gewoon “horizontaal wit-rood” te blijven. Bovendien volgen we nu borden “le Donon” maar dat is pas morgen onze bestemming.  Hierdoor gaan we helaas verkeerd. Na even een uur zijn we weer terug in Saint-Querin. Nu zien we op de bordenwijzers wel “Abreschviller” aangegeven staan. We zijn dus na de wijn meteen verkeerd gelopen. We maken nu opnieuw een stop in Saint-Querin, maar nu alleen koffie. Maria besluit te stoppen en gaat proberen een lift te regelen. Heel het dorp gaat zich er mee bemoeien. Maar al na 10 minuten lopen krijgen we van haar een sms dat ze al in het hotel is. Carlos en ik klimmen door een mooi bos nog even. Later krijgen we bij de zendmast een mooi uitzicht op Abreschviller. Als we later in het dorp vragen waar ons hotel is dan blijken we op 10m afstand te staan. S’avonds kunnen we buiten eten op het terras van een hotel.

Foto's wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven 01 augustus 2014)

Abreschviller – Schirmeck 32.0 km

CARLOS

Maria neemt vandaag afscheid van ons. Ze heeft een vroege bus, en wij staan gelijk op en doen nog een ontbijt samen. Daarna zwaaien wij haar uit. Zo kunnen wij ook een vroege start maken. We bevinden ons al meteen al op de GR5 bij ons hotel. Om half acht beginnen we aan ons laatste etappe deze reis. Het is al heel lekker weer zo vroeg in de morgen. Het beloofd een warme dag te worden. We lopen weer langs het restaurant van gister. Maar daarna steken we omhoog een weiland over om daarna het bos in te gaan. We komen vandaag door behoorlijk veel bos, bijna de gehele dag. Er zit wel heel wat variatie in de bossen.

We komen zeer weinig wandelaars tegen.  Midden in het bos ver weg van de bewoonde wereld zien we nog wel een “hardloper” die voor een of andere marathon aan het trainen is. We hebben mooie vergezichten. De top van “Le Donon” is later in beeld, maar we maken lopen over meerdere heuvels omhoog en weer omlaag. Carlos krijgt last van pollen en krijgt een ontzettend rood oog en zit er ook steeds aan te wrijven. Met medicatie weet hij e.a. onder controle te krijgen. Hij slikt wel het dubbele van de aangeschreven hoeveelheid. Ik krijg visioenen van mij hier midden in een bos ver van alles en met Carlos die niet meer verder kan, maar het gaat uiteindelijk beter met hem. We zien nog een hertje en later midden op het pad een vos staan, die pas  wegspringt als we dicht in de buurt komen. We hebben nog een punt in het bos waar we niet zeker weten welke kant we op moeten. Pijlen zijn hier een beetje onduidelijk. We dubbel checken of de keuze goed is door even heen en weer te lopen. We steken nog een asfalt weg over en dalen nog iets, maar daarna beginnen we echt aan “Le Donon”. We hebben de berg al dagen in zicht maar nu zien we een soort tempel boven op de berg staan. Het is nu zigzag omhoog wat ons in deze warmte doet zweten. Vlak voor de top komen we opeens wel meerdere wandelaars tegen. Deze doen het laatste stukje vanaf de asfaltweg alleen. We blijven geruime tijd op de top. In de tempel is schaduw en dus wat koeler. We lunchen er ook.  Daarna is het weer afdalen aan de andere kant van “Le Donon”. Langs de tv-mast vervolgen we de GR5. Maar als we 2 wandelaars zien die opeens dwars door de struiken lopen om naar een ander pad te komen en vragen waarom, doen wij hetzelfde. We willen het restaurant aan de parkeerplaats natuurlijk niet missen. We hebben al net geluncht, maar we drinken wat daar. Vanaf deze plek hebben we al gauw het pad gevonden. We lopen nog eens een paar uur door bos, maar komen nu ook wat dorpjes tegen. Het eindpunt komt al gauw in zicht. We nemen nog de tijd om op het terras te zitten en kunnen vieren dat we het eindpunt deze vakantie gehaald hebben; Schirmeck. Het gaat al door mijn hoofd als ik op het terras zit, wanneer ben ik op deze plek weer terug? We nemen de trein terug naar Straatsburg. We zijn na 2 zware wandeldagen te moe om s ’avonds te stappen in de stad, wel genieten we weer van een goede maaltijd van een restaurant waar Carlos van een eerder bezoek aan de stad de eigenares al kent. Ze heeft een gewoonte om elke avond tijdens werk al aan de wijn te gaan. En hoe later op de avond wordt ze dan ook steeds meer aangeschoten. Ze heeft een warme persoonlijkheid en vele gasten nemen al kussend afscheid van haar. Ook wij gaan hier vaker komen. De komende 2 dagen gaan we aan een meer aan de noordkant van Straatsburg lekker uitrusten van de afgelopen wandeldagen. We kunnen nog eens slenteren door de mooie binnenstad en bezoeken een enkel museum. We doen alles rustig aan. Het uitgaansleven blijkt op zondag ook heel rustig te zijn.

Foto's wandelvakantie: Frankrijk 2014

(geschreven 04 augustus 2014) 

 Schirmeck – Le Hohwald 24,0 km

Ik ben gister weer met een late vlucht in Straatsburg aangekomen. Ik wilde het bekende restaurant met de alle avonden “dronken” eigenaresse opzoeken. Maar het was hiervoor echt te laat en het werd uiteindelijk gewoon een Döner Kebab. Nog eens langs de bekende straatjes gelopen maar al gauw in het te dure hotel vlak bij het station op zoek gegaan naar mijn bed. Ik kan in ieder geval s’ morgens genieten van een groot ontbijt. Ik maak weer een klein lunchpakketje voor onderweg.

Schirmeck

Het is een gewone werkdag en het is nog donker s ’morgens vroeg. Het miezert een beetje buiten en dat alles geeft een beetje een trieste sfeer. Als ik naar het station loop met mijn wandelschoenen, voel ik na een paar meter al meteen mijn linker enkel. Een paar weken terug bij een trainingsloop had ik opeens dit euvel. Dit voorspelt niet veel goeds! Ik neem de trein naar Schirmeck. Op het perron weer dezelfde irritante omroep aankondigingen met muziek . “Pom pom  po om”. In de trein neem ik weer het zit gedeelte met de ronde banken. In Schirmeck ga ik op zoek naar het cafeetje waar Carlos en ik laatst koffie hebben gedronken op het terras. Het terras is echter door de regen weggehaald. Ik ga nog wat eten kopen voor onderweg in een supermarkt. Met wat fruit, chocola en koekjes durf ik het verder alleen dit keer aan. Na de koffie in het cafeetje en het vullen van mijn waterfles vind ik achter de kerk vind de bewijzering van de GR5 weer gemakkelijk. Het is net gestopt met miezeren. Ik beklim met de trap de heuvel achter het dorp omhoog. Ik draag nu wel meer bagage dan in het voorjaar. Nu een trui mee en regenkleding. Ik krijg een mooi uitzicht over Schirmeck en kom bij een klein kasteeltje. Ik moet even de juiste kleding aan. Niet te warm en niet te koud. Een enkel shirt is eigenlijk genoeg. Intensief klimmen, maakt mij warm genoeg. Door dat alles even nat is kan ik nergens iets neer zitten of zelf even gauw gaan zitten. Het is veel bos vandaag. Ik kom er niemand tegen, dus dit alles geeft een rustgevend gevoel. Ik ben vergeten naar de wc te gaan in Schirmeck na laxerende koffie. Aangezien ik voorlopig geen kans zie om een toilet tegen te komen, ga ik in de natuur mijn behoefte doen. Een toilet met het mooiste uitzicht!. Gelukkig kwamen er ook geen wandelaars aan.

Nazi kamp Stratthoff

Na nog een aantal kilometers met mooi bos en veel klimmen en dalen kom ik aan in concentratie kamp Struthof. Al voor dat ik er aankom zie ik een bord staan: “ naar de GASKAMER”. Net voor het kamp is een restaurant. Ik ga er naar binnen. Ik ben de enige klant. Het interieur is nog van de jaren ‘oorlog”. Telefoneren doet de eigenaresse met een lange draad naar de muur. Ik kan er wel 2 goed gebakken omeletten eten. De GR5 route loopt vanaf hier door het kamp en ik loop zonder te stoppen door en vergeet zo eigenlijk een entree kaartje aan te schaffen. Aan de andere kant van het kamp loop ik tegen prikkeldraad aan en zie niet zo gauw waar de route nu wel loopt. Op mijn kaartje zie ik duidelijk dat achter dat prikkeldraad het pad moet lopen. Ik heb verder geen zin om helemaal weer naar de in/uit gang te lopen, dus in de hoek van het kamp, waar hopelijk niemand me ziet, klim ik over het hek. Ik bedenk me dat als ik hier ditzelfde 60 jaar geleden had geprobeerd ik waarschijnlijk zou zijn neergeschoten. Nu hoor ik geen vuur salvo’s of iemand naar mij roepen. Inderdaad loopt even achter het hek de GR5 verder. Het mist hoger op de heuvels van de Vogezen. Als het pad een asfaltweg kruist en ik net de weg oversteek, komt een auto me langzaam van achter naar me toe rijden. Als de auto naast me rijd dan gaat het raampje open. Een vrouw zegt me dat het beter is als ik aan de linker kant ga lopen door de mist. We zien je slecht in deze mist. Ik geef ze gelijk, maar zeg ook dat mijn pad hier weer verder naar rechts het bos in gaat. Als ik weer toe ben aan een pauze moet ik nog lang wachten op een bankje. Deze is bovendien nog nat. Mijn meegenomen handdoek gebruik ik om op te zitten, zo blijf ik droog.  De meegenomen broodjes van het hotel en het eten van de supermarkt is samen mijn lunch. Het is er door de mist ook nog koud, dus lang blijf ik niet. Na de lunch komt de zon er steeds beter door heen. De zonnestralen voelen lekker warm in mijn gezicht. Ik kom nog midden in het bos een soort poort tegen met “ Amigos en el Bosque” op de heuvel. Ik weet niet precies wat het is, maar vandaag is het gesloten. Bij de waterval van Le Hohwald zie ik een vrouw met ballonnen gefotografeerd worden. Voor welke playboy dat is, weet ik niet. Om 4 uur deze middag is opeens de mist vertrokken en lijkt de zomer aangebroken. Eén en al blauwe lucht. In Le Hohwald heb ik de tijd om op het terras een Elzas wijn te drinken, in de weer typische Elzas glazen (met groene voet). Dan ga ik rustig zoeken naar mijn “ Bed & Breakfast”, Pension L ’Instant genaamd. Het is nog een eindje het dorp uit, weg van de GR5. Helemaal aan het einde van de weg, vind ik hem. De eigenaren zitten op het bordes volgens mij een beetje op mij te wachten. Ik ben de enige gast en mag kiezen uit 6 kamers. Ik kies degene met uitzicht 3 kanten op. Ik zie het dorp het dal, het bos en het binnen erf. Ook zie ik de paardjes van de boer beneden rond lopen in het weiland. Ik denk beter dan dit kan het niet worden qua overnachtingsplek.

Le Hohwald

Na de douche wandel ik terug naar het dorp. Er is een hertenkamp op de heuvel, bij een open hut met uitzicht punt. De hertjes zijn tam en laten zich van heel dichtbij fotograferen. Ik kijk nog even of ik de route van de GR5 kan vinden, ik was deze op het laatst even kwijt geraakt. Bij de kerk vind ik hem al weer. In het restaurant kan ik uitgebreid en goed eten. Terug in mijn kamer kan ik gebruik maken van de WiFi en zo nog wat vrienden/familie bereiken om wat ervaringen uitdelen. Al vroeg val ik in slaap van vermoeidheid.

(geschreven 28 oktober2014)

Le Hohwald – Andlau 23,2 km

De wekker staat weer vroeg vandaag, buiten nog steeds donker. Is dit het vakantiegevoel? De douche maakt me enigszins wakker en beneden wacht de boer op mij met ontbijt. De zoon van de familie gaat net de deur uit en gaat buiten aan het werk. Ik krijg allemaal zelfgemaakte jam, brood en yoghurt aangeboden. Ik ontbijt dus maar weer goed, stevig en gezond. Ik heb nog wat chocola en koekjes van gister over in mijn rugzak, dus ik hoef dit keer niets extra mee te nemen. Wel zorg ik dat mijn flesjes water weer gevuld zijn.

Ochtend mist over Le Hohwald

Het is nu licht en ik loop de 1,5 km weer terug naar het dorp. Het zonnetje is er al volledig bij, een enkele mist flard nog over de weilanden. Het belooft dus een mooie wandel-dag te worden. Ik sta precies bij het kerkje als deze kwart voor negen slaat. Daar loop ik omhoog weer de bossen in. Ik zie dat het pad met rood/wit lint is afgezet. Het pad is afgesloten staat er met een groot bord. Ik hoor houthakkers bomen omzagen, maar dat is ver weg. Waar ik dan wel moet lopen is onduidelijk. Ik duik gewoon onder het lint door. Op een open plek in het bos heb ik ineens uitzicht over het dal ver beneden mij. Ik zie net boven de mist het kerktorentje van Andlau er boven uit steken.  Er staat een bankje dus ik neem hier even pauze. Ik kom meerdere mountainbikers tegen op deze zaterdagmorgen. Dan ga ik door richting het klooster van Saint-Odile. Er zijn hier veel wandelpaden, dus af en toe enigszins verwarrend welke ik moet nemen. Ik blijf langs de bergwand lopen met af en toe weer uitzicht op het dal. Via een trap kom ik bij het klooster boven op de berg. Daar kan ik buiten koffie drinken, hoewel ik wel zelf de koffie moet halen in het restaurant. De schuifdeuren blijven hier dicht, ondanks het mooie weer. Ik bezichtig het klooster en steek in de kapel een kaarsje op. Ik loop dezelfde route, aan de rand van de berg, weer terug tot een bord waarop ik al eerder het plaatsje Barr heb zien staan. Dan daal ik vanaf daar de berg langzaam af. Ik zie de eerste wijnvelden. Ik had een kasteel moeten tegen komen volgens het kaartje. Ik ben er geen een tegen gekomen. Maar er komen er nog genoeg morgen. De druiven zijn al geoogst. Ik loop een rondje in het oude centrum van Barr en bewonder de echte Elzas huizenstijl van de stad. In één van die panden is een mooi restaurant met een groot terras in de zon die mij voorziet van een Flammenküche. Als ik vraag naar net zo’n pizza als dat tafeltje daar, dan kan de serveerster daar niet echt om lachen. Ik neem al een Elzas wijntje met een Elzas glas. Langs de autoweg loopt het laatste stukje van de route naar Andlau. Ik kan Hotel Kastelberg meteen al vinden. Het is een enigszins ouderwets hotel, maar ik word goed geholpen en even later zit ik met mijn leesboek in de zon op het terras van het hotel. Ik verkas later ook nog even naar het stadje, daar is ook nog een terras te vinden. Ik maak nog een rondje door het stadje, en kom er wat kleine watervallen tegen midden in het dorp. Ik klim de heuvel op en zie daar de zonsondergang bij een gebouwde open hut met uitzichtpunt. Net zoiets als in Le Hohwald gisteren. In het hotel nuttig ik het avond eten. In de lobby van het hotel doet de Wi-Fi het, dus ik zit daar geruime tijd in een lage bank met mijn telefoon te spelen.

(geschreven 29 oktober2014)

Andlau – Chatenois  27,2 km

Het valt me een beetje moeilijk om op deze zondagmorgen al om kwart voor zeven op te staan, terwijl het buiten nog donker is. De douche maakt me wel wakker en om zeven uur zit ik al aan de ontbijttafel. In het grote restaurant zijn alle tafels al opgesteld. Ik moet blijkbaar in de hoek gaan zitten, daar is er maar bestek voor 1 persoon neergelegd. Ik ben ook de enige die zo vroeg aan het ontbijt zit vanmorgen. Ik zie geen andere hotelgasten deze morgen.

Het zonnetje schijnt alweer als ik mijn eerste passen zet. Het is kwart voor acht, dus weer een vroege start. Ik loop door Andlau weer door het bekende straatje met de watervallen. Dan weer klimmend de berg op en de bossen in. De zon schijnt volop, echter de bomen houden nu de zon tegen. Ik blijf klimmen en volg bordjes: “de Ungerberg”. Ik kom toch al snel weer groepjes mountainbikers tegen. Omhoog is het weer flink zweten geblazen. Na 2,5 uur zonder te stoppen ben ik dan eindelijk op de top van de Ungerberg. Echter door de bomen zie ik verder niets van een uitzicht. Even verderop zie ik een klein gebouwd torentje. Deze komt net boven de bomen uit. Ik beklim de trap en heb ineens 360 graden uitzicht over het hele gebied. Nog belangrijker is dat ik net in de zon sta. Er ligt een losse plank met een natte bovenkant door de ochtendmist. Deze draai ik om en de onderkant is dus wel helemaal droog. Een prima bankje om op te zitten. Ik neem een lange pauze. Ik vervolg mijn pad en kom even later de eerste wandelaars tegen. Ik kom er later op de dag meer en meer tegen. Met dit mooie weer op zondag zijn er vele mensen die een wandeling maken in dit gebied met kastelen en ruïnes. Ik ben onderweg naar ruïne van l’Ortenbourg. Er vragen al meerdere mensen aan mij of dit inderdaad de goede weg is naar de ruïne. Bij de ruïne zelf zijn alle tafels bezet met grote families die aan het picknicken zijn. Ook hebben jongelui er gekampeerd. Er staan wat tenten en er wordt gebarbecued. Het doet helaas wat afbreuk aan de rust van de ruïne en het gebied. Ik beklim ook de ruïne en zie de vlakte weer beneden met wat dorpjes. Ik zoek een plek om te zitten. Op een muurtje  lunch ik naast de families. Dan maar weer snel door. Ik kom nog een ruïne tegen maar loop meteen door naar beneden. Helemaal beneden loop ik langs een beekje en nu eens op vlak terrein. Hier kom ik geen drommen wandelaars meer tegen. Vreemd eigenlijk want dit is het mooiste stuk natuur vandaag. Wilde natuur en langs een kronkelend riviertje. Op de heuvel achter me zie ik nog de laatste ruïne er boven uit steken. Dan kom ik weer in de bewoonde wereld met de eerste huizen van Chatenois. Op de rotonde zie ik al een bus richting Selestat rijden. Mijn hotel voor vanavond is namelijk daar, nog eens ongeveer 4 km van de wandelroute af. Ik wil toch eerst wat drinken in het stadje Chatenois. Ik moet nog wel een heel eind doorlopen voordat ik in het centrum kom dichtbij de kerk. Ik ga zitten op een terras, maar de serveerster zegt dat het nu (zondagmiddag 4 uur), tijd is voor haar vrije middag. Ik vind nog een ander terras, waar ik dan toch wel wat kan drinken. Dan weer terug naar de rotonde. Uit het bordje met de vertrektijden van de bus kom ik niet uit. Als een groepje jongelui wandelend passeert en ik al mijn duim om te liften op steek bij passerende auto’s, bieden ze tegen geld me een lift achterop de brommer aan, als ik er zo nog sta. Ik hoef niet meer op ze te wachten. Niet even later stopt er een auto en kan ik gratis mee naar Selestat. Het zijn studenten uit Straatsburg, die op de weg naar huis zijn na het wandelen in de bergen. Ik probeer in mijn gebrekkige Frans wat conversatie te houden. Maar al na 5 minuten rijden ben ik in de stad waar ik wezen moet.  Ik wordt bij de bekende gele watertoren van Selestat afgezet. Ik snel mijn hotel al snel in het centrum. Ik kom blijkbaar iets te moe aan, want ik vergeet te vragen naar Wi-Fi code etc. Het enige wat de receptioniste doet is mijn sleutel geven. Als ik na de douche en iets heb uitgerust is de dame al vertrokken. De hele avond verder is er niemand meer in het grote hotel, en ik ben bijna de enige gast die er verblijft. Dit geeft wel een beetje een verlaten gevoel. In de stad is gelukkig genoeg bedrijvigheid met een soort theater festival met voorstellingen in de pittoreske binnen stad. S ’avonds is het nog even zoeken naar een restaurant. Ik denk even dat er helemaal geen restaurants zijn in deze stad. Later kom ik er aan de andere kant van de stad waar ik nog niet ben geweest er genoeg tegen. Na het eten ga ik meteen naar mijn totaal verlaten hotel. Ik kan er dus geen gebruik maken van de WI-FI dus wordt het nog wat lezen in mijn meegenomen leesboek. Ondanks dat ik alleen reis heb ik nog weinig tijd gehad om er in te lezen.

(geschreven 04 november 2014)

Chatenois – Ribeauville 20,8 km

GR5

Ik word wakker met het besef dat het alweer de laatste wandel dag is. In het doodstille hotel blijkt er beneden toch een aantal al aan het ontbijt te zitten. Ik was blijkbaar toch niet de enige gast in het hotel

k ben niet veel later alweer onderweg naar de gele watertoren. Daar is het misschien de beste plek om te gaan liften naar Chatenois. Alleen s ’morgens vroeg is niet iedere bestuurder in de auto ook goed gehumeurd en zeker niet op maandag. Het busstation laat ik toch links liggen, desnoods ga ik helemaal lopen. Bij dit verkeersknooppunt zijn er ook te veel richtingen waar de automobilisten heen kunnen. Ik besluit om over het viaduct heen te lopen om zo alleen de richting Chatenois over te houden. Ik loop nu langzaam door en begin mijn hoop op een vlotte lift te verliezen. Uiteindelijk wordt het dus helemaal doorlopen tot waar ik gister gebleven was. Ik neem bij hetzelfde terras van gister een koffie, alleen dan nu in het café. Er zit vrij vol met Fransen die voor hun werk hier even langs komen en ook koffie komen drinken en praten met bekenden van het dorp. Dan loop ik het dorp uit en begin meteen weer met het klimmen op de heuvel. Ik zie nu een groepje duivenplukkers met de tractor voorbij rijden en verderop de akker oplopen. Het is de eerste keer deze vakantie dat ik dit zie. Er hangen hier inderdaad nog veel rijpe druiven aan de struiken. Ik klim weer door naar boven en krijg weer een mooi panorama voorgeschoteld. Ik zie Selestat in de verte liggen. Ik ga weer door veel bos en ook deze dag is het weer zeer goed wandelweer. Ik loop langs een zwaar ijzeren hekwerk. Later begrijp ik dat dit bij “Tierpark Kintzheim” hoort. In de verte zie ik ook al Kasteel van Haut- Koeiningsberg op de top van volgende heuvel liggen. Van uit de verte ziet het er indrukwekkend uit.  Het wordt nog even heftig klimmen. Het lukt me net niet om in 1x door te lopen naar het kasteel en maak vlak onder de voet van het kasteel een extra pauze. Daar is het nog rustig, maar ik hoor daar al geluid van mensen van boven mij komen. Ik zie later bij het kasteel zoveel rijen mensen voor de kassa staan dat ik besluit daar niet op te wachten. Na de koffie en gebak met mooi uitzicht naar beneden het dal in, ga ik weer verder. Even verder naar beneden heb ik het idee dat er een bordje met de GR5 aanduiding mist. Om zeker te zijn loop ik eerst rechtdoor om te kijken of er verderop misschien wel een bordje staat. Na 1 km kom ik op een grote 5-sprong. Ik ben wel nog een heel oud roestig bord tegen gekomen met de aanwijzing volgende dorp: Thannenkirch er op vermeld. Maar ik weet het nu zeker, deze kant op gaat het zeker niet lukken. Er zijn te veel paden en geen GR5 bordjes. Als ik terug loop kom ik een groepje van 5 Nederlanders tegen die dezelfde GR5 lopen als mij en dus ook aan het dwalen zijn. Ik zeg dat dit in ieder geval niet de goede kant op is. Dan proberen we de andere kant en als dat ook niet gaat lukken, gaan we de autoweg proberen. Daar stond namelijk wel Thannenkirch op vermeld. Dan komen we in ieder geval zeker goed.. Ik kom er achter dat het groepje van 5 pas vandaag begonnen is met de GR5 voor een tocht van 6 dagen. Ik ben al op de laatste. Als 1 van het Nederlandse groepje wat wil wachten, besluit ik toch maar door te lopen. Ik kom ze later op het terras in Thannenkirch dan toch weer tegen. Ook verder op het pad als ik even wacht om te kijken waar ik ben, komen ze weer langs. Het is net of ik ze probeer af te schudden, alleen lukt het niet.  Zij lopen zonder bagage en dat gaat vooral heuvel opwaarts gemakkelijker.

Ribeauville

Ik zie uiteindelijk het plaatsje Ribeauville onder me liggen, het eindpunt van deze vakantie. Ik kom nog 2 ruïnes tegen. Het afdalen is het laatste stuk heel stijl naar beneden. Het is zwaar voor de knieën, maar zo gaat het wel snel naar beneden. Ik hoor boven nog 1x de stemmen van het Nederlandse  groepje.  Dan loop ik tegen de stadsmuur op van Ribeauville. De ingang aan het einde van de muur van de stad is verderop, maar daar vind ik in de zon een goed terras. Ik bestel water/koffie/wijn tegelijk. De ober wijst me de weg naar de bushalte. Ik loop door het toeristische dorp en aan de rand vind ik inderdaad een bushalte met een bankje. Op het bordje staat Colmar, op zich voor mij geen verkeerde bestemming om naar Straatsburg te komen. Er zitten 2 wat oudere mensen en als ik vraag of ze ook op de bus naar Colmar wachten ze antwoorden bevestigend. Als ik vraag hoe laat de bus gaat komen waarop ze wachten, komt de oudere man met een A4-tje. Hierop staat 15.13.u. Het is nu net 15.10.u. dus ik ben blij gestemd over de terug reis. Ik ga weer zitten, maar om half vier nog steeds geen bus. Ik vraag wat zij er van denken, maar ze zeggen dat ze rustig op de volgende bus gaan wachten. Als ik dan vraag: “Hoe laat gaat de volgende?”. Dan volgt  een rustig antwoord: “Om 17.13.u.”. Zo veel geduld heb ik echter niet. Ik besluit om te gaan liften. Ik heb in de GR5 beschrijving kunnen lezen dat er op 4 km afstand van Ribeauville er een trein station moet zijn. Ik vraag een straatwerker de weg. Die bevestigd dat er inderdaad een station is in die straat die hij aanwijst over 4 km. Het liften gaat me beter af dan vanmorgen, want al gauw wordt ik meegenomen door een Alsacer (iemand uit de Elzas). Als ik hem vraag of hij Duits of Frans is, is dat ook zijn antwoord. Hij is Alsacer en dus geen van beiden. Over het station beweert hij dat er deze tijd veel treinen rijden. Het is nu immers de avondspits. Dus met veel vertrouwen stap ik de auto uit bij het station. Daar blijkt het toch een beetje een verlaten boel en het stations gebouw ziet er ook niet echt goed onderhouden uit. Er zit in een soort van oud kantoortje nog een man achter een bureau. Hij zegt me dat het station al een paar maanden gesloten is. “Hoe kom ik dan in godsnaam in Straatsburg” vraag ik. Hij wijst me terug naar het busstation waar ik begonnen was met liften. Dan maar door liften naar Selestat of Colmar, ik ga zeker niet terug naar het bankje in Ribeauville. Na een stukje lopen kom ik weer op het gedeelte waar veel auto’s rijden. Het is weer liften geblazen, maar er stopt geen enkele auto. Dan maar lopen weer, ik moet eerst wel een smal viaduct over. Ik verklaar me zelf bijna voor gek om zo een gevaarlijk brug wandelend over te steken. Maar als ik aan de andere kant van de weg loop zie ik de auto’s in ieder geval aankomen. Het is hier toch te smal om te stoppen. Na de brug heb ik weer meer ruimte. Lopend en liftend loop ik verder en zie een groot verkeersbord staan: “ SELESTET 9km”. Als het moet kan ik ook alles lopend afleggen. Het verkeersbord is bedoeld voor de autoweg naar SELESTET. Deze weg is echter afgesloten. Als ik in het eerste dorpje ben zie ik een benzine pomp. Ik wil daar even vragen welke weg voor mij het beste is om lopend naar Selestet te komen. Als ik binnen kom, staat de vrouwelijke bediende achter de toonbank met 1 klant. De klant laat mij voor gaan en als ik mijn vraag stel, zegt ze verbaasd: “Lopend naar Selestet?” Is dat wat je wilt.? Ik zeg: “ Het is meer moeten dan willen door het ontbreken van openbaar vervoer”. Ik trek er blijkbaar een heel vermoeid gezicht bij, dat ik meteen met haar mee mag komen naar haar auto. Aan haar mannelijke collega achter het stuur vraagt ze of ik mee mag. Het is geen probleem, dus even later zit ik glunderend achter in de auto onderweg naar Selestet. Met de trein kom ik vervolgens weer snel in Straatsburg. Ik verblijf daar in een hotel een beetje ver van de binnenstad. Het is een soort doorreis hotel voor automobilisten. Met de tram ben ik zo weer in de stad, dus verder geen probleem. Ik maak nog een klein rondje in de stad na het eten op het plein. Maar dan is het weer terug naar het hotel en vroeg naar bed. Ik bestel een taxi voor morgenochtend half vijf voor de vroege vlucht naar Nederland. Het zit er weer op deze vakantie.

(geschreven 05 november 2014)

Ribeauville > Colmar 24,4 km

Ik was gisteravond ook al op een “3-landen” vliegveld geland. Daar stapte ik uit in het verkeerde land. Duitsland in plaats van Zwitserland. Vanmorgen was het een “3-landen” trein station in Bazel. Ik stapte via hele grote houten deuren nu het juiste land: Frankrijk binnen. In de hal was het voor 6 uur s ’morgens nog heel rustig. Een enkele man probeerde wat te slapen, met zijn hoofd half hangend op een rolkoffer. In de trein van 06.10.u. richting Straatsburg vraagt een donkere man of deze trein ook stopt in Mulhouse. Dat doet hij inderdaad. Bij eerdere stations wordt het mooi omgeroepen in de trein, echter in Mulhouse zelf niet. De man blijft gewoon zitten om even later na vertrek weer te vragen aan mij: Welk station was dit? Het is te laat voor hem om uit te stappen! Ik zie inmiddels aan de linkerkant het gebergte van de Vogezen vanuit de duisternis verschijnen. In Colmar stap ik al om kwart voor acht, zelf ook de trein uit. Ik zal later hier deze dag overnachten. Ik kijk wat op borden met vertrektijden en zoek de bus naar Ribeauville. Ik heb eigenlijk geen zin om 1,5 uur te wachten op een bus, die mogelijk niet gaat. De taxi wil me er voor €30 brengen. Op de snelweg richting Selestet wijst hij me op de net opgaande zon. Pas bij het laatste stukje met de taxi herken ik het landschap opeens weer. Ik zie het busstation waar ik destijds lang en tevergeefs heb zitten wachten op de bus naar Colmar. Ik kan hier in Ribeauville, na mijn halve ontbijtje in Bazel, nog eens opvullen met een Frans croissantje en een chocolade broodje. Door wat straatjes loop ik te zoeken naar een zuidelijke uitgang van het mooie stadje. Ik loop ik nu op goed gevoel in plaats van via een wandelgids.

Ik loop langs hoge heuvels van de Vogezen door de wijnvelden richting Colmar. Er verschijnen wat kleine dorpjes. Ik zie een paar hete luchtballonnen boven mij hangen. De ballonvaarders kunnen genieten van een mooi uitzicht op alle wijnvelden hier. Er zijn al wijnboeren bezig met de druivenoogst. De machines maken veel lawaai. In Kientzheim vind ik het tijd voor koffie. In een hotel kan ik echter geen koffie krijgen als ik geen hotelgast ben. Op aanwijzing van een man die met zijn huis bezig is wordt ik verderop gewezen naar een café. Maar dat blijkt een stuk verderop en ook de verkeerde kant op te zijn. Ik keer weer terug en kan op een zonnig terras bij een hotel dan uiteindelijk wel aan de koffie. Ik verlaat het dorp al weer snel. Ik vraag een aantal keer de weg naar Colmar. Een man met de fiets wijst me naar Sigolsheim. Ik ben er zo, maar moet wel langs een drukke verkeersweg lopen. Dit is niet helemaal de leukste manier van wandelen. In Sigolsheim probeer ik nog een weg door het dorpje uit, maar kom al snel weer terug op dezelfde hoofdweg. Dan zie ik een fietspad aanduiding staan bij een smal weggetje. Ook een bord waarop staat aangegeven : “Colmar”. Ik ben al helemaal blij dat ik op een rustige weg kom. Het pad gaat wel via wat omwegen, maar leidt in de richting van de flatgebouwen aan de horizon. Dit moet Colmar al zijn. Ik zie een appel-boer al is begonnen met het oogsten in een boomgaard. Ik loop nu op een stil vlak terrein tussen de wijngaarden door. Ik heb flinke dorst en met al die blauwe rijpe druiven langs de weg, kan ik het niet laten om af en toe een tros druiven van de boom te trekken. Er passeert een auto. Het zou de boer kunnen zijn, bedenk ik. Ik verschuil de tros druiven even achter mijn rugzak. Ik zie onder een parasol een donkere vrouw staan in bikini. Even later zie ik weer een vrouw op dezelfde wijze opgesteld. Ik begrijp meteen dat ik midden in het lokale “Territoire Rouge ”wandel. Verderop vraag ik aan 2 jongens met scooters wat de beste weg is naar de stad. Het blijken 2 pooiers te zijn van de dames. Met mobieltjes hebben ze contact met elkaar. Ze vragen nog even aan mij of ik interesse heb ik één van hun vrouwen. Ik sla het aanbod af, en een echt antwoord over de juiste weg krijg ik ook niet. Op eigen gevoel loop ik verder en loop zo al gauw Colmar binnen. Het is nog behoorlijk doorlopen voor het station. Onder een brug moet ik weer terug als ik uitkom op een dood einde. Als ik met deze brug het spoor over steek, sta ik snel voor het hotel. Ik kan nog niet inchecken, dus ik vertrek onmiddellijk weer en ga de stad in, dit keer zonder bagage. Na de lunch in het levendige toeristische stadje wil ik ook een toeristisch boottochtje maken. Ik kan er mooie foto’s maken van de mooie kleurrijke huizen. Ik moet wel in het midden van het bootje blijven zitten, anders slaat het mogelijk met alle passagiers om. De kamer van mijn hotel heeft weinig airconditioning. Ik moet daardoor wel het raam open laten staan voor wat ventilatie. Naast het hotel bevindt zich een drukke discotheek. Op deze zaterdagavond is er veel jeugd wat er rond hangt. Het blijft de hele nacht onrustig voor de deur van het hotel, en ik kan zodoende slecht in slaap komen ondanks mijn vermoeidheid.

 Foto's wandelweek : Colmar

Geschreven 04 oktober 2016

Colmar > Breisach am Rhein 26,4 km

Ik hoor de jongelui in het Frans behoorlijk heftig communiceren met elkaar. Het galmt door alsof het naast mijn bed is. De Fransen zijn nu eenmaal wat emotioneler dan de nuchtere Hollander. Ze praten snel en het klinkt allemaal behoorlijk heftig. Als ik besluit dan maar even naar beneden te kijken vanuit mijn hotelkamer, zie ik precies vanaf de 1^ste etage beneden mij, een aantal jongens nu heftige ruzie krijgen. Er volgt wat duw en trek werk. Ik zie iemand wat klappen uitdelen met zijn vuisten. Er wordt getrokken aan kleren. Wat later zie ik kledingstukken op de grond liggen en 2 jongens met ontbloot gespierd bovenlijf de vechthouding aannemen. Er valt nog een jongen hard met zijn hoofd tegen de bumper van een auto. Als deze op de grond blijft liggen en de ander hem flink wil trappen, wordt deze gelukkig tegen gehouden door zijn “echte” vrienden. Ik heb dit schouwspel zo van uit mijn hotelkamerraam, op de eerste rang, de boksring in kunnen kijken. Ik stap niet veel later maar weer uit bed en heb deze nacht zo niet echt veel kunnen slapen. In de douche glijd ik nog even uit op het matje en val met mijn rechter elleboog op de badkuiprand. Mijn elleboog blijft pijnlijk de rest van de vakantie als ik er op probeer te leunen. Ik heb vooraf flink op mijn IPhone gekeken via “Google-Earth” hoe ik het beste Colmar kan uitwandelen. Het gaat allemaal aardig volgens plan. Alleen loop ik op een gegeven moment wel op een weg waar zelfs geen fietsers meer op mogen fietsen, dus ik ook zeker niet op mag wandelen. Ik kan nog even uitwijken naar een parallelweg op een industrieterrein. Maar deze buigt later af naar rechts. Ik zie geen andere keuze om in de graskanten van de snelweg te lopen. Het is gelukkig nog maar 500 meter, dan kan ik het dorp Andelsheim binnen wandelen. Ik volg nu eigenlijk de verkeersborden voor auto’s langs de weg. Ik volg de D45 later de D13 en de D1. Ik passeer wat dorpjes. Ik loop aan de linkerkant van de weg, en stap de bermen in voor elke passerende auto. Een kortere weg langs een rechte spoorlijn, doe ik na een korte overpeinzing, dan toch maar niet. Het vesting stadje Neuf-Brisach, met dikke muren en een droge gracht, wandel ik via een poort naar binnen. Ik zie een terras met parasols waar ik kan lunchen. Na de lunch klim ik nog even op de stadsmuurwal voor een mooi uitzicht. Ik wandel weer eens via een meer plezierige fietspadroute richting Breisach am Rhein. De Kathedraal op de berg bij Breisach zie ik al van verre liggen. Het fietspad maakt nog een paar vreemde kronkels voordat ik uiteindelijk via een grote brug de Rijn oversteek en Frankrijk achter me laat liggen.

Geschreven : 05 oktober 2016

Foto's: wandelvakantie : Colmar

vervolg zie: DUITSLAND